Σχεδιάζοντας για το μέλλον

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Πόσο μακριά βρίσκεται άραγε το μέλλον; Είναι οι επόμενες ώρες, οι επόμενες μέρες, τα επόμενα χρόνια; Απάντηση δεν υπάρχει. Το χρονικό διάστημα που μας χωρίζει απο το δικό μας αύριο είναι ένας αλγόριθμος που προσδιορίζεται από τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας και φυσικά τον παράγοντα τύχη. Αυτά σε ότι αφορά στο ατομικό μέλλον.
Σε ότι έχει να κάνει, όμως, με το κοινό μας μέλλον ισχύουν άλλα. Ο σχεδιασμός οφείλει να είναι μακροπρόθεσμος και να ικανοποιεί συλλογικές ανάγκες.

Η τυχαιότητα και σ’ αυτή την περίπτωση παίζει με τον ίδιο τρόπο.
Πάρτε για παράδειγμα ένα γενικό πολεοδομικό σχέδιο, το οποίο οφείλει να προβλέψει και να απαντήσει σε ανάγκες του μέλλοντος, όταν πιθανότατα οι εμπνευστές του θα έχουν προ πολλού φύγει γι’ αλλού. Ο Ερνεστ Εμπράρ έμεινε στην ιστορία γιατί κατάφερε μετά την πυρκαγιά του 1917 να ανοικοδομήσει τη Θεσσαλονίκη από τις στάχτες και να της δώσει τη σημερινή της μορφή, με τη στήριξη του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, τότε υπουργού Συγκοινωνιών.
Σε μια τέτοια περίπτωση αυτός που σχεδιάζει οφείλει να βάλει το μυαλό του να δουλέψει έξω από το κουτί, με μια ριζοσπαστική θεώρηση, δημιουργώντας υβρίδια και λαμβάνοντας προωθημένα μέτρα.
Οτι φαντάζει απίθανο σήμερα, δε σημαίνει ότι δεν θα είναι το δεδομένο και το αυτονόητο αύριο.