Οι διαπραγματευτές της εξέδρας

Του Πάσχου Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η Ελλάδα τον Μάιο του 2010 ξέφυγε από του χάρου τα δόντια. Η χρεοκοπία και η αναγκαστική προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σήμαινε κάθετη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, με αυτόματο κλείσιμο όλων των ζημιογόνων ΔΕΚΟ, χιλιάδες απολύσεις στον δημόσιο τομέα, μεγαλύτερες περικοπές μισθών και συντάξεων κ. λπ. Αν, μάλιστα, σκεφθούμε ότι αυτή η «ήπια (σε σχέση με τη χρεοκοπία) προσαρμογή» που κάνουμε σήμερα διά του Μνημονίου δημιουργεί τόσες αντιδράσεις, μπορούμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε σε μια απότομη προσαρμογή. Αυτή η χώρα δεν είχε ποτέ κουλτούρα συμμαζέματος, οι συνωμοσιολογίες θάλλουν, η επαναστατικότητα είναι ψωμοτύρι και ο διαρρηγμένος κοινωνικός ιστός θα ήταν ένα μάτσο κουρέλια.

Φυσικά θα «κουρεύαμε» το χρέος μας και φυσικά δεν.. θα μας δάνειζε κανείς. Επειδή δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τα 110 δισ. ευρώ (με τα οποία σήμερα κάπως τα κουτσοβολεύουμε) θα αναγκαζόμασταν να τυπώσουμε δραχμές, ώστε να κυκλοφορεί χρήμα στην αγορά. Το χρέος μας, όμως, θα συνέχιζε να μετριέται σε ευρώ και η πληθωριστική μας δραχμή στην ουσία θα εξανέμιζε τα όποια οφέλη του «κουρέματος».

Το Μνημόνιο ήταν μια λεόντειος (σε σχέση με τις παρελθούσες χρηματοδοτήσεις άλλων χωρών που βρισκόταν στη δική μας κατάσταση) συμφωνία υπέρ της Ελλάδος. Δίνει μια ανάσα τριών χρόνων για να συμμαζέψουμε τα πράγματα και να κάνουμε την προσαρμογή (που έτσι κι αλλιώς θα κάναμε) σε μεγαλύτερο εύρος χρόνου. Θα μπορούσε να είναι καλύτερο, όπως ισχυρίζονται οι διαπραγματευτές της εξέδρας; Φυσικά. Υπάρχουν εκατομμύρια καλύτερα Μνημόνια απ’ αυτό που έχουμε, κι άλλα τόσα χειρότερα. Η σύγκριση του πραγματικού με έναν άλλο κόσμο φανταστικό είναι απλώς ανόητη. Το Μνημόνιο ήταν η συνιστώσα επιδιώξεων, αναγκών, πιέσεων· αν ο γερμανικός λαός έβγαινε στους δρόμους λέγοντας «ούτε ευρώ για τους Ελληνες», τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Οι διαπραγματευτές της εξέδρας ισχυρίζονται επίσης ότι το Μνημόνιο είναι ατελές. Φυσικά και είναι. Το ίδιο το ευρώ, που σχεδιαζόταν για πολλά χρόνια, αποδείχθηκε ατελές σε περιόδους κρίσεων. Πρέπει να καταλάβουμε, όμως, επίσης ότι ποτέ στην ιστορία της η Ευρώπη δεν πήρε τόσο μεγάλες αποφάσεις σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Και όχι μόνο η Ευρώπη, αλλά και τα Κοινοβούλια 16 χωρών, οι περισσότερες εκ των οποίων διάκεινται εχθρικά προς τους «σπάταλους Ελληνες».

Ενα είναι το μεγάλο πρόβλημα του Μνημονίου. Η εφαρμογή του από την κυβέρνηση, που αποδεικνύεται λειψή. Αυτό που δεν κατάλαβαν τα κυβερνητικά στελέχη και κυρίως οι κυβερνητικοί βουλευτές είναι ότι μετά το σοκ της χρεοκοπίας, η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να είναι η ίδια. Ή θα γίνει πολύ καλύτερη ή θα βρεθούμε στα πολύ χειρότερα.

Δυστυχώς, πέρα από την παλαβή Αριστερά και πέρα από την ασυνάρτητη Νέα Δημοκρατία υπάρχουν πολλά κυβερνητικά στελέχη που δουλεύουν πυρετωδώς για το δεύτερο. Νομίζουν οι πτωχοί τω πνεύματι ότι θα διασωθούν με τους ίδιους τρόπους που οδηγηθήκαμε στην καταστροφή. Δεν κατανοούν ότι κάθε ευρώ που θα συνεχίσουμε να σπαταλάμε είναι ένα ακόμη βαρίδι σ’ ένα πλοίο που μπορεί να δείχνει σημεία σταθεροποίησης, αλλά ακόμη δεν έχει βρει απάνεμο λιμάνι.