Δεν ήταν πάντα έτσι. Τα καλοκαίρια μας παλιά ήταν μεγάλα. Και γεμάτα. Και πλούσια. Όχι με την κοινή έννοια. Ήταν γέματα μυρωδιές και ανεμελιά. Μια συνάδελφος μου έλεγε σήμερα ότι απ’ όταν έκανε παιδιά με τον άντρα της παίρνουν διαφορετικές ημερομηνίες άδεια για να μπορούν να Κάνουν τα παιδιά τους όσο πιο πολλές ημέρες διακοπές γίνεται. «Όπως εμείς παλιά, ρε Κατερίνα», μου είπε και άρχισα να θυμάμαι...
Να θυμάμαι τα καλοκαίρια μου που άρχιζαν την επομένη που έκλειναν τα σχολεία. Και τελείωναν μια ημέρα πριν αρχίσουν.
Θυμάμαι τη γιαγιά και τον παππού να φορτώνουν το ταξί του θείου απ’ το χωριό με κούτες γάλατα για τα παιδιά και βαλίτσες με ρούχα για τρεις μήνες!
Εμείς από την άλλη Κάναμε όνειρα. Όνειρα για ατέλειωτες ώρες στη θάλασσα, για παιχνίδια χωρίς τέλος, για το καρπούζι που το τρώγαμε με την φέτα και τα ζουμιά να μας Κάνουν χάλια αλλά να μην μας νοιάζει. Για παιχνίδια στην πλατεία του χωριού μέχρι να έρθει η γιαγιά να μας μαζέψει με το ζόρι, για τα περιοδικά που επιτέλους θα παίρναμε από το πρακτορείο της πιο κοντινής πόλης και θα διαβάζαμε 100 φορές χωρίς να τα βαρεθούμε.
Η φίλη μου η Ματούλα μου θύμισε σήμερα μια φράση που έλεγε η γιαγιά της και η δική μου επίσης: «Τα παιδιά μεγαλώνουν τα καλοκαίρια», έλεγαν. Και είχαν δίκιο. Τα παιδιά θέλουν ανεμελιά, θέλουν παιχνίδι, θέλουν ήλιο και θάλασσα. Τα παιδιά θέλουν διακοπές. Και δεν πρέπει να τους τις στερούμε με τίποτα. Όποιο κι αν είναι το κόστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου