Ρεαλισμός

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

ΤΟ φθινόπωρο του 2009, λίγες εβδομάδες μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, ο Φίλιππος Σαχινίδης συναντήθηκε με έναν από τους μέντορές του στην πολιτική. Ηταν μια σκηνή τέλεια ως προς τη σκηνοθεσία της, με την έννοια της αντιστροφής των ρόλων. Ο Σαχινίδης ήταν μέλος της κυβέρνησης, ενώ ο μέντωρ, παρότι ιστορικό στέλεχος και υπουργός πριν από το 2004, δεν μετείχε στο υπουργικό σχήμα υπό τον Παπανδρέου. Αυτό όμως είναι
λεπτομέρεια. Υφυπουργός Οικονομικών εγκατεστημένος στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, ο Σαχινίδης είχε ήδη εποπτεία των αριθμών. Το έλλειμμα του 2009 ξεπερνούσε τα 35 δισ. Και αυτό δεν προοιωνιζόταν τίποτε καλό.

Ο Σαχινίδης, άνθρωπος μετρημένος και καμιά φορά συνεσταλμένος αλλά κατασταλαγμένος στις απόψεις του, προσπάθησε να εξηγήσει πως τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Και ότι «η Μεταπολίτευση τελειώνει εδώ…». Ο συνομιλητής του όμως, όπως όλοι οι πρωταγωνιστές της προηγούμενης τριακονταετίας, είχε μάθει να αντιμετωπίζει αφ' υψηλού τα οικονομικά. Τον κοίταξε με δυσπιστία και αντέδρασε σε στυλ «έλα μωρέ τώρα…».

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Ανοσία όμως στο ΔΝΤ και σε πολιτικές τύπου Μνημονίου δεν είχε. Είναι γνωστό τι έχει γίνει από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι σήμερα. Το ενδιαφέρον είναι ότι, έξι εβδομάδες (;) πριν από τις εκλογές, ο Σαχινίδης ορκίστηκε υπουργός Οικονομικών. Η εκτόξευση ενός πολιτικού της επόμενης γενιάς που πρωτοβγήκε βουλευτής το 2007 είναι άλλη μία απόδειξη του τέλους της Μεταπολίτευσης.

Ο Σαχινίδης δικαίωσε ο ίδιος την πρόγνωσή του δυόμισι χρόνια αργότερα. Ωστόσο, περισσότερο από τα οικονομικά, είναι η πολιτική που μέτρησε στην περίπτωσή του. Ξεκίνησε ως υφυπουργός - και άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης - του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η σχέση πέρασε διά πυρός και σιδήρου, αλλά αποδείχθηκε ανθεκτική και ανοξείδωτη. Στον ανασχηματισμό του 2010, ο Παπακωνσταντίνου συνάντησε αντίσταση από το γραφείο Πρωθυπουργού στην αναβάθμιση του Σαχινίδη σε αναπληρωτή υπουργό. Είναι κάτι όμως που έγινε στον ανασχηματισμό του Ιουνίου του 2011 όταν στη Νίκης πήγε ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Σαχινίδης απέκτησε μια πολιτική σχέση μαζί του, ακριβώς όπως έγινε και με τον Γιώργο Παπανδρέου. Οπως και στη μία έτσι και στην άλλη περίπτωση, αυτό δεν ήταν καθόλου αυτονόητο στην αρχή. Προέκυψε όμως γιατί ο Σαχινίδης είναι πολιτικός της ευθείας γραμμής. Αυτό έχει την έννοια ότι δεν μασάει τα λόγια του κατ' ιδίαν, αλλά δεν διστάζει να υλοποιήσει την πολιτική αφού αυτή συμφωνηθεί. Είναι, ομολογουμένως, ενδιαφέρον ότι ο Βενιζέλος τον επέβαλε ως διάδοχό του στο χαρτοφυλάκιο Οικονομικών, ενώ στο Μαξίμου είχαν άλλες ιδέες.

ΚΑΘΕΝΑΣ και η μοίρα του. Ο Σαχινίδης ανήκει στη γενιά πολιτικών που μπήκαν στη Βουλή στις μαύρες για το ΠΑΣΟΚ εκλογές του 2007. Πέντε χρόνια αργότερα, στην άνοδό του αντανακλάται ένα νέο μοντέλο έλληνα πολιτικού που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τον ρεαλισμό. Ο Σαχινίδης έχει εξηγήσει πολλές φορές - άλλοτε με υπομονή και άλλοτε με τη δηκτική λαρισινή γλώσσα του - στη Βουλή αυτό που είπε κατ' ιδίαν στον μέντορά του πριν από δυόμισι χρόνια: δεν γινόταν αλλιώς.