Η Μαγκιά του Νταλάρα και ο φασισμός της μάζας

Έχω διαφωνήσει δημοσίως στο παρελθόν με τον Γιώργο Νταλάρα, με αφορμή την σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα εμμονή του στο θέμα της Κύπρου. Είχα μάλιστα υποστεί την λεκτική επίθεση από συνάδελφο δημοσιογράφο της Ελευθεροτυπίας ενώ «βομβαρδίστηκα» από e-mails και fax από οργανώσεις και φίλους του εντός και εκτός συνόρων για την κριτική που του άσκησα.

Χρόνια μετά τον γνώρισα προσωπικά και κατάλαβα ότι το ενδιαφέρον του δεν ήταν "πλαστό", ότι η αγωνία του ήταν γνήσια. Του πήρα συνεντεύξεις, βρεθήκαμε, μιλήσαμε και διαπίστωσα ότι πρόκειται για έναν επαγγελματία καλλιτέχνη και έναν πανέξυπνο όσο και διορατικό πολίτη αυτής της χώρας με αριστερές καταβολές, βιώματα και προοδευτική άποψη. Ξέρω ότι δεν ήταν  ευτυχής με την απόφαση της Άννας, της γυναίκας του, να πολιτευτεί. Αλλά την στήριξε.

Χθες, όταν είδα το βίντεο με τις καρεκλιές και τα γιαούρτια εναντίον του στο Ίλιον, ανέβηκε ένας κόμπος στο λαιμό μου. Εκατοντάδες ανώνυμοι "πολίτες" γιουχάϊζαν τον καλλιτέχνη, οι δίσκοι του οποίου έχουν κάνει δεκαετίες ρεκόρ πωλήσεων. Τον φώναζαν "προδότη" και "δωσίλογο". Του πετούσαν καρέκλες, νερά, γιαούρτια. Υποθέτω ότι εξέφραζαν την αντίθεση τους με την στάση της συζύγου του να ψηφίσει το Μνημόνιο. Η οικογενειακή ευθύνη δηλαδή. Όσα ο Ρουσώ και οι άλλοι διαφωτιστές έλυσαν εδώ και κάτι αιώνες, επιστρέφουν στη σημερινή σκοτεινή εποχή.
Αλλά ο Νταλάρας, πείσμων, αρνήθηκε να τους κάνει τη χάρη και να κατέβει από τη σκηνή. Έμεινε εκεί και τραγούδησε. Όρθιος μέχρι το τέλος. Κόντρα στη χυδαιότητα του ανώνυμου πλήθους που ως γνωστόν κινείται μαζικά και τυφλά. Η επώαση του αυγού του φιδιού είναι γεγονός. Η αναίσχυντη και εκ του ασφαλούς εκδήλωση βίας στο απώγειο της. Ο φασισμός προ των πυλών. Ανεξάρτητα από την άποψη που έχει κανένας για το Νταλάρα, το έργο του, τη στάση ζωής του, την προσωπικότητα του, αν έχει στοιχειωδώς προοδευτική (και κοινή θα έλεγα) λογική, καταδικάζει το θλιβερό θέαμα που παρακολουθήσαμε.
Αν η ελληνική κοινωνία μέσα στην απελπισία της καταφέρεται εναντίον ενός καλλιτέχνη που μιλά με τα τραγούδια του, έχουμε πιάσει πάτο. Όχι μόνο οικονομικό. Αλλά κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό. Και το να παρακολουθείς αμέτοχος αυτή την κατάπτωση, σε καθιστά συμμέτοχο. Ξυπνήστε ρε! "Κάπου νυχτώνει".
 Άγγελος Μόσχοβας
 http://www.iefimerida.gr