Στη Χώρα του Ποτέ Ποτέ

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Σύμφωνα με δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή, «η κυβέρνηση έπεσε».

Για την ακρίβεια, «την έριξαν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ».

Και πώς αφού έπεσε η κυβέρνηση έχουμε ακόμη Πρωθυπουργό τον Σαμαρά;

Τον έχουμε επειδή ο Βενιζέλος (που κάποιοι «τον έχουν πάρει όμηρο», διευκρίνισε ο αρχηγός...) έσωσε την κυβέρνηση.

Πράγμα που σημαίνει πως η κυβέρνηση τελικά δεν έπεσε, ούτε την έριξαν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, αφού ο Βενιζέλος κατάφερε να τη σώσει έστω και ευρισκόμενος σε καθεστώς ομηρείας.

Πού συνέβησαν όλα αυτά; Επειδή δεν διάβασα κάτι σχετικό στις εφημερίδες, υποθέτω ότι μάλλον συμβαίνουν στη Χώρα του Ποτέ Ποτέ.

Είναι μια χώρα στην οποία κατοικούν δεκάδες χαμένα παιδιά που αρνούνται να μεγαλώσουν με αρχηγό τον Πίτερ Παν.

Ετσι κι επειδή μάλλον βαριούνται όσο δεν μεγαλώνουν, τσακώνονται με τους κουρσάρους του κάπτεν Χουκ, παίζουν Ινδιάνους και καουμπόηδες, κυνηγούν την Τίνκερ Μπελ κ.ο.κ.

Ζουν δηλαδή μια ζωή που δεν υπάρχει σε μια χώρα που δεν υπάρχει.

Στη χώρα, ας πούμε, όπου οι «εργαζόμενοι στην ΕΡΤ» έριξαν μια ημέρα την κυβέρνηση, η οποία πάντως δεν έπεσε επειδή έτρεξε ένας όμηρος και την έσωσε.

Ή στη χώρα όπου μαζεύονται χίλιοι νοματαίοι στο Nammos της Μυκόνου και με διακόσια ευρώ το κεφάλι (συν το αλκοόλ και τη σαμπάνια...) βρίζουν τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, τραγουδώντας «Κομμένα πια τα δανεικά».

Ή στη χώρα όπου οι αγωνιστές της Χαλκιδικής σταμάτησαν να αγωνίζονται μόλις πλάκωσαν οι τουρίστες και πρέπει να αξιοποιήσουν τα ενοικιαζόμενα.

Ή στη χώρα όπου οι αναρχικοί και οι αντεξουσιαστές κάνουν απεργία πείνας υπέρ της εφαρμογής του νόμου - όταν ο νόμος τούς συμφέρει...

Ή στη χώρα όπου η ΚΟ Δημοσκόπων του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε ότι προηγούνται δύο μονάδες των υπολοίπων.

Ή στη χώρα όπου όλα θα φτιάξουν όσο αρνείται να μεγαλώσει και ενηλικιωθεί. Κι όλα θα διορθωθούν, αρκεί να γυρίσουμε πίσω στη χαμένη νιότη του 2009, τότε που «λεφτά υπήρχαν».

Θα μου πείτε ότι τέτοια χώρα δεν μπορεί να υπάρξει, όπως δεν υπήρχε κι η χώρα του Πίτερ Παν.

Αλλά θα σας απαντήσω ότι η χώρα αυτή υπάρχει και είναι η Ελλάδα.

Η οποία από παραμυθένια χώρα έχει καταντήσει χώρα του παραμυθιού.

Οπου ο καθένας δεν ζει απλώς τον μύθο του (όπως υποσχόταν η γνωστή διαφήμιση του ΕΟΤ...) αλλά ζει κυριολεκτικά το ξέγνοιαστο παραμύθι του.

Κι όπου χιλιάδες άνθρωποι αρνούνται να μεγαλώσουν επειδή αποφάσισαν ότι διαφωνούν κάθετα με την κοινωνία των ενηλίκων.

Την πραγματική κοινωνία στην οποία, ούτως ή άλλως, είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν.