«17 Νοέμβρη» και Χρυσή Αυγή

Του Πάσχου Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Και μέσα στον κακό χαμό για τη Χρυσή Αυγή πετάχτηκε και ο καταδικασθείς για σωρεία εγκλημάτων Χριστόδουλος Ξηρός κι έσπευσε να διαπιστώσει ότι οι συλλήψεις των χρυσαυγιτών είναι «μια κίνηση πανικού του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος». Οπως μας πληροφόρησε, «εξακολουθεί να πιστεύει ότι Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ (και λοιποί κολαούζοι) είναι και παραμένουν ο πραγματικός κίνδυνος για τον λαό, είναι και παραμένουν η μεγαλύτερη εγκληματική συμμορία της χώρας», κάτι που θα μπορούσε να τον κάνει μάρτυρα κατηγορίας στις μηνύσεις της Χρυσής Αυγής κατά των υπόλοιπων κομμάτων· μην ξεχνάμε ότι αυτά λένε ο κ. Μιχαλολιάκος και τα πρωτοπαλίκαρά του και αυτό αναφέρεται στη μήνυση που κατέθεσαν στον Αρειο Πάγο.

Αλλά μιας και το ’φερε ο λόγος, ο Χριστόδουλος Ξηρός σε ποιο πολιτικό άκρο ανήκει; Είναι κι αυτός «ξέμπαρκος του μεσαίου χώρου», όπως προβλέπει η θεωρία του ενός άκρου; Σύμφωνοι! Ο κ. Ξηρός και οι υπόλοιποι καταδικασθέντες για 27 δολοφονίες δεν χρεώνονται σε κανένα πολιτικό χώρο και οι καφενειακές σκέψεις που μοιράζει διά αλληλογραφίας από τη φυλακή δεν έχουν μεγαλύτερο πολιτικό βάρος απ’ όσα λέει ή θα πει ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, παρά το γεγονός ότι η εγκληματική οργάνωση «17 Νοέμβρη» (με τα μέχρι στιγμής στοιχεία) δολοφόνησε περισσότερους απ’ όσους δολοφόνησαν μέλη και στελέχη της Χρυσής Αυγής.

Αλλά, δυστυχώς, εδώ υπάρχουν μερικές ενοχλητικές λεπτομέρειες της ιστορίας. Το καλοκαίρι του 2002 έγινε ένας παθιασμένος διάλογος με αφορμή την εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη», ο οποίος πέρασε από διάφορα κύματα. Οταν επέκειτο η εξάρθρωση πολλοί εξ ευωνύμων φοβήθηκαν ότι η επιχείρηση θα κατέληγε σε ενοχοποίηση της Αριστεράς για τα εγκλήματα της «17 Νοέμβρη». Γράφτηκαν δεκάδες άρθρα και όσοι υπονοούσαν ότι η «17 Νοέμβρη» ήταν αριστερή τρομοκρατική οργάνωση καταγγέλθηκαν με τον ίδιο τρόπο που καταγγέλλονται σήμερα όσοι μιλούν για «δύο άκρα».

Οταν, όμως, εξαρθρώθηκε η εγκληματική οργάνωση άλλαξε το τροπάρι: οι ίδιοι άνθρωποι που έψεγαν όσους μιλούσαν για «αριστερή τρομοκρατία» άρχισαν να επιχειρηματολογούν ότι τα εγκλήματα της «17 Νοέμβρη» ήταν πολιτικά. Βεβαίως στον χυλό της επαναστατημένης Αριστεράς σπανίως βρίσκει κάποιος λογική συνέπεια. Δηλαδή, αν οι ενέργειες της «17 Νοέμβρη» ήταν «πολιτικά εγκλήματα», τότε αυτά πρέπει να χρεωθούν σε κάποιον πολιτικό χώρο και ο καλύτερος υποψήφιος ήταν η Αριστερά. Ποιος, λοιπόν, ενοχοποιούσε τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο;

Να σημειώσουμε ότι σ’ εκείνη τη δύσκολη συγκυρία οι πολιτικές ηγεσίες (των αριστερών κομμάτων συμπεριλαμβανομένων) δεν πάτησαν την πεπονόφλουδα. Δεν υιοθέτησαν τις ανοησίες περί πολιτικών δολοφονιών, με αποτέλεσμα να μη συζητάμε σήμερα αν και κατά πόσο το έγκλημα στη Νίκαια ή το κατηγορητήριο για τους πρωτοκλασάτους της Χρυσής Αυγής είναι πολιτικά εγκλήματα.

Ευτυχώς, η ελληνική κοινωνία αποφάσισε ότι άλλο πράγμα είναι το έγκλημα και άλλο η πολιτική. Οτι η Δημοκρατία μπορεί να διακρίνει το αίμα από την ιδεολογική δράση και ότι μια δολοφονία δεν ξεπλένεται ή δεν αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τον ποινικό νόμο αν κάποιος δηλώσει ότι είχε πολιτικά κίνητρα. Απ’ όποια πλευρά (μην πούμε «άκρο» και παρεξηγηθούμε) κι αν προέρχονται αυτά...