Δεν είμαστε μόνοι

της Φλώρας Χατζίδου από το  pheme.gr

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις, να του αρπάξεις το ψωμί απ`το στόμα, να μην θεραπεύσεις την αρρώστια του, να τον χώσεις μέσα σε μία τρώγλη, να τον εξοντώσεις βάζοντας τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον σύρεις στον πόλεμο. Μερικοί απ`αυτούς απαγορεύονται στο κράτος μας, είπε ο Μπέρτολντ Μπρεχτ ένα αιώνα πριν. Στον δικό μας τόπο πάλι επιτρέπονται όλα.

Πως να μην πονάμε γι`αυτά που ζούμε, γι`αυτά που θα`ρθουν.. Πονάμε και κάνουμε πως δεν το ξέρουμε. Κρατάμε τα χέρια των αγαπημένων μας, χαμογελάμε, πονάμε ξανά, μένουμε μόνοι, σφίγγουμε τα δόντια, πάλι γελάμε, πάλι πονάμε, επειδή έτσι φτιαχτήκαμε.

Πως να εξιστορήσουμε τον γλυκό πόνο της θύμησης της περασμένης αγάπης, της ηρεμίας και της σιγουριάς..

Πόσο ζωντανό είναι το χθες. Πόσο γρήγορα έρχεται το αύριο και περνάει και γίνεται κι αυτό χθες. Και έρχεται η στιγμή που ζούμε μόνο με το χθες, όταν το αύριο που μας περιμένει δεν έχει μέλλον.

Στο χρόνο αυτό, άλλοι βαστούν την αξιοπρέπεια τους, τη μαχητικότητα, τα οράματα, την ανθρωπιά τους, παλεύοντας και για το δικό τους σήμερα και για το αύριο χωρίς αυτούς. Άλλοι προτιμούν την συνθηκολόγηση και την υποταγή. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι.

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει. Να μην νιώθουμε περιφρόνηση γι`αυτό που είναι ο κόσμος και φόβο για ό,τι δεν είναι.Η ζωή δεν είναι εχθρική, παράλογη και σύντομη. Έτσι θέλουν να πιστεύουμε.

Ας αφήσουμε το σήμα κινδύνου να ηχήσει δυνατά στα αυτιά μας. Ας αφήσουμε την ανθρωπιά να μας οδηγήσει στους δρόμους. Εκεί έξω μας περιμένουν φίλοι, όχι μόνο οι κακοί, όπως λένε, που καραδοκούν..

Μπορεί να μην μας προτείνουν διεξόδους, αλλά θα μας κάνουν συντροφιά και θα νοιώσουμε πως δεν ήμαστε μόνοι.