Σήμερα, χρονιάρες μέρες, δεν θα κάνω δικό μου ρεπορτάζ, θ΄
απομαγνητοφωνήσω αποσπάσματα πίκρας,
απόγνωσης και εγκατάλειψης από τους
κατοίκους της Νεράιδας Κοζάνης που τα σπίτια και τα κτήματά τους τα «έπνιξε»
το φράγμα Πολυφύτου στον Αλιάκμονα. Κι αυτοί, τέσσερα χρόνια τώρα, πάνω
από διακόσιες ψυχές, αφημένοι σ΄ έναν
παραλίμνιο πέτρινο λόφο που τον θερίζουν οι αγέρηδες, πασχίζουν να φτιάξουν τα
σπίτια τους, ξανά πρόσφυγες στον τόπο τους, θωρώντας τη λίμνη που έπνιξε τα
όνειρά τους, νοσταλγώντας τη χαμένη πατρίδα, τη Σεβάστεια, απ΄ όπου ξεκληρίστηκαν…
Δεν γράφω ονόματα.