Μία συρραφή παλαιότερων άρθρων:
Ο ελληνικός πολιτισμός, ή αλλιώς «ελληνισμός», θέτει στο κέντρο της φιλοσοφίας του τον άνθρωπο και την κοινωνία, την διαδραστική σχέση ανάμεσά τους σε ένα σύμπλεγμα αξιών μεταξύ πολιτείας και πολίτη. Στην αθηναϊκή Δημοκρατία το αγαθό είναι η «ηθική του συστήματος».
Από την άλλη μεριά, στον αντίποδα αυτής της θεώρησης βρίσκεται η έννοια του νεοφιλελευθερισμού της παγκοσμιοποίησης. Εδώ τα κεντρικά στοιχεία είναι το προϊόν και η υπερκατανάλωση και η διαδραστική σχέση μεταξύ αγοράς και καταναλωτή. Στην παγκοσμιοποιημένη «Δημοκρατία» το αγαθό είναι η «αποτελεσματικότητα του συστήματος».
Πως υπερπολλαπλασιάζει κανείς τις πωλήσεις; Μα ομοιογενειοποιόντας την ζήτηση σε μία όλο και πιο διευρυνόμενη αγορά, την παγκόσμια. Για να το επιτύχει κανείς αυτό, πρέπει να χειραγωγήσει τον άνθρωπο, να «προγραμματίσει» έτσι τον εγκέφαλο του ώστε να τον μετατρέψει από αυτόβουλο ον σε καταναλωτικό ζώον.













