Παρουσίαση του βιβλίου του Δ. Ψυχογιού: «Η πολιτική βία στην Ελληνική κοινωνία»

Το vetonews.gr και το vetofm παρεμβαίνουν στο μεγάλο θέμα της πολιτικής βίας που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία ..

και που τα τελαυταία χρόνια έχει διχάσει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Εχει διχάσει ακόμη και τους πολίτες που θεωρούν ορισμένοι εξ αυτών οτι υπάρχει καλή βία που λειτουργεί γιά το ευρύτερο συμφέρον κοινωνικών ομάδων η του λαού!

Ερωτήματα

«Γιατί η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης όπου έγινε εμφύλιος και δικτατορία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;». Ενδεικτικό ερώτημα που θέτει ο συγγραφέας στον πρόλογό του, για να καταλήξει στη βασική ιδέα που διαπνέει τα κείμενα αυτού του βιβλίου: «η βία εκδηλώνεται με αφορμή κοινωνικά-πολιτικά γεγονότα, έχει όμως πολιτισμικές ρίζες».

Η Ελλάδα έχει τη βιαιότερη πολιτική ιστορία στην Ευρώπη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, υποστηρίζει ο Δημήτρης Ψυχογιός. Η ανάλυσή του επικεντρώνεται στη μεταπολιτευτική περίοδο με στόχο να αποδείξει ότι η τρομοκρατία, οι αιματηρές συγκρούσεις διαδηλωτών-αστυνομίας, η «δίκαιη οργή», οι συνεχείς καταλήψεις και καταστροφές, ακόμα και η απειλητική ενίσχυση των νεοναζί, δεν εξηγούνται από την «υλική βάση», από τις κοινωνικές συνθήκες.

Την αιτία πρέπει να την αναζητήσουμε στην κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας: η πολιτική βία διαιωνίζεται επειδή αποθεώνεται η πολεμική βία των πραγματικών ή φανταστικών προγόνων μας. Πρόκειται για την αγωνιστική ανάγνωση της ιστορίας που η Δεξιά αναδεικνύει ως «πολεμική αρετή των Ελλήνων» και η Αριστερά ως «αντιστασιακό ήθος του ελληνισμού».

Η εκπαίδευση, η βίαιη ρητορική κομμάτων, συνδικάτων και μέσων επικοινωνίας εκμηδενίζουν τις δυνατότητες δημοκρατικού διαλόγου και συμβιβασμών. Υποκινούν τους πολίτες σε συγκρούσεις, σε αγώνες που μιμούνται και δικαιώνουν κάποιους που προηγήθηκαν – που και αυτοί δικαίωναν κάποιους προηγούμενους.

Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, «όντας ανίκανοι να διαπραγματευτούμε μεταξύ μας, είχαμε φτάσει σε κατάσταση τέτοιας αδυναμίας που δεν μπορούσαμε πια τίποτα να διαπραγματευθούμε με τους άλλους, για να καταλήξουμε στην αδιαπραγμάτευτη αποδοχή των δύο μνημονίων».

Το βιβλίο του Δημήτρη Ψυχογιού είναι η καλύτερη αφορμή για να συζητήσει κανείς για τετοια φαινόμενα.

Η συζήτηση και η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει το Σάββατο 23 Νοεμβρίου στις 7.00 το απόγευμα στην Αίθουσα ''Φίλιππος'' στην Κοζάνη θα μιλήσουν για το βιβλίο οι Πάσχος Μανδραβέλης Δημοσιογράφος, η Ντόρα Τσικαρδάνη νομικος και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, ο συγγραφέας Δ. Ψυχογιός και θα συντονίσει ο Δημοσιογράφος Σπύρος Κουταβας.

Ο Δημήτρης Ψυχογιός ήταν καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ασχολήθηκε κατά καιρούς με την πολιτική, εργαζόταν πάντα σε εφημερίδες και περιοδικά. Συνεχίζει να σχολιάζει την επικαιρότητα κάθε Κυριακή στο Βήμα ως «Διόδωρος Κυψελιώτης», γράφει και στην Athens Voice. Παντρεμένος, πατέρας πολλών παιδιών. Γεννήθηκε το 1948 στα Λεχαινά Ηλείας.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Πρόλογος

Αφού όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα καταδικάζουν τη βία «από όπου και αν προέρχεται», γιατί καίγεται και αιματοκυλιέται κάθε τόσο η Αθήνα; Οι ελάχιστοι «γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι προβοκάτορες» και οι ακόμα λιγότεροι που παίρνουν τα όπλα και δολοφονούν ή ληστεύουν τράπεζες – αυτοί μόνο ευθύνονται για τα κύματα βίας που σαρώνουν συνεχώς τη χώρα από το 2008 και μετά; Φταίνε η ανεργία, η φτώχεια, η ανασφάλεια που προκάλεσε η κρίση; Αλλά τα ίδια φαινόμενα βίας είχαμε σε όλη τη μεταπολίτευση, σε περιόδους ανάπτυξης και ευμάρειας που τώρα περιγράφονται ως «απωλεσθείς παράδεισος» – ιδιαίτερα κατά τις δεκαετίες του '80 και '90, κατά τις οποίες υπήρξαν δεκάδες νεκροί από τη δράση τρομοκρατικών οργανώσεων και από βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία στη διάρκεια διαδηλώσεων. Φταίει η μεταπολιτευτική ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι; Αλλά υπάρχει χειρότερη μορφή πολιτικής βίας από την ίδια τη δικτατορία που είχε προηγηθεί; Υπάρχει δυστυχώς: η βία του Εμφυλίου κατά τη δεκαετία του '40· και φυσικά η μετεμφυλιακή βία που ασκούσαν οι νικητές επί των ηττημένων κατά τις δεκαετίες του '50 και '60 είναι ασυγκρίτως εντονότερη από τη βία που ενδημεί μετά την πτώση της χούντας. Αλλά γιατί η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης όπου έγινε εμφύλιος και δικτατορία μετά τον Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Σε αυτά τα ερωτήματα αποπειρώμαι να απαντήσω, αλλά όχι από τη σκοπιά του ουδέτερου ακαδημαϊκού παρατηρητή, αν υπάρχει τέτοιος: πρόκειται για κείμενα με άποψη που θέλουν να πείσουν ότι η βία εκδηλώνεται με αφορμή κοινωνικά-πολιτικά γεγονότα, έχει όμως πολιτισμικές ρίζες. Διαχέεται από τη ρητορική μίσους των πολιτικών πρωταγωνιστών, αλλά διαιωνίζεται επειδή αποθεώνεται η πολεμική βία των πραγματικών ή φανταστικών προγόνων μας. Πρόκειται για την αγωνιστική ανάγνωση της ιστορίας που η Δεξιά αναδεικνύει ως «πολεμική αρετή των Ελλήνων» και η Αριστερά ως «αντιστασιακό ήθος του ελληνισμού». Είμαστε συνεχώς σε αγώνες που δικαιώνουν κάποιους που προηγήθηκαν, που και αυτοί δικαίωναν κάποιους προηγούμενους. Κάθε πολιτικός, συνδικαλιστής, διαδηλωτής, αριστερός ή δεξιός, αισθάνεται κρίκος σε αγωνιστική αλυσίδα που επιλέγει κατά το συμφέρον του για την πρόσφατη εποχή, ενιαία όμως πριν από το 1940. Οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, τα συνδικάτα, είναι συνεχώς έτοιμα για «ανένδοτους αγώνες»: για το Όνομα, για τις Γκρίζες Ζώνες, την υφαλοκρηπίδα, τις άδειες ταξί, τα ωράρια των φαρμακείων, τα δωρεάν συγγράμματα, τις ΑΟΖ ή τον ΧΥΤΥ στην Κερατέα – συνεχώς «είμαστε ανυποχώρητοι», «δεν διαπραγματευόμαστε» ακούγαμε και ακούμε, πάντα με αναφορές σε παλιότερους εθνικούς ή πολιτικούς αγώνες. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ