της Ντόρας Τσικαρδάνη
Δεν
είναι εύκολο να γράψει κανείς για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, χωρίς να
αδικήσει το μέγεθος του ανθρώπου. Ακόμα δυσκολότερο όταν, χάριν
μνημοσύνου, γράφονται πολλά από πολλούς, υπακούοντας στη σύμβαση που
θέλει τους νεκρούς δικαιωμένους και τους ζώντες τεθλιμμένους. Η άλλη
επιλογή όμως, είναι η σιωπή. Και αυτή είναι μάλλον ανάρμοστη.
Είχα
την τύχη και την ευτυχία λοιπόν στη ζωή μου, να βρεθώ με τον Μιχάλη
Παπαγιαννάκη και να συνυπάρξω μαζί του στην ξέφρενη πορεία της δικής μας
αριστεράς. Τον πρωτογνώρισα στην ΕΑΡ, όπου τον θυμάμαι, να δηλώνει
σοσιαλδημοκράτης.