Το αίμα, η μεγάλη ρωγμή.

Της Τάσας Σιόμου

Μην ανακατεύεσαι, είναι σίγουρο πως λένε οι λίβυοι γονείς στα παιδιά τους(80% του πληθυσμού νέοι) που τ’ ανάστησαν με άγιο κόπο. Eκείνα αποστρέφουν το πρόσωπο παίρνοντας τους θανατηφόρους δρόμους, για να αναμετρηθούν με τ’ ανέγγιχτα βομβαρδιστικά, τους πληρωμένους χάρους, την αστυνομία, το διχασμένο στρατό, σε μια μάχη για την λευτεριά που δεν χάνεται από τις χαμένες ζωές, αλλά κερδίζεται.2.000  οι νεκροί στους δρόμους της Τρίπολης, της Βεγγάζης, του Τομπρούκ, εκατοντάδες τραυματίες που εκτελούνται.

Μην ενοχλείσαι μπορεί να λεν οι παρηκμασμένες κυβερνήσεις  της Δύσης στις γενιές της κατανάλωσης, της ευμάρειας που τελειώνει.

Λησμόνησε τη συλλογική ενοχή για την αποικιοκρατία, που εντάθηκε το πρώτο μισό του 21ου αιώνα, την ενοχή για τη στυγερή εκμετάλλευση  του πρώτου, λευκού «προοδευτικού» κόσμου, απέναντι στον δεύτερο και τρίτο κόσμο των ‘οπισθοδρομικών’  μαύρων και μελαμψών φυλών, απέναντι στο ρούφηγμα του αίματος.

Κλείσε τα μάτια σε όσα διαδραματίζονται σε άλλη ήπειρο, όπου μετά τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες (1950 -60) οι ήρωες των εθνικών εξεγέρσεων μεταβλήθηκαν από την άσκηση της εξουσίας σε στυγνούς δυνάστες (Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη, Υεμένη, Μπαχρέιν).

Όμως η πείνα των λαών, η δίψα για πολιτικές ελευθερίες τους συνήγειραν σε μαζικές αιματηρές συγκρούσεις στο δημόσιο χώρο κι ο φόβος για την προσωπική μοίρα οδήγησε ορισμένους δικτάτορες σε φυγή.

Στη Λιβύη η κατάσταση είναι διαφορετική λόγω  της ιδιάζουσας περίπτωσης του Μ. Καντάφι ,ενός εκκεντρικού παράφρονα μονάρχη,  του οποίου τις ακρότητες  πότισαν  οι αγωγοί του πετρελαϊκού χρυσού, εξάπτοντας την ηδονή της περιέργειας.

Ο Καντάφι συμμαχώντας, ανάλογα με τα συμφέροντα  του, με  ποικίλες δυνάμεις, υπό την απειλή του διλήμματος ‘ο φονταμενταλισμός ή εγώ», διακυβέρνησε επί σαράντα χρόνια μια αχανή χώρα, χωρίς κόμματα, χωρίς καθολικές εκλογές, με τις αυθαιρεσίες των επαναστατικών επιτροπών και την κυριαρχία της φυλής του (φυλή της ερήμου)απέναντι στις άλλες δύο φυλές που καταλήγουν στη Μεσόγειο, συνοψίζοντας τις ιδέες του στην Πράσινη Βίβλο, ως αντίπαλο δέος στο Κοράνι.

Παροχές από το πετρελαϊκό εμπόριο έφταναν στο λαό ως στέγη, τροφή, υγεία, μόρφωση, ήταν όμως λειψές χωρίς ελευθερίες. Όπως οι οικονομικά ανερχόμενες δυνάμεις ζητούν το μερτικό τους στην πολιτική εξουσία, έτσι κι εδώ οι απελευθερωμένες από τη διαδικασία της μόρφωσης δυνάμεις ζητούν την πολιτική ελευθερία, συμπληρώνοντας την εξέγερση της κατσαρόλας άλλων αραβικών λαών με την εξέγερση της παιδείας.

Είναι βέβαιο πως δεν θα πάμε να στηρίξουμε την επανάσταση τους, όπως ψυχωμένοι Έλληνες στον Εμφύλιο της Ισπανίας (1936-38) σε ένδειξη διεθνούς αλληλεγγύης ή όπως  ο Γάλλος διανοούμενος Πωλ Ελυάρ στα ελληνικά βουνά, σε δύσκολες περιόδους για τον τόπο μας.

Μάλιστα στη «γεωγραφία των ξένων», μια απόδειξη της εμπλοκής ξένων στον παραγωγικό - εμπορικό ιστό άλλης χώρας, κάθε χώρα αποσύρει δικαίως τους δικούς της υπηκόους.

Τουλάχιστον όμως να συγκροτήσουμε ένα κίνημα αλληλεγγύης στους δικούς μας αναίμακτους δρόμους, να στηρίξουμε οικονομικά πρωτοπόρες οργανώσεις «γιατροί της καρδιάς», να διδάξουμε εμβόλιμα την ιστορία των αραβικών χωρών, να πιέσουμε διεθνείς ειρηνευτικούς οργανισμούς.

Είναι σίγουρο πως  το καθεστώς Καντάφι καταρρέει από το ρήγμα του αίματος. Παραιτήσεις διπλωματών, λιποταξίες στρατιωτικών, αποσκιρτήσεις συνεργατών στην αντιπολίτευση, απομόνωση από τη διεθνή κοινή γνώμη, αποδεικνύουν το τέλος των μετααποικιακών καθεστώτων. O ίδιος θα λυντσαριστεί άραγε στους δρόμους ή θα διχοτομήσει τη χώρα;

Τούτες τις μέρες, νιώθω πως είναι οι άραβες νέοι που μας ξυπνούν από το λήθαργο μας, παρόλη την ιδιάζουσα οικονομικοκοινωνική κατάσταση που ζούμε. Είναι οι λίβυοι νέοι που με την υπέρτατη θυσία της ζωής μας θυμίζουν, τη δύναμη του δημόσιου λόγου και της δημόσιας  πράξης, την αίσθηση του καθήκοντος ως δημόσιου χρέους, την αποκοτιά της θυσίας για τη λευτεριά, την κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη.

΄΄Κάθε μέρα η καρδιά μου στην Ελλάδα (Λιβύη) τουφεκίζεται.΄΄    

Ν.Χικμέτ.