Αντικατοχική Αποκριά στη νεοκατεχόμενη πατρίδα

Στην Κατοχή, όταν όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα, άναψαν δυο – τρεις φανοί στην Κοζάνη, όπως άναβαν και σ’ όλη την Τουρκοκρατία.  Έτσι, οι Κοζανίτες αψήφησαν το φασισμό των Γερμανών, σχετικά με την  κυκλοφορία των υπό κατοχή κατοίκων (όχι πάνω από δυο κι όχι μετά το σούρουπο), συγκεντρώθηκαν στο δημόσιο χώρο και μετέβαλαν  ένα πολιτισμικό γεγονός σε  πράξη αντίστασης, τραγουδώντας:

     Τα τραγούδια της κλεφτουριάς, εναντίον του τουρκικού  ζυγού, ως επιταγή εναντίον κάθε ζυγού.

     Εκείνα της σάτιρας, ως μεταστροφή του αδύνατου σε δυνατό, ως στηλίτευση προσωπικών αδυναμιών αλλά και κοινωνικών αδικιών.

     Τα ξεδιάντροπα (νοικοκυρίσια), ως αμφισβήτηση των δεδομένων, ως  ανατροπή των επιβεβλημένων.

     Τέλος της αγάπης, ως  κατάλυση του εγώ κι ένωση με τον άλλο.

     Η παραδοσιακή μας αποκριά, ως συμφωνημένο υπονοούμενο, άδηλο πέρασμα από τη μια γενιά στην άλλη, συνομιλεί  με το παρόν, ζωογονεί το σήμερα, προοιωνίζεται το μέλλον. 

     Ως ισχυρό στοιχείο της ταυτότητάς μας, διαπερνάει τις παρατεταμένες πληγές του εμφύλιου και διατρέχει τη μεταπολίτευση, στη διάρκεια της οποίας η γενιά μου με συγκεκριμένες πολιτικές, διέψευσε τραγικά το όραμα της πολιτικής αλλαγής, έθεσε υπό  αμφισβήτηση  το πρόταγμα  της  Ευρωπαϊκής ενοποίησης και πρόσφατα έσυρε το λαό στη νεοκατοχή, με συνέπεια, την εξαθλίωσή του και την κατάλυση  της δημοκρατίας.

    Ως σημαντικός σταθμός στην ανακύκληση του χρόνου, στη συνέχιση της ζωής, αποτελεί διακριτό εφόδιο στης απόγνωσης τον καιρό, αφού

    Το πάθος να νοιαζόμαστε για δημόσια γεγονότα, η ικανότητά μας να συνεργαζόμαστε (ανάστατες οι γειτονιές) είναι αντίρροπες δυνάμεις στον ατομισμό και στην αλαζονεία.

    Η αναγκαιότητα να εμπιστευόμαστε είναι αποκατάσταση των ανθρώπινων  σχέσεων.

    Η τάση να στηρίζουμε είναι διάλυση της απάτης της προσωπικής ευτυχίας, δικαίωση της αλληλεγγύης και της προσφοράς, αντί της αρπαγής.

    Εάν η αποκριά είναι το ετήσιο σύντομο ανασήκωμα του καπακιού σε ένα καζάνι – κοινωνία που βράζει, με στόχο να σκύψουμε το κεφάλι τον υπόλοιπο χρόνο, τώρα που το καζάνι πήρε φωτιά, η αρχή της ανατροπής, ως θεμελιώδης αρχή της αποκριάς, έχει τη συνέχειά της.

    Στον τόπο μας, ο Δήμος ευνόησε τη διοργάνωσή της, δεν την ποδηγέτησε όμως ποτέ, για να μην χάση τους χυμούς απ’ τη λαϊκή κοζανίτικη ψυχή. 

Φέτος, όσο κι αν άλλαξαν τα πράγματα, τ’ άργανα βάρεσαν και πάλι στην Κοζάνη, διατρανώνοντας πως λαός που έχει το κουράγιο να γλεντήσει, έχει και τη δύναμη να ζήσει παλεύοντας.

Κι τ’ χρόν’ καλύτιρα

Τάσα Σιόμου