Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα

Του Αλέξη Παπαχελά
Την περασμένη εβδομάδα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρισκόταν στις Βρυξέλλες όταν έμαθε τα νέα για τη μη προφυλάκιση κάποιων βουλευτών της «Χρυσής Αυγής». Σε πολύ κόσμο, που δεν ανήκει και δεν έχει φλερτάρει ποτέ με τον ΣΥΡΙΖΑ, έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ο ψύχραιμος και σοβαρός τρόπος με τον οποίο σχολίασε τις εξελίξεις ο κ.Τσίπρας. Πολλοί αναρωτήθηκαν τι άλλαξε και άλλοι σκέφθηκαν πως λόγω της κρισιμότητας των περιστάσεων υιοθέτησε ένα νέο στυλ. Οι προσδοκίες δεν κράτησαν πολύ. Μόλις επέστρεψε στην Αθήνα ο κ.Τσίπρας επανήλθε στην ακραία αντιπολιτευτική τακτική και ρητορεία, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρανόησης πως κάτι αλλάζει.

Μπορώ, βεβαίως, εύκολα να φαντασθώ γιατί κράτησε τόσο λίγο το ιντερλούδιο της ήρεμης στάσης απέναντι στα πράγματα. Για κάθε μετριοπαθή, μη ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ που την επικρότησε βρέθηκαν δέκα, είκοσι, τριάντα στελέχη και φανατικοί οπαδοί, οι οποίοι άρχισαν να τηλεφωνούν μανιωδώς και να φωνάζουν:
«Μα τι έπαθε, πάει καλά;», «τώρα πρέπει να το σηκώσουμε το θέμα, θα αποξενώσουμε τον κόσμο». Υποθέτω πως το ίδιο συμβαίνει κάθε φορά που ο κ.Τσίπρας επιχειρεί ένα δειλό άνοιγμα προς το μετριοπαθές κέντρο, είτε όταν συναντάται με τον κ. Σόιμπλε είτε όταν φιλάει τον σταυρό του ιερέα στον σχολικό αγιασμό.
Με άλλα λόγια είναι όμηρος των συνιστωσών, αλλά και παραγόντων που έχουν τραβηγμένες απόψεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε ξαφνικά και ο κ.Τσίπρας έχει βρεθεί μαζί με οπαδούς του παρανοϊκού εθνικισμού έως και οπαδούς του ακραιφνούς διεθνισμού που πιστεύουν ότι η επανάσταση θα ξεκινήσει από την Ελλάδα, με κάθε καρυδιάς καρύδι που λέει και ο λαός. Μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να «μαζέψει» την κατάσταση και αυτό φαίνεται. Σε περίπτωση που κέρδιζε τις εκλογές αυτό θα ήταν και το μεγαλύτερό του πρόβλημα. Κάθε συμβιβασμός, κάθε βήμα προς μετριοπαθείς, ρεαλιστικές λύσεις θα ξεσήκωνε απίστευτες αντιδράσεις, που ακόμη και η «κόλλα» της εξουσίας δεν θα μπορούσε να σταματήσει.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ