Η ήρα και το στάρι των αγώνων

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Η βροχή έβαλε τη δική της πινελιά στο ελεεινό θέαμα των πόλεων, όπου τα σκουπίδια στοιβάζονταν έξω από τους κάδους μέρες τώρα. Τα νερά παρέσυραν τις ξεχειλισμένες σακούλες· υπολείμματα τροφών γέμισαν τα πεζοδρόμια, σερβιέτες κατέληξαν στους υπονόμους, οι οποίοι σε λίγο θα βουλώσουν και οι δρόμοι θα γίνουν αδιάβατοι από νερά.


Ολως παραδόξως αυτή τη φορά το σκουπιδομάνι δεν εμφανίστηκε παραμονές Χριστουγέννων, όπως κατ’ έθιμο μας έχουν συνηθίσει οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ. Δεν οφείλεται καν σε απεργία. Κάποιοι συνδικαλιστές κατέλαβαν -«συμβολικά», όπως είναι η έκφραση του συρμού- τους ΧΥΤΑ των μεγαλουπόλεων. Φυσικά, ο δικός τους συμβολισμός κάνει πιο μίζερη τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά στην Ελλάδα προέχουν οι «αγώνες»· όποια μορφή κι αν πάρουν, ό,τι συνέπειες κι αν έχουν στην ευημερία ή ακόμη και στην υγεία των πολιτών.

Σύμφωνα με μια παλαιοαριστερή ρητορική, όποιος δηλώνει ότι αγωνίζεται μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. «Νόμος είναι το δίκιο του» και σ’ αυτό δεν πρέπει να παραμερίζουν μόνο οι νόμοι που ψήφισε το κοινοβούλιο ούτε μόνο η λογική. Οφείλει να παραμερίζει και το συμφέρον των πολλών, το οποίο κατ’ επέκταση είναι «παράνομο». Εξ ου και οι κραυγές που υψώνονται μόλις κάποιος εισαγγελέας κάνει το καθήκον του: «ποινικοποιούνται οι αγώνες των εργαζομένων»!
Ετσι, λοιπόν, μια δράκα συνδικαλιστών -ανενόχλητοι από εκείνους που επιβάλλουν την εφαρμογή των νόμων- πλημμύρισαν στα σκουπίδια την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Το εκπληκτικότερο είναι ότι δεν θα έχουν ούτε οικονομικές συνέπειες για τις πράξεις τους. Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα δεν απεργούν και συνεπώς θα πληρωθούν· η αποκομιδή των σκουπιδιών θα χρειαστεί υπερωρίες οι οποίες επίσης θα πληρωθούν· ο καθαρισμός των φρεατίων επίσης θα κοστίσει. Στο τέλος, οι δημότες θα κληθούν να πληρώσουν τον τριπλό λογαριασμό, ο οποίος δεν θα είναι συμβολικός, αλλά πολύ πραγματικός. Το μόνο που απομένει είναι να δούμε τους συνδικαλιστές να διαμαρτύρονται για το ύψος των δημοτικών τελών και να κηρύξουν αγώνα τύπου «δεν πληρώνω», σε συνεργασία -πάντα- με την ηγεσία της προόδου.
Το βασικότερο πρόβλημα, βέβαια, και σ’ αυτήν την κατάσταση είναι η κυβέρνηση, η οποία προσπαθώντας να διατηρήσει αρυτίδωτο το αριστερό της προφίλ ανέχεται την κατάλυση της νομιμότητας με όλα τα αποτελέσματα που βλέπουμε στους δρόμους. Η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκεί η παλαβή αριστερά έχει πέραση στα υπουργικά γραφεία, με αποτέλεσμα οι παρανομούντες να κάνουν ανέξοδα την επανάστασή τους. Δεν μιλάμε για την απεργία που είναι ιερό και απαραβίαστο δικαίωμα των εργαζομένων, μιλάμε για την ανοχή που επιδεικνύεται στις παντός τύπου καταλήψεις με αποτέλεσμα οι συνδικαλιστές να το παίζουν επαναστάτες με τα λεφτά και την ανοχή των άλλων.
Εφτασε λοιπόν η ώρα να ξεχωρίσει το στάρι από την ήρα των αγώνων. Οι αγώνες που γίνονται με νόμιμα μέσα είναι καθ’ όλα σεβαστοί και αξίζουν την υπεράσπιση όλων. Οι καταλήψεις είναι παράνομες και οφείλει η κυβέρνηση μα εφαρμόσει απαρέγκλιτα τον νόμο. Και αν αυτό θεωρηθεί «ποινικοποίηση των αγώνων», τι να κάνουμε; Δεν είναι το πρώτο παλαβό πράγμα που θα διαβάσουμε στον «Ριζοσπάστη»...