Μετά τη σκόνη

Του Γιώργου Παγουλάτου

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και οι καταιγιστικές εξελίξεις που την ακολούθησαν σάρωσαν το πολιτικό σκηνικό με έναν τρόπο τραγικό και συνάμα αποκαλυπτικό, σχεδόν εξυγιαντικό.

Τρία χρόνια τώρα η χώρα σπαράσσεται από μια ακραία ρητορική μηδενιστικής σύγκρουσης και τυφλής οργής, που χτίστηκε στην κοινωνική ανασφάλεια και την απόγνωση της οικονομικής κατάρρευσης. Η σκόνη της σύγχυσης και ο ακραίος λαϊκισμός είχαν σκεπάσει την πιο θεμελιώδη διαχωριστική γραμμή του πολιτικού μας συστήματος: ανάμεσα στις δυνάμεις εκείνες που ανταγωνίζονται και συγκρούονται στο πλαίσιο του συνταγματικού τόξου, και σε εκείνη (μία είναι) που βρίσκεται εκτός. Οσο κεφαλαιώδεις κι αν είναι οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές Δεξιάς και Αριστεράς, από τους έξαλλους ΑΝΕΛ μέχρι το παλαιολιθικό ΚΚΕ, τους χωρίζει μία διακριτή γραμμή από τη Χρυσή Αυγή.

Το ΚΚΕ αποσκοπεί θεωρητικά στην επαναστατική ανατροπή του αστικού Συντάγματος, όμως έχει από το 1974 μια εμπεδωμένη ιστορική διαδρομή θεσμικής και κοινοβουλευτικής λειτουργίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εναγκαλιστεί και ενσωματώσει διάφορα ακραία κινήματα, αλλά η αμφισβήτηση της δημοκρατικότητας και συνταγματικότητάς του ισοδυναμεί με ύβρι. Ούτε ο προγραμματικός τυχοδιωκτισμός του ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο εμπρηστικός ακτιβισμός των δυνάμεων του ΚΚΕ νομιμοποιούν τις ανιστόρητες απόπειρες συμψηφισμού με τη Χρυσή Αυγή.

Η ωμή φασιστική βία και τα τάγματα εφόδου δεν αποτελούν θεμιτό αντίβαρο για τη μαζική άνοδο της κινηματικής αριστεράς. Η Κερατέα και οι Σκουριές, ο εθισμός στην καθημερινή ανομία, οι χρόνιες καταχρήσεις δικαιωμάτων, η διαπαιδαγώγηση στους προπηλακισμούς και στην κοινοτοπία της αυθαιρεσίας από στελέχη της Αριστεράς, συνδικαλιστές, φοιτητοπατέρες, αντιεξουσιαστές και αγανακτισμένους πολίτες, όλα αυτά άνοιξαν λεωφόρους στην καταπάτηση του κράτους δικαίου και την κλιμάκωση της πολιτικής βίας. Εστρωσαν δρόμο στους αντίπαλους αγανακτισμένους πολίτες της Χρυσής Αυγής. Η αριστερή κινηματική βία είναι απερίφραστα καταδικαστέα, χωρίς επιφυλάξεις και υποσημειώσεις, και συνιστά όψη βαριάς παρακμής της δημοκρατίας μας. Δεν αποτελεί ωστόσο άλλοθι για την ακροδεξιά αυτοδικία και την κτηνώδη βία του φασισμού.

Επιτέλους η κυβέρνηση απέκτησε αντανακλαστικά αντιμετώπισης της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής ως οργάνωσης που η δράση της παραβιάζει όχι μόνο τον δημοκρατικό πολιτικό πολιτισμό, αλλά και πλήθος διατάξεων του ποινικού κώδικα. Ηρθε η ώρα, σύσσωμες οι πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου και τα συντεταγμένα θεσμικά όργανα του κράτους να απαντήσουν στους νοσταλγούς των μελανοχιτώνων. Οχι ηρωοποιώντας τους ως μάρτυρες κατά του συστήματος, αλλά ταράζοντάς τους στη νομιμότητα.

Αυτή η στιγμή της αλήθειας για το πολιτικό μας σύστημα, όμως, πρέπει να συνοδευτεί από μια άσκηση αυτογνωσίας για τη σχέση μας με τα όργανα του κράτους. Αστυνομία και ένοπλες δυνάμεις πρέπει να καθαρθούν σε βάθος από ακροδεξιά σταγονίδια. Αλλά κι εμείς, η δημοκρατική κοινωνία, πρέπει να ξανασκεφτούμε τη σχέση μας με τα όργανα της τάξης, που συχνά κάνουν τη δουλειά τους υπό τρομερά αντίξοες συνθήκες. Και που η απουσία τους, τις κρίσιμες ώρες, στις κρίσιμες γειτονιές, θέριεψε το τέρας της Χρυσής Αυγής.

Τώρα νέοι κίνδυνοι ελλοχεύουν. Ο ένας είναι ο χώρος της άκρας αριστεράς να παρασυρθεί σε λογικές ρεβανσισμού και αυτοδικίας εναντίον μελών και οπαδών της Χρυσής Αυγής. Η βεντέτα αυτή πρέπει να σταματήσει, και η αστυνομία πρέπει να είναι αμείλικτη στην επιβολή του νόμου προς κάθε κατεύθυνση. Η αποτελεσματική καταδίωξη από τα όργανα του κράτους των εγκληματικών στοιχείων που εμφιλοχωρούν στους κόλπους της Χ.Α. θα είναι και το στοίχημα ενίσχυσης της εμπιστοσύνης της κοινωνίας στα όργανα της τάξης.

Το μίσος και η προκατάληψη κατά της αστυνομίας είναι μια πρωτόγονη, μια λούμπεν εκδοχή αριστερού λόγου. Κάνει κακό στη δημοκρατία, και καταλήγει να λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Η προκατάληψη σε βαθμό ρατσισμού μέρους της κοινωνίας εναντίον των οργάνων της τάξης δίνει την ευκαιρία στη Χ.Α. να εμφανίζεται ως αυτόκλητος προστάτης τους. Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σταματήσει.

Οι ώριμες φιλελεύθερες δημοκρατίες δεν διατηρούν ανοιχτούς λογαριασμούς με την αστυνομία. Την έχουν αποδραματοποιήσει, ως μια ακόμη αναγκαία υπηρεσία του κράτους· όπως η εφορία, η πυροσβεστική, το υγειονομικό και η ακτοφυλακή. Δεν έχεις λόγους να τη μισείς – εκτός αν κλέβεις, διακινείς λαθραία, ασκείς δουλεμπόριο, ή πετάς μολότοφ.

Τα δημοκρατικά κόμματα έχουν χωνέψει ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, το κράτος δικαίου και οι ατομικές ελευθερίες είναι ο αξεπέραστος ορίζοντας κοινωνικοπολιτικής συνύπαρξης. Και οι εκλογές το μόνο μέσο εναλλαγής στην εξουσία. Ούτε «αχτίβες», ούτε λαϊκές συνελεύσεις αγανακτισμένων, ούτε «Παλλαϊκά Μέτωπα Αντίστασης». Ούτε λαϊκά δικαστήρια, ούτε επαναστατικές πορείες κατάληψης των θερινών ανακτόρων, ούτε πραξικοπήματα «εθνικής σωτηρίας» από αυτόκλητους υπερπατριώτες. Τίποτε από όλα αυτά, μόνο ανοιχτές ελεύθερες, δημοκρατικές εκλογές.

Η κυβέρνηση δείχνει αποφασισμένη να φτάσει όσο μακριά χρειάζεται για την επιβολή της δημοκρατικής νομιμότητας. Αυτό είναι το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα των πρόσφατων ταραγμένων ημερών. Αυτό και μια νέα εθνική συσπείρωση για την υπεράσπιση της δημοκρατίας.

http://news.kathimerini.gr