Μην... ξεχνιόμαστε!

Ολα μπορώ να τα δεχθώ. Και τους ελιγμούς, και τους τακτικισμούς, και τις τούμπες και τα... τσάμικα. Ολα. Ακόμη και την ανάγκη που τα επιβάλλει. Ενα δεν μπορώ. Να με αντιμετωπίζουν ως άτομο έπειτα από λοβοτομή. Υπό την έννοια αυτή, δηλώνω ότι ούτε λοβοτομή έχω υποστεί, ούτε την επίσκεψη εκείνου του... Γερμανού, κάτσε να δεις πώς τον λένε... πώς τον λένε... α, ναι... Αλτσχάιμερ, έχω δεχθεί. Διότι ακούγοντας χθες τον έτερο του σκερτσόζου και τόσο ταλαντούχου ντουέτου «Αμποτ και Κοστέλο» που μας κυβερνά, πρόεδρο Αντώνη να τονίζει «μακάρι να λειτουργούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όπως εγώ όταν ήμουν αντιπολίτευση»,... αισθάνθηκα κάτι μεταξύ λοβοτομημένου και χτυπημένου από Αλτσχάιμερ. Διότι θυμήθηκα τι ακριβώς έκανε ως αντιπολίτευση στην τότε κυβέρνηση του ΠαΣοΚ: Ζάππεια! 1... 2... 3... 13! Και υποσχέσεις. Πολλές υποσχέσεις. Θα ξεχάσω εγώ τα 18 ισοδύναμα που τάχα μου θα μπορούσαν να εφαρμοστούν άμεσα αντί του Μνημονίου; Ή τα άλλα ισοδύναμα των 18 δισ. που θα εφάρμοζε τον Ιούνιο του '12 με το που θα γινόταν πρωθυπουργός, ώστε να μη μειωθούν περαιτέρω μισθοί και συντάξεις; Εντάξει τώρα, καταλαβαίνω ότι κάνει έναν αγώνα. Δεν χρειάζεται όμως να προκαλεί (τη μνήμη μας)...

Διότι εξαιτίας αυτής της «υπεύθυνης στάσης» η χώρα έχασε δύο ολόκληρα χρόνια. Ε; 

Γ Παπαχρήστος-ΤΑ ΝΕΑ

pelasgia.blogspot.com