Ε, όχι δεν θα καταπιέσουμε και θα φιλτράρουμε τώρα και τη χαρά μας. Δεν χρειάζεται πια τόση πολιτική ορθότητα. Δέκα χρόνια είχαμε να βγούμε στους δρόμους πανηγυρίζοντας. Από εκείνο το καλοκαίρι του 2004. Βάσιμο, λοιπόν, ή όχι το πέναλτι λειτούργησε σα βαλβίδα εκτόνωσης σε μια χύτρα ταχύτητος.
Δε βλέπω ποδόσφαιρο, οπότε δεν μπορώ να πω ότι συμμερίζομαι την αγωνία των ταγμένων της εθνικής. Από ένα σημείο και μετά, όμως, μπήκα στο παιχνίδι, ακούγοντας κυρίως το πάθος των διπλανών και των απέναντι από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες. Και μετά οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί και τα κορναρίσματα στους δρόμους.
Είναι αυτές οι στιγμές που και οι μη φαν του ποδοσφαίρου αναγνωρίζουν την ικανότητά του να επιδρά ως το καλύτερο αγχολυτικό στην ταραγμένη ψυχοσύνθεσή μας. Είναι -αυτές μόνο τις στιγμές- που αναγνωρίζουμε τη δύναμη που έχει να ενώσει παρά να χωρίσει.
Σχεδόν κανένα άλλο γεγονός δεν προκαλεί πια τέτοια συναισθήματα που βγάζουν εκατοντάδες ανθρώπους στο δρόμο χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί είναι τελικά πολύ μεγαλύτερη η ανάγκη για χαρά από κάθε άλλο συναίσθημα. Και πριν και τώρα και πάντα.
Eτσι, λοιπόν, βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους. Αυτός ο κόσμος που δεν ταράζει την ησυχία του για κανένα άλλο λόγο, ακόμα κι αν αυτός αφορά στην επιβίωσή του. Είπαμε, το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου