Αποκλειστική συνέντευξη της Zέτας Mακρυπούλια στον «ΠΡΩΙΝΟ ΛΟΓΟ»

από τον ΠΡΩΙΝΟ ΛΟΓΟ
«Το γέλιο μας έχει μείνει…»-«Η σταδιακή άνοδος είναι υγεία»
«Η σταδιακή άνοδος στο θέατρο είναι υγεία», τονίζει, στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στον «Πρωινό Λόγο», με αφορμή την άκρως επιτυχημένη παράσταση «Τα βαφτίσια» που παρουσιάζεται απόψε, στις 9,15 το βράδυ, στο Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Κοζάνης, η γνωστή ηθοποιός Ζέτα Μακρυπούλια. Πρωταγωνιστώντας στο έργο που έγραψε ο Νίκος Μουτσινάς, μαζί με τον ίδιο, μιλά για τη φετινή περιοδεία, την παράσταση, τη διαφορετικότητα στο κοινό της Αθήνας και της ελληνικής περιφέρειας, αλλά και για τη δική της πορεία στο χώρο του θέατρου:

 

-Πώς είναι η περιοδεία μέχρι σήμερα;

Η περιοδεία είναι μια πολύ ωραία εμπειρία. Ήμουν σίγουρη πως θα είναι μια ωραία εμπειρία από τη στιγμή που είναι μια δουλειά με φίλους. Έχουμε περάσει και πολύ καλά και γενικά η αγάπη και αποδοχή του κόσμου ήταν τεράστια και αυτό μας ικανοποιεί ακόμη περισσότερο.

-Έχει ανάγκη σήμερα ο Έλληνας το γέλιο;

Μόνο, νομίζω πια. Είναι και αυτό που μας έχει μείνει και δεν πληρώνεται. Εντάξει, υπό μια έννοια πληρώνεις για να δεις θέατρο, αλλά το γέλιο δεν αγοράζεται.

-Πόσο διαφορετικό είναι το κοινό στην ελληνική περιφέρεια από ότι στην Αθήνα;

-Υπάρχει τεράστια διαφορά. Όχι ότι στην Αθήνα ο κόσμος δε γελούσε ή δεν περνούσε καλά, αλλά στην επαρχία βλέπουμε μεγάλη διαφορά. Και επειδή εκεί ο κόσμος είναι ακόμη περισσότερος, τα θέατρα πολύ μεγάλα, αλλά ίσως είναι και ο τρόπος ζωής στην περιφέρεια. Ξέρετε, επειδή το έργο το έχει γράψει ο Νίκος και το χιούμορ του το γνωρίζουν πολύ καλά μέσα από την εκπομπή του και τον αγαπούν πολύ, ίσως παίζει και κάποιο ρόλο. Αλλά και από άλλη περιοδεία που έχω κάνει στην επαρχία είναι πιο διαφορετικά. Στην Αθήνα είναι περισσότερο σφιγμένος ο κόσμος, θέλει να κρίνει με μεγαλύτερη ευκολία καθώς έχει και περισσότερες επιλογές, είναι λίγο πιο δύσκολος. Βέβαια, στο συγκεκριμένο έργο, είτε στην Αθήνα, είτε στην επαρχία, ο κόσμος έχει διασκεδάσει πάρα πολύ.

-Τα «Βαφτίσια» είναι μια κωμωδία καταστάσεων… πόσο θυμίζει η παράσταση παλιές ελληνικές και αγαπημένες ταινίες;

 -Εντελώς, θυμίζει πολύ η παράσταση τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, είναι μια κωμωδία καταστάσεων, όπου ένα ζευγάρι αποφασίζει να βαφτίσει το παιδί του και για το λόγο αυτό έρχονται και φιλοξενούνται στο σπίτι ο αδερφός του συζύγου μου, του Νίκου δηλαδή, με τη γυναίκα του, που πάντα υπάρχει μια αντιπάθεια της μιας συζύγου για την άλλη και γενικότερα πολλά προβλήματα και με τα αδέλφια. Και μέσα από πολλές καταστάσεις συμβαίνουν διάφορα…και τέτοιες οικογένειες έχουμε δει και στη ζωή, όχι μόνο στις ταινίες.

-Ποιο είναι, πιστεύετε, το βασικό στοιχείο της επιτυχίας της συγκεκριμένης παράστασης;

-Νομίζω ότι αρχικά πάντα όταν μια παράσταση είναι επιτυχημένη έχει να κάνει με το κείμενο. Αλλά όταν το κείμενο «περνάει» στους θεατές από τους ηθοποιούς, όταν εκείνοι δένονται μεταξύ τους και γίνονται μια μεγάλη παρέα, δένονται με τους χαρακτήρες στο χαρτί και εκείνοι αποκτούν ζωή, τότε φαίνεται η επιτυχία μιας δουλειάς και αυτό νομίζουμε πως το έχουμε καταφέρει. Τουλάχιστον εμείς αυτό εισπράττουμε από τον κόσμο. Τόσο στην Αθήνα όπου παίξαμε όλο το χειμώνα, όσο και στην επαρχία τώρα το καλοκαίρι.

-Η συνεργασία πώς είναι με το Νίκο Μουτσινά;

Η συνεργασία μας με το Νίκο είναι πάρα πολύ καλή. Γιατί νομίζω πως παίζει σημαντικό ρόλο το ότι εμείς ήμασταν φίλοι πριν να συνεργαστούμε. Παρόλο που καμία φορά αυτό φέρνει και πολλές δυσκολίες, γιατί άλλο να είσαι φίλος με κάποιον και άλλο συνεργάτης. Εμάς μας βοήθησε, επειδή και εγώ γνωρίζω πολύ καλά το χαρακτήρα του Νίκου και ο Νίκος τον δικό μου, σπάσαμε πιο εύκολα τον πάγο που…ήταν ήδη «σπασμένος» και γενικά αυτό μας βοήθησε να καταλάβουμε πολύ εύκολα τι εννοεί ο ένας και τι ο άλλος. Και επιπλέον αυτό μας βοήθησε και σε δύσκολες καταστάσεις που μπορεί να ήρθαν, σε διαφωνίες, λόγω του ότι γνωριζόμαστε. Και λύνονταν όλα σε ένα λεπτό, υπήρχε πολύ καλή ενέργεια και από τους δύο.

-Είστε μια ηθοποιός που συμμετέχετε σε κωμωδίες ή μιούζικαλ. Θα ήταν μεγάλη πρόκληση η συμμετοχή σας σε κάτι διαφορετικό είδος; Δράμα για παράδειγμα;

-Το έχω σκεφτεί και θα ήταν μια πρόσκληση. Όμως δε νομίζω πως έχει έρθει ακόμη η ώρα… ή, μάλλον, δεν έχει έρθει και η σωστή πρόταση που θα με κάνει να προχωρήσω σε κάτι διαφορετικό. Εάν έρθει και η πρόταση και μου αρέσει, ναι! Μα, ούτως ή άλλως, η δουλειά αυτή σε «πάει» κιόλας, δεν την καθοδηγείς εσύ μόνο. Την καθοδηγείς δεχόμενος ή όχι κάποιες προτάσεις, αλλά ανάλογα με τι σου έρχεται κινείσαι. Και εμένα μέχρι στιγμής όντως μου έχουν έρθει κωμωδίες και μ αρέσει αυτό. Γιατί και η κωμωδία δεν είναι εύκολο είδος, είναι, αντιθέτως, πολύ δύσκολο. Τώρα, για παράδειγμα, μου ήρθε μια πολύ ωραία πρόταση για ένα μιούζικαλ το χειμώνα, του Σταμάτη Φασουλή, και χαίρομαι πάρα πολύ. Γιατί αυτό ήταν ένα όνειρο, τα μιούζικαλ είναι αγαπημένα. Όταν, λοιπόν, έρθει κάτι άλλο και είμαι και εγώ έτοιμη, θα το τολμήσω…

-Για εσάς προσωπικά τι σημαίνει η σταδιακή και εξαιρετικά δύσκολη, λόγω και των όσων κατά καιρούς έχετε ακούσει, καθιέρωσή σας στο δύσκολο χώρο του θεάτρου;

 -Αυτό για μένα είναι υγεία. Έτσι θα πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Όχι μέσα σε μια νύχτα…

-Είναι ίσως μια δικαίωση;

Όχι, δε με αφορά να δικαιωθώ σε κάτι σε σχέση με όσα κατά καιρούς έχουν ειπωθεί για μένα. Δεν είναι ο στόχος μου αυτός. Έχω μάθει να ζω μ’ αυτό και να μη δίνω πολλή σημασία. Το ότι υπάρχει μια σταδιακή άνοδος μετά από πάρα πολλή προσωπική δουλειά νομίζω είναι υγιές. Είναι ευτυχία νομίζω. Δε μπορεί να τα κατακτά όλα μαζεμένα.

-Αν σας ρωτήσω τι προτιμάτε; Το θέατρο ή την τηλεόραση;

-Μιλάτε για δυο εντελώς διαφορετικά είδη. Δε μπορώ να τα συγκρίνω. Αυτή η ερώτηση είναι δύσκολο να απαντηθεί. Παλαιότερα υπήρχε μια υποτίμηση της τηλεόρασης, την οποία εγώ δε μπορώ να την καταλάβω. Γιατί εγώ είμαι παιδί της τηλεόρασης, από την οποία κυρίως βγήκε η δική μου γενιά, και δε μπορώ να τη σνομπάρω. Μου αρέσει η τηλεόραση και ειδικά όταν γίνονται καλές δουλειές. Γιατί γίνονται και καλές δουλειές, όπως και κάποιες που δεν είναι καλές. Το θέατρο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, ζωντανό, μια καθημερινή, σχεδόν, ανταλλαγή με τον κόσμο και έχει μια άλλη γοητεία. Καταλαβαίνω, φυσικά, γιατί το θέατρο μπαίνει πάντα στην κορυφή των προτιμήσεων ενός ηθοποιού.  Και εγώ ίσως θα αναγκαστώ αυτό να βάλω…Εμένα μου αρέσει πολύ επίσης και ο κινηματογράφος…

-Έχετε κάποια πρόταση για κάποια ταινία;

-Η αλήθεια είναι πως, ναι, υπάρχει μια πρόταση την οποία όμως ακόμη δεν έχω προλάβει να πολυκοιτάξω. Είναι αλήθεια πως η τηλεόραση και ο κινηματογράφος διέρχονται μια μεγάλη κρίση. Μου αρέσει όμως που το θέατρο έχει ανέβει μέσα στην κρίση, Είναι αγαπημένο είδος, όχι μόνο για όσους το υπηρετούν, αλλά και για όσους του παρακολουθούν.

-Ποιο το μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στο κοινό της Κοζάνης και της ευρύτερης περιοχής που θα γεμίσει, όπως αναμένεται, το βράδυ της Παρασκευής το Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο;

 -Αυτό που πραγματικά θα ήθελα είναι να διασκεδάσει το κοινό της Κοζάνης, όπως διασκεδάζουν μέχρι σήμερα και όλοι όσοι παρακολούθησαν τα «Βαφτίσια». Εμείς θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό και μέσα από ένα έργο θα δείτε και μια παρέα, κάτι καθημερινό. Μια παράσταση με χαρά, γιατί εμείς αυτό που κάνουμε, το κάνουμε με χαρά. Δεν είναι κόπος αυτό για εμάς, είναι χαρά…