Τα ψέματα τελειώσανε...

Το εύκολο είναι να αρνηθεί κανείς τα πολλά μέτρα του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, να χαρακτηρίσει αντιλαϊκές τις ρυθμίσεις για τους φόρους, τους μισθούς και τις συντάξεις και να δηλώσει αντίθετος προς τις ιδιωτικοποιήσεις και τις μαζικές πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων του κράτους. Και να απολαύσει έτσι το «χειροκρότημα» ή τα ευμενή σχόλια των περισσοτέρων.
Ωστόσο, όποιοι επιλέγουν την εύκολη οδό της άρνησης και του λιθοβολισμού των μέτρων, οφείλουν να απαντήσουν σε ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα και κυρίως να δηλώσουν πώς θα αντιμετωπίσουν την επερχόμενη, σε ένα μήνα, εξάντληση των ταμιακών αποθεμάτων του κράτους.
Να παρουσιάσουν δηλαδή δράσεις και πολιτικές που θα επιτρέπουν την ομαλή λειτουργία της χώρας, θα εξασφαλίζουν την πληρωμή των μισθών, των συντάξεων και την απρόσκοπτη λειτουργία βασικών υπηρεσιών, όπως της Υγείας, της Παιδείας, της Εθνικής Ασφάλειας και Δημόσιας Τάξης.
Και αυτό γιατί στην παρούσα φάση, βάσει της διεθνούς θέσης της χώρας, της συμμετοχής της στην ευρωζώνη και κατ' επέκταση στο παρόν διεθνές οικονομικό σύστημα, το διακύβευμα είναι σαφές και συγκεκριμένο.

Αν δεν μπουν καινούργια λεφτά στα κρατικά ταμεία, αν δεν αποδοθεί η πέμπτη δόση του δανείου της τρόικας και δεν εξασφαλισθούν χρηματοδοτικοί πόροι για το 2011 και το 2012, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα πληρώνονται, οι συνταξιούχοι δεν θα παίρνουν συντάξεις, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας θα υπολειτουργούν, καθώς θα ξεμείνουν από χρήματα, η οικονομία θα καταρρεύσει και η χώρα θα περιπέσει στο χάος.
Τα παραπάνω πρέπει να θεωρούνται δεδομένα αν, όπως διευκρινίσαμε στο πλαίσιο του παρόντος συστήματος, δεν λάβουμε αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα, αν αρνηθούμε τις ιδιωτικοποιήσεις και εν τέλει αν αρνηθούμε τις υποχρεώσεις μας που απορρέουν από το πανύψηλο δημόσιο χρέος.
Με άλλα λόγια, αν θέλουμε να παραμείνουμε στην ευρωζώνη και να διατηρήσουμε ως νόμισμά μας το ευρώ, δεν μπορούμε να λέμε εύκολες κουβέντες, ούτε να δηλώνουμε ότι εδώ είναι Βαλκάνια και κάνουμε ότι θέλουμε.
Τώρα, αν ορισμένοι, λίγοι ή πολλοί, έχουν άλλες λύσεις και επιλογές, δεν έχουν παρά να τις παρουσιάσουν. Να δηλώσουν ευθέως ότι η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη ή στο τρέχον διεθνές οικονομικό σύστημα είναι προβληματική, δεν αντέχεται πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά και να παρουσιάσουν την εναλλακτική τους πρόταση στους πολίτες.
Αυτό επιβάλλουν τα ορθά πολιτικά ήθη.

Αλλά επειδή μέχρι τώρα δεν έχουμε δει να αναπτύσσεται και να περιγράφεται η όποια άλλη επιλογή, είτε της επανόδου στη δραχμή, είτε της εγκαθίδρυσης μιας λαϊκής δημοκρατίας στη ζώνη του ευρώ, δικαιούμεθα να διατηρούμε σοβαρές επιφυλάξεις για την ποιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης στην χώρα μας.

Δυστυχώς η αντιπαράθεση ορίζεται από την άρνηση κι όχι από την πρόταση, με αποτέλεσμα, περνώντας τα χρόνια, η αντιπολίτευση να έχει πάντα τα ίδια δημαγωγικά και λαϊκίστικα χαρακτηριστικά.

Μόνο που υπάρχουν στιγμές στην πολιτική που δεν χωρεί ούτε λαϊκισμός, ούτε δημαγωγία.

Οπως τώρα. Εδώ που φθάσαμε παιγνίδια δεν χωρούν. Η τα συμφωνηθέντα με τους εταίρους μέτρα θα εφαρμοσθούν μέχρι κεραίας και η χώρα θα παλέψει προκειμένου να εξασφαλίσει την παραμονή της στην ευρωζώνη και στο παρόν διεθνές οικονομικό σύστημα ή θα αντιτάξει άλλο σχέδιο, άλλο πρόγραμμα αναλαμβάνοντας βεβαίως και την ευθύνη των συνεπειών της όποιας επιλογής.

Δυστυχώς το δίλημμα αυτή τη φορά είναι πραγματικό. Ουδείς μπορεί να υπεκφύγει, ουδείς μπορεί να το ξεπεράσει άβρεχτος.
Aν. Καρακούσης-ΤΟ ΒΗΜΑ