Πόσοι Συμφωνούμε στα Αυτονόητα;

Ελάχιστοι. Και ποια είναι τα αυτονόητα μέσα στη θάλασσα ανοησιών που ακούγονται, γράφονται και λέγονται;

• Επιθυμεί ή όχι η Ελληνική κοινωνία ένα μικρότερο και παραγωγικό Δημόσιο;

      Αν ναι, τώρα ήρθε η ώρα να το διεκδικήσει.
Αν όχι, ας συμβιβαστεί με τον παραλογισμό να δανείζεται αφειδώς, να υπογράφει Μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, να διέρχεται χρηματοπιστωτικών συμπληγάδων για να διατηρεί το συρφετό απίστευτων υπηρεσιών, να μισθοδοτεί από κληρικούς μέχρι μακιγιέρ, να συντηρεί μπάντες, συμβούλους, οργανισμούς κάπρων και αναπαραγωγής χταποδιών.
Ουδέν πρόβλημα πλην της χρεοκοπίας.

• Επιθυμεί ή όχι η Ελληνική κοινωνία να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση στα αντίστοιχα επαγγέλματα σε όλους τους κατέχοντες τα απαραίτητα προσόντα;  

         Αν ναι, τώρα ήρθε η ώρα να σπάσει τα συντεχνιακά δεσμά. Αν όχι, ας συμβιβαστεί με την ανεργία, την αέναη αναμονή σε ουρές επιδομάτων και την οδυνηρή αναμονή του "διορισμού". Προφανώς κάθε συντεχνία θα προσπαθήσει επίμονα να περιχαρακωθεί γύρω από επιχειρήματα περί σπουδαιότητας του λειτουργήματός της που μόνο κωμικά μπορούν να χαρακτηριστούν σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία. 

• Επιθυμεί ή όχι η Ελληνική κοινωνία να ζήσει επιτέλους στην πραγματικότητα του "δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα";

         Αν ναι, τώρα ήρθε η ώρα να αποδεχθεί ότι δεν είναι δυνατόν να πληρώνεις εισφορές για είκοσι χρόνια ή και λιγότερα και στη συνέχεια να συνταξιοδοτείσαι στα 40 σου με ποσά αντίστοιχα ή ακόμη και πολλαπλάσια του μισθού σου. Όποιος σου υποσχέθηκε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό απλά σε κορόιδεψε ή εσύ τον άφησες να σε κοροϊδέψει. 

• Επιθυμεί ή όχι η Ελληνική κοινωνία να τελειώνει μια για πάντα με προνόμια, βουλευτικές συντάξεις, στρατιές διορισμένων, βουνά παροχών;

      Αν ναι, τώρα ήρθε η ώρα να επιβάλλει την αληθινή ισότητα και την αληθινή δημοκρατία. Να απαιτήσει την ίδια αντιμετώπιση έναντι ίδιας συνεισφοράς. Έχει σημασία αν εργάζεσαι στη Βουλή, στη ΔΕΗ ή στο Πανεπιστήμιο. Ίδια εργασία αμείβεται με ίδιες παροχές. Κανένα προνόμιο εκτός του μισθού και για κανέναν. Όχι για λόγους μιας ιδιότυπης ισοπέδωσης. Απλώς για λόγους αυτονόητης πρακτικής.

Το Μνημόνιο, οι δανειακές συμβάσεις και τα υπόλοιπα έρχονται να καλύψουν το κενό της δικής μας βούλησης. Την ένδεια της δικής μας άποψης για την πολιτική και την οικονομία. Το άστοχο, το άτοπο και το καταστροφικό της δικής μας διεκδίκησης που γατζωμένη στα πολιτικάντικα παραμύθια μας έπεισε ότι μπορούμε να πληρωνόμαστε για 1000 όταν παράγουμε για 100. Ότι υπάρχει μέθοδος να συνταξιοδοτούμεθα με 500 όταν έχουμε πληρώσει 50. Ότι θα παραμείνουμε μόνιμα εργαζόμενοι όταν ο κόσμος ολόκληρος μας έχει ξεπεράσει. Επειδή κάποιος προσελήφθη ως κλητήρας για να μεταφέρει αλληλογραφία θα πρέπει να πληρώνεται ακόμη κι αν εφευρέθηκε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και η τηλεδιάσκεψη. 

Ναι, οι ξένοι δεν θέλουν την επιτυχία μας. Ναι, το Μνημόνιο είναι λάθος όχι γιατί είναι λανθασμένη η συνταγή αλλά γιατί εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε ουτοπίες. Γιατί δεν είναι το Μνημόνιο της κοινωνίας. Ήρθε να την ταράξει, να την ταρακουνήσει, να την βγάλει από την νιρβάνα.

Θα ήθελα να έχουμε το δικό μας Μνημόνιο. Τη δική μας ρεαλιστική οικονομική πρόταση. Όχι το καραγκιοζιλίκι του κρυφτού μεταξύ δανειστών και κυβερνώντων. 

Αλλά όχι βέβαια στη βάση του "δεν αλλάζω τίποτα γιατί έτσι έμαθα" αλλά στη βάση μιας υγιούς και παραγωγικής οικονομίας. Μιας τίμιας και ειλικρινούς κοινωνικής συμφωνίας. 

Τα υπόλοιπα είναι υπεκφυγές, ανοησίες, πονηρά παιχνίδια που αποσκοπούν στη διάσωση "όσων μπορούμε να διασώσουμε τώρα στην αναμπουμπούλα".

Εις βάρος πάντα της νέας γενιάς. Γιατί αν δεν το κατάλαβες αναγνώστη μου, η επόμενη γενιά θα κληθεί να πληρώσει τα δάνεια που συνάπτει η παρούσα προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά της. Τόσο απλά, τόσο εγκληματικά.

http://tyxaios.blogspot.com/