Θέλουµε ή δεν θέλουµε ;

Tου Ι. Κ. Πρετεντέρη

Δυό ΝΕΑΡΌΙ «µπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» δολοφονήθηκαν προχθές κυνηγώντας κακοποιούς που είχαν ληστέψει ένα περίπτερο. Το ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΌ είναι αφιερωµένο σε εκείνους τους διαδηλωτές της προηγούµενης ή της επόµενης διαδήλωσης, οι οποίοι αφού τους βρίσουν δεν θα καταφέρουν είτε να τους κάψουν µε καµιά µολότοφ είτε να τους στείλουν στο νοσοκοµείο από καµιά πέτρα ή ροπαλιά στο κεφάλι.

ΘΑ ΜΠΌΡΌΥΝ αυτοί οι διαδηλωτές να είναι εφεξής ήσυχοι: αν οι «µπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» γλιτώσουν από τα χέρια τους, κάπου θα τους πετύχει κάποιο Καλάσνικοφ. Καλά να πάθουν!

ΔΙΌΤΙ ό ΑΓΕΡΩΧΌΣ και ανυπότακτος Ελληνας έχει.. παλαιόθεν επιλέξει µε ποιους είναι. «Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια, µπάτσοι κ.λπ.». Και ο Ελληνας είναι µε τους µάγκες.

όσο, ΒΕΒΑΙΩΣ, δεν µπλέκεται ο ίδιος. Οταν µπλεχτεί αρχίζει να φωνάζει ότι «πάει, δεν υπάρχει Αστυνοµία» και «διαλύθηκε ο τόπος». ΘΥΜΑΜΑΙ ακόµη το εξής περιστατικό. Ηταν µια Δευτέρα, εκείνες τις τραγικές µέρες του Δεκεµβρίου 2008. Φίλος µου, έµπορος και καταστηµατάρχης της περιοχής Κολωνακίου, µου ανακοίνωσε υπερήφανα ότι το πρωί είχε µετάσχει στη µεγάλη διαδήλωσηεναντίον των «µπάτσων, γουρουνιών, δολοφόνων».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, είχε συνοδεύσει στη διαδήλωση τον µαθητή κανακάρη του, ο οποίος ήθελε να εκφράσει την οργή του για το σύστηµα, αλλά (όπως του είπε και η σύζυγος...) «δεν µπορεί το παιδί να τρέχει µόνο του σε διαδηλώσεις».

ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ της Δευτέρας, καίγεται η Αθήνα. Και ενώ κάνω εκποµπή στην τηλεόραση, το κινητό µουδέχεται απεγνωσµένες αλλεπάλληλες κλήσεις από τον φίλο µου. Σε κάποιο διαφηµιστικό διάλειµµα του τηλεφωνώ:

- ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;

- ΧΑΌΣ, Μόυ ΛΕΕΙ. Φοβάµαι ότι θα µου κάψουν το µαγαζί. Ξέρεις κανέναν στην Αστυνοµία, να µου στείλει κανέναν άνθρωπο; Τόυ ΕΚΛΕΙΣΑ το τηλέφωνο κατάµουτρα. Το πρωί διαδήλωνε µε τον κανακάρη του εναντίον των «µπάτσων που είναι γουρούνια και δολοφόνοι», αλλά το βράδυ που θα του έκαιγαν το µαγαζί έψαχνε κανέναν «µπάτσο» κι ας είναι «και γουρούνι και δολοφόνος»!

ΝΌΜΙΖΩ ότι το περιστατικό δεν είναιµεµονωµένο. Και ότι αυτή η σχιζοφρένεια χαρακτηρίζει γενικότερα την ελληνική κοινωνία.

ΘΕΛΌΥΜΕ ΝΌΜΌΥΣ; Θέλουµε κράτος δικαίου; Θέλουµε αστυνόµευση; Θέλουµε δηµόσια τάξη; Θέλουµε ή δεν θέλουµε «µπάτσους»; ΑΝ ΘΕΛΌΥΜΕ, θα έχουµε. Αλλά θα έχουµε παντού: και στους δρόµους, και στις γειτονιές, και στις διαδηλώσεις, και στις εκδηλώσεις, και στα γήπεδα.

ΔΕΝ ΘΕΛΌΥΜΕ, δεν θα έχουµε. Και ο καθένας µας θα µπορεί να αρπάξει µια µολότοφ ή ένα Καλάσνικοφ για να επιβάλει τον νόµο και την τάξη που γουστάρει.

ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΌΥΜΕ, λοιπόν. Οταν όµως διαλέξουµε, ό,τι διαλέξουµε, παράπονα δεν χωρούν. Ούτε βρισιές.