ΕΝΩΣΗ: 19η Μαΐου ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων

1914-1923 η μαύρη περίοδος του ποντιακού Ελληνισμού. Περίοδος όπου συντελέσθηκε η γενοκτονία 353.000 Ελλήνων, για να περάσουν στο επόμενο χειρότερο στάδιο, αυτό του δρόμου της προσφυγιάς. Ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές εστίες, κουρέλια αποδεκατισμένα από την πείνα, τις κακουχίες, τις αρρώστιες και τον θάνατο αγαπημένων προσώπων, έπειτα από τρεις χιλιάδες χρόνια επέστρεφαν στην μητρώα γη.

       Το καλοστημένο σχέδιο των ταγμάτων εργασίας, με τις εκτοπίσεις, τις εξορίες, τις λεηλασίες, τους βιασμούς, έφεραν γρήγορα το αναμενόμενο ποθητό αποτέλεσμα για τον  Μουσταφά Κεμάλ. Η εθνικιστική πολιτική των Νεότουρκων ακολουθώντας πιστά τις συμβουλές των Γερμανών, αφάνισε την  δυναμική ρίζα των Ελλήνων του Πόντου. 

         Στην πρώτη φάση οι Νεότουρκοι μετέτρεψαν τη θρησκεία σε κριτήριο εξόντωσης των Ελλήνων στο στρατό, και τη θητεία υποχρεωτική. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί νέοι να οδηγούνται στην αυτοεξορία για να μην καταταγούν και οι υπόλοιποι να υπηρετούν χωρίς όπλο, στα λεγόμενα εργατικά τάγματα . Όσοι Έλληνες υπηρέτησαν σε αυτά πλήρωσαν με την ζωή τους, αφού οι θάνατοι άγγιξαν το 80% των επιστρατευμένων.       

          Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το έγκλημα που διαπράχθηκε από το 1914 – 1923 σε βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού έχει όλα τα στοιχεία της γενοκτονίας. Το κράτος των Νεότουρκων σε δύο φάσεις (1914-1918 και 1919-1923) εξετέλεσε το σχέδιο «λευκός θάνατος» για τους Έλληνες του Πόντου.

        Επειδή μέχρι σήμερα η ιστορία δεν γράφτηκε όπως έπρεπε, κάποιοι εγκέφαλοι,  εν΄όψει της λεγόμενης ελληνοτουρκικής φιλίας, συνεχίζουν να θυσιάζουν τους Ποντίους και την ποντιακή ιστορία.. Οι αποσπασματικές  ελλιπείς περιληπτικές αναφορές του βιβλίου της Γ΄ Λυκείου , στην ουσία είναι προσπάθεια να αποσιωπηθεί από τις νεότερες γενιές το ιστορικό γεγονός. Έτσι η προδοσία καμουφλαρισμένη, συνεχίζεται ακόμη και τώρα σε βάρος αυτών, που όταν ήθελαν να πουν για το φύλο τους , χρησιμοποιούσαν την λέξη «Τραντέλληνας», δηλαδή 30 φορές Έλληνας !

        Όλοι γνωρίζουμε  το Αρκάδι….  τις ηρωικές  Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο, κανένας όμως ίσως , δεν γνωρίζει ότι  στο Νεμπιέταγ νότια της Πάφρας,  λιγοστοί άνδρες, προστατεύοντας 600 γυναικόπαιδα καθήλωσαν 2 ολόκληρες ημέρες ένα τούρκικο σύνταγμα και αφού εξάντλησαν τα πυρομαχικά τους, για να μην παραδοθούν, ανατινάχθηκαν μόνοι τους.

        Πόσοι γνωρίζουν ότι οι γυναίκες του χωριού Σιμικλή Κερασούντας προτίμησαν να αυτοκτονήσουν πέφτοντας στο ποτάμι, παρά να υποκύψουν στους διώκτες τους ;

        Ότι στη περιοχή Βαζελώνος 26 νεαρές γυναίκες για να αποφύγουν την ατίμωση έπεσαν στο ποταμό, κοντά στο χωριό Γέφυρα και πνίγηκαν ;

        Ότι 6000 κάτοικοι της Πάφρας αποκλεισμένοι σε τέσσερις εκκλησίες παραδόθηκαν στη φωτιά και κάηκαν όλοι, γέροι, γυναίκες  και παιδιά ;

        Ότι στην εκκλησία του χωριού Έλεζλη στο Σουλού- Τερέ, οι Τούρκοι κατάσφαξαν 535 Έλληνες, κάνοντας την  αρχή από τους ιερείς που τους αποκεφάλισαν με το τσεκούρι ;

         Ότι οι Τσέτες δεν έκαιγαν τα σπίτια των χωριών. Μόνο ένα σπίτι έκαιγαν μαζί με όλους τους ανθρώπους του χωριού ;

          Ότι στο Τεπέκιοϊ αφού μάζεψαν όλο το χωριό σε ένα σπίτι, τους περιέλο πετρέλαιο, πέταξαν μια χειροβομβίδα και τους έκαψαν ζωντανούς. Προηγουμένως είχαν ξεχωρίσει 4-5 γυναίκες για να τις βιάσουν, εκείνες το κατάλαβαν και πηδώντας στη φωτιά φώναξαν : « Είη στο όνομα του Κυρίου.» για να καούν και αυτές μαζί με τους άλλους ;

Αυτή τη  μέρα  θρηνούμε τους νεκρούς και την αλησμόνητη πατρίδα. Να λοιπόν γιατί δεν επιτρέπεται να ξεχάσουμε και όσο υπάρχει η ράτσα μας θα μνημονεύουμε τους παππούδες μας , τη γη των προγόνων μας και θα αναφερόμαστε στη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

       

       Με την κήρυξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου το 1914 και την είσοδο της Τουρκίας στο πλευρό της Γερμανίας κηρύχθηκε γενική επιστράτευση συμπεριλαμβάνοντας και τους Πόντιους.

       Η αντίδραση των Ποντίων στην υποχρεωτική στράτευση, ήταν η δημιουργία ανταρτικών ομάδων, που σαν σκοπό είχαν την προστασία των φυγόστρατων καθώς και των καταδιωκόμενων για κάθε λόγο Ποντίων.

       Στην αρχή οι ανταρτικές ομάδες δεν είχαν οπλισμό και με ξαφνικές ενέδρες και επιθέσεις εξοπλίζονταν αφαιρώντας όπλα από ένοπλους Τούρκους. Η  αντοχή που επέδειξαν στα χιονισμένα βουνά του Πόντου, χωρίς τροφή και στέγη προστατεύοντας συγχρόνως τον άμαχο πληθυσμό που κουβαλούσαν μαζί τους, αντιμετωπίζοντας ένα καλά εξοπλισμένο στρατό είναι άξιο θαυμασμού.

       Οι πρώτες ανταρτικές ομάδες οργανώθηκαν στη περιοχή της Αμισού και της Σάντας λόγω της φυσικής διαμόρφωσης του εδάφους,  κυρίως όμως επειδή τα μέρη αυτά είχαν υποστεί τους σκληρότερους διωγμούς.    Η επαρχία της Αμάσειας με 183.000 ελληνικό πληθυσμό έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι πρώτη σε νεκρούς στον Πόντο με 134.078 νεκρούς.

        Χαρακτηριστικά αναφέρεται το γεγονός στη περιοχή της Σάντας, όπου ο μέραρχος Μιραλάι Σουπχί στις 6-9-1921 με 3 συντάγματα πεζικού, 1 ιππικού και δύναμης άτακτων 8000 ανδρών,  αντιμετώπισε τα 700 παλικάρια του καπετάν Ευκλείδη Κουρτίδη. Η μάχη κράτησε  δύο μερόνυχτα. Οι αντάρτες αφού διέσπασαν τον κλοιό κατάφεραν να διαφύγουν παίρνοντας μαζί τους και τα γυναικόπαιδα. Ακολούθησαν τον δρόμο της αυτοεξορίας, όταν στο σπήλαιο της Μαγάρας για να μην προδοθούν από ένα τούρκικο απόσπασμα που περνούσε από κοντά, συνέβη το συνταρακτικό γεγονός της βρεφοκτονίας 7 νηπίων από τις ίδιες τις μητέρες τους, σώζοντας έτσι όλο το χωριό. Το γεγονός αυτό θρήνησε ο λαϊκός τραγουδιστής του Πόντου με τους στίχους :

«Γιατί υποψιάστανε, να μη γίνταν αιτία

 και χάτε όλον το μιλέτ, εφτά οχτώ παιδία.»    

       Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ιερότητα του αγώνα των ανταρτών, αφού πολεμούσαν για την πατρίδα τους και την οικογένειά τους.

 Είναι όμως τεράστια η ευθύνη του ελληνικού κράτους που δεν τους βοήθησε. Αν είχε ενισχύσει το αντάρτικο του Πόντου, με την δημιουργία ενός νέου μετώπου, στα νώτα τουυσαν με

Κεμάλ, ίσως να μην θρηνούσαμε την Μικρασιατική καταστροφή.

      Καιρός είναι, η ένδοξη άγνωστη ιστορία των ανταρτών του Πόντου, να διδάσκεται ως συνέχεια της ιστορίας του 1821. Η θυσία των ηρώων αυτών για την προάσπιση της ελευθερίας της αλησμόνητης πατρίδας θέλουμε να περάσει στις καρδιές της νεολαίας μας και στις επερχόμενες γενεές.

Λαοί που λησμονούν την ιστορία τους , γρήγορα χάνουν την ταυτότητά τους και την ύπαρξή τους. Μέσα από την διδαχή της πραγματικής ιστορίας και όχι της κατασκευασμένης, ή ηθελημένα αποσιωπημένης , θα αποφευχθούν στις μελλοντικές γενιές λάθη, που υποσκάπτουν την ακεραιότητα της πατρίδας μας.

    Στις 24-2-94 επιτέλους η βουλή των Ελλήνων με ομόφωνη απόφασή της , αναγνώρισε την Γενοκτονία των Ποντίων και όρισε την 19^η Μαΐου ως ημέρα εθνικής μνήμης. Το Δ΄ Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού το 1997 αποφάσισε την προώθηση της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας.

       Η αναγνώριση της Γενοκτονίας από τον ΟΗΕ και από την ίδια την Τουρκία, ως πράξη, θα έχει μόνον ηθικές , πολιτικές και θετικές συνέπειες.

1) Θα αποτελέσει ελάχιστη πράξη εξιλέωσης της Τουρκίας, αλλά και της διεθνούς κοινότητας, που κάλυψαν με την σιωπή τους 80 ολόκληρα χρόνια το γεγονός μιας γενοκτονίας.

2) Θα συμβάλλει στην αντικειμενικότερη και πληρέστερη παρουσίαση του ιστορικού παρελθόντος.

3) Θα διευκολύνει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις να αναπτυχθούν στη βάση ειλικρίνειας και ανάληψης ευθυνών για πράξεις του παρελθόντος.

4) Θα βοηθήσει την ίδια την Τουρκία στο εσωτερικό της,, ενισχύοντας τις ειρηνόφιλες και προοδευτικές δυνάμεις.

Η λήθη ποτέ δεν αποτέλεσε τρόπο αποφυγής καταλογισμού ευθυνών για διεθνή εγκλήματα. Γι αυτό και σήμερα το ετήσιο μνημόσυνο των αδικοχαμένων Ελλήνων του Πόντου, ας δώσει σε όλους μήνυμα, ότι η πατρίδα δεν πρέπει ποτέ, να ξαναθρηνήσει  νεκρούς και αλησμόνητες πατρίδες . Στις γενιές που χάθηκαν, αλλά και στις νεότερες, δεν μας επιτρέπεται να συνεχίζουμε να κάνουμε λάθη που  συρρικνώνουν την δοξασμένη γη των προγόνων μας , μη διδασκόμενοι από την ιστορία.

                                                                                             ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

                                                                                                       ΕΝΩΣΗ