Συμφωνική Ορχήστρα και Κέντρο Μουσικών Ερευνών: ένα πολύτιμο όραμα

του Παναγιώτη Δημόπουλου, μουσικού

Υποψήφιου δημοτικού συμβούλου

Με τον συνδυασμό «ΔΗΜΟΣ ΚΟΖΑΝΗΣ : ΤΟΠΟΣ ΝΑ ΖΕΙΣ»

  

Κάποιες πόλεις είναι πιο ευχάριστα βιώσιμες από άλλες. Και για αυτό δεν ευθύνεται πάντα ο καιρός.

Φανταστείτε μία πόλη στην οποία μπορεί κανείς μέσα στον ίδιο μήνα να ακούσει τη μουσική του συμφωνικού ρεπερτορίου,  μουσική δωματίου, μουσική για big band και κινηματογράφο και μουσική γραμμένη τον 21^ο αιώνα. Όπου τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά και το Πάσχα εορτάζονται από όλους μαζί με την μεγάλη μουσική της Ευρωπαϊκής Mουσικής Ιστορίας. 

Στην ίδια πόλη όπου συνυπάρχει μία Ορχήστρα Νέων – με κλιμάκια από όλες τις ικανότητες και τάξεις των Ωδείων και των σχολείων της – και όπου φιλοξενούνται, με αντάλλαγμα την αντίστοιχη φιλοξενία, άλλες Ορχήστρες Νέων της Ευρώπης.

Σκεφτείτε μια πόλη όπου μια σχολική εκδρομή μπορεί να είναι η γνωριμία με τον κόσμο της Συμφωνικής Ορχήστρας. Και όπου οι μουσικοί μιας ορχήστρας επισκέπτονται τακτικά  τα σχολεία για να κάνουν εισαγωγική επίδειξη των μουσικών τους οργάνων.

Αναλογιστείτε πως όσο προαστιακά κι αν ζει κανείς σε αυτή την πόλη, η ζωντανή επαφή με τον κόσμο της μουσικής των τελευταίων 400 χρόνων δεν είναι ποτέ μακριά.

Σκεφτείτε δηλαδή μια πόλη που παράγει πολιτισμό χωρίς την ανάγκη των αλεξίπτωτων σωτήρων από «αλλού».  Μία πόλη που είναι το πολιτιστικό κέντρο του εαυτού της.

Έπειτα φανταστείτε μια πόλη που ταυτόχρονα διαθέτει ένα ερευνητικό κέντρο μουσικής, όπου πρωτογενής και αυθεντική νέα έρευνα εκπονείται και εκδίδεται.

Σκεφτείτε πως σταδιακά αυτό το κέντρο αποκτά μία επαφή με άλλα αντίστοιχα ιδρύματα και διοργανώνει/συμμετέχει σε Φεστιβάλ, Σεμινάρια και Συνέδρια, βάζοντας την πόλη στον πολιτιστικό χάρτη.

Αναλογιστείτε τις δυνατότητες που αποκτά μια τέτοια πόλη για παροχές ερευνητικής διαμονής και ποιοτικού εκπαιδευτικού τουρισμού.

Σκεφτείτε δηλαδή μια πόλη που εισάγει ικανούς ανθρώπους και εξάγει χρήσιμες ιδέες αντί μιας πόλης που εξάγει τους καλύτερους ανθρώπους της και εισάγει ιδέες δεύτερο χέρι.

Με λίγα λόγια σκεφτείτε πως ζείτε σε μια πρωτεύουσα με τα προτερήματα της επαρχίας και όχι σε μια επαρχία με τα ελαττώματα της μεγαλούπολης.

Τώρα αφαιρέστε όλα τα παραπάνω και γυρίστε στην κάπως πιο δυσάρεστη πραγματικότητα. Και ποιά είναι η απόσταση που πρέπει να διανύσουμε για να γίνουν όλα αυτά μέρος της ζωής μας;

·        Το αρχικό ετήσιο κόστος  είναι αυτό ενός μικρού/μέσου οικοδομικού έργου – μακροπρόθεσμα δε οι θεσμοί αυτοί είναι σαφώς ικανοί να αυτοχρηματοδοτούνται και να απορροφούν καλλιτεχνικό δυναμικό τακτικά.  

·        Η αρχική προσπάθεια μπορεί να υποστηριχθεί από ανθρώπους που εργάζονται στην περιοχή. Η τεχνογνωσία και η αρτιότητα σχεδιασμού υπάρχουν σήμερα πλήρως για πρώτη φορά στην περιοχή μας.

·        Οι κτιριακές υποδομές υπάρχουν. Το ίδιο και η οργανωτική και καλλιτεχνική εμπειρία.

Η πραγματική λοιπόν απόσταση είναι θέμα διοικητικής βούλησης και μόνο. Φανταστείτε...