87 - 24!

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Θα εξομολογηθώ σήμερα για ποιον λόγο είμαι απαισιόδοξος. Πάντα θεωρούσα ότι η έξοδος μιας χώρας από την κρίση είναι πριν απ' όλα μια άσκηση αυτογνωσίας.

Πρέπει δηλαδή πρώτα να καταλάβεις τι έφταιξε, ποιος έφταιξε, πώς οδηγήθηκες στην κρίση, ώστε μετά να προσπαθήσεις να τα διορθώσεις.

Εχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ούτε άλλη μέθοδος.

Ετσι με έπιασε η ψυχή μου όταν διάβασα μια δημοσκόπηση της Metron Analysis που δημοσίευσε η «Ελευθεροτυπία».

Στην ερώτηση ποιος ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, το 87% απαντά ότι φταίνε οι πολιτικοί και τα κόμματα, ενώ μόνο το 24% ρίχνει ευθύνη και στους πολίτες.

Με άλλα λόγια, εννέα στους δέκα Ελληνες πιστεύουν ότι η κατάσταση οφείλεται σε κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι προφανώς προσγειώνονται στη χώρα με διαστημόπλοιο από τον Αρη, την καταστρέφουν μόνοι τους και μετά ξαναμπαίνουν στο διαστημόπλοιο για να γυρίσουν πίσω...

Ενώ μόλις ένας στους τέσσερις Ελληνες θεωρεί πως η κατάσταση της χώρας μπορεί να οφείλεται και σε εκείνους που την κατοικούν.

Είναι μια τόσο προφανής μετάθεση ευθύνης ώστε απορείς πώς καταφέρνουν να τη δικαιολογήσουν ακόμη και στον εαυτό τους.

Και ταυτοχρόνως μια μετάθεση ευθύνης τόσο απροκάλυπτη και κυνική ώστε αναρωτιέσαι τι κατάλαβαν οι περισσότεροι άνθρωποι από τα σχεδόν τέσσερα χρόνια κρίσης που έχουν έως τώρα βιώσει. Οτι απλώς είχαμε κακούς πολιτικούς;

Προσοχή. Δεν λέω να αναλάβουν οι πολίτες μια ευθύνη που δεν τους αναλογεί, κάθε άλλο.

Λέω ότι δεν μπορεί να μην έχουν καμία ευθύνη.

Λες και η φαυλότητα, η ασυδοσία, η διαφθορά, η ανομία, η κοινωνική παράλυση, η ανευθυνότητα, η αμεριμνησία, η ανικανότητα, όλα όσα μας οδήγησαν εδώ όπου βρισκόμαστε σήμερα αποτελούν τα αποκλειστικά χαρακτηριστικά μιας τριακοσαριάς επαγγελματιών πολιτικών και μιας χιλιάδας κομματικών στελεχών - άντε και λίγο περισσότερων...

Ομολογώ ότι η απλοϊκότητα του συλλογισμού με εκπλήσσει.

Κυρίως όμως με ανησυχεί.

Διότι αν η κοινωνία ολόκληρη δεν συνειδητοποιήσει τι πήγε στραβά, αν φορτώσει την ευθύνη απλώς σε μερικές εκατοντάδες (έστω ασυνείδητους) ανθρώπους, τότε όχι μόνο αποκλείεται να ξεπεράσει την κρίση, αλλά είναι καταδικασμένη και να την ξαναζήσει.

Θα δεχτώ βεβαίως ότι η άσκηση αυτογνωσίας ουδέποτε αποτέλεσε εθνικό άθλημα. Να θυμίσω, ας πούμε, ότι κάθε Κυριακή συνήθως κάποιος άλλος φταίει που έχασε η ομάδα μας.

Αλλά τώρα μιλάμε για την ίδια την ύπαρξη της χώρας.

Την οποία, όπως φαίνεται, καν η μεγαλύτερη καταστροφή της Ιστορίας της δεν κατάφερε να κάνει σοφότερη και ωριμότερη!