Στα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας, εκεί όπου το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ή μάλλον Υποκρισίας) κάνει πως αναπνέει, λειτουργεί ένα παράλληλο σύμπαν, το δίκτυο των “αποκλειστικών” νοσοκόμων — ένα θαύμα της ελληνικής ευρηματικότητας, όπου η ανάγκη συναντά την παρανομία και κάνουν συμφωνία κυρίων.
Είναι γυναίκες κυρίως από τη Γεωργία, τη Μολδαβία, τη Βουλγαρία – οι “Άγιες του θαλάμου”. Φροντίζουν ασθενείς, αλλά παραμένουν αόρατες. Ούτε ένσημα, ούτε συμβάσεις, ούτε κρατική πρόνοια.
Μόνο κουράγιο, εξάντληση και μερικά χαρτονομίσματα κάτω απ’ το μαξιλάρι. Το σύστημα τις αποκαλεί “παράνομες”. Οι συγγενείς τις λένε “σωτήριες”. Οι διοικήσεις τις λένε “δεν γνωρίζω, δεν είδα, δεν άκουσα”.Η εικόνα είναι σχεδόν ιερή. Μια γυναίκα σκουπίζει το μέτωπο του ασθενή στις τρεις τα ξημερώματα, την ώρα που το κράτος κοιμάται του δικαίου ύπνο. Έξω από το δωμάτιο, ένα δίκτυο “συντονιστριών” φροντίζει να εισπράττει τη μίζα για τη βάρδια κι όλα κυλούν ομαλά. Ο μηχανισμός δουλεύει σαν καλολαδωμένη μηχανή. Παράνομη, αλλά αποτελεσματική. Αν ήταν κρατική, θα είχε χρεοκοπήσει ήδη.
Και φυσικά, όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Ο ασθενής έχει φροντίδα.
Η οικογένεια ησυχάζει.
Οι νοσοκομειακοί υπάλληλοι “δεν μπλέκουν”.
Οι διοικητές δεν γνωρίζουν και οι πολιτικοί υπόσχονται “μεταρρυθμίσεις”.
Κι έτσι, με μια θαυμαστή συλλογική τύφλωση, η χώρα συντηρεί ένα ολόκληρο σύστημα σκιάς μέσα στα νοσοκομεία της.
Όχι, δεν είναι παρανομία. Είναι ελληνική ΠΑΡΑΔΟΣΗ. Να έχουμε το πρόβλημα, να το ξέρουμε, να το καταγγέλλουμε στα δελτία ειδήσεων και να το ξαναπληρώνουμε μαύρα την επόμενη μέρα.
Το θαύμα της “ανθρώπινης ευαισθησίας”
Οι ίδιες οι “αποκλειστικές” είναι η προσωποποίηση της ειρωνείας μας. Εμείς, οι νομιμότατοι πολίτες, που πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ και απαιτούμε “τάξη και νόμο”, προσλαμβάνουμε παράνομα φροντίστριες για τους γονείς μας. Και μετά, καταγγέλλουμε τους “λαθρομετανάστες” στα social media. Τόση συνέπεια, μόνο η ελληνική ψυχή μπορεί να την αντέξει.
Οι πολιτικοί, από την άλλη, υπόσχονται ελέγχους. Αποστολές-αστραπή σε νοσοκομεία, “μηδενική ανοχή” στην παρανομία — μέχρι να αρρωστήσει η θεία του βουλευτή. Τότε, ξαφνικά, η Γεωργιανή γίνεται “ευλογημένη γυναίκα” που “έδωσε τον εαυτό της”.
Το κράτος λοιπόν δεν χρειάζεται μεταρρύθμιση· χρειάζεται καθρέφτη. Να δει ότι η παρανομία που καταγγέλλει είναι το αποτέλεσμα της δικής του αδιαφορίας και της κοινωνικής υποκρισίας.
Πρόταση αντιμετώπισης (αν ποτέ σοβαρευτούμε)
Αν κάποτε αποφασίσουμε ότι η φροντίδα δεν είναι πολυτέλεια, υπάρχουν απλές λύσεις:
1. Νομιμοποίηση και εκπαίδευση των φροντιστών με διαδικασίες γρήγορες και ανθρώπινες.
2. Δημιουργία δημόσιου μητρώου με ελεγχόμενους επαγγελματίες, ώστε κανείς να μη χρειάζεται “τηλέφωνο γνωστού”.
3. Επιδοτούμενες υπηρεσίες φροντίδας για όσους δεν έχουν οικονομική δυνατότητα.
4. Κρατική εποπτεία χωρίς αστυνομικές μεθόδους — με κοινωνική ευαισθησία, όχι καταστολή.
Όχι, δεν είναι ουτοπία. Είναι απλώς το αυτονόητο — κάτι που στην Ελλάδα χρειάζεται επανάσταση για να θεωρηθεί λογικό.
Μέχρι τότε, τα νοσοκομεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν χάρη σε γυναίκες χωρίς όνομα. Το κράτος θα συνεχίσει να δηλώνει “ανήξερο”. Και εμείς, οι ευυπόληπτοι πολίτες, θα συνεχίσουμε να επαινούμε τις “παράνομες” Γεωργιανές, ενώ παράλληλα θα ψηφίζουμε αυτούς που τις κυνηγούν.
Κι έτσι, η χώρα θα πορεύεται περήφανα — με λευκές μπλούζες, μαύρα μεροκάματα και γκρίζα συνείδηση.
Α. Π. Κ.
Πηγή: facebook
2 σχόλια:
(μέρος δεύτερο)
Επικρατεί η γενική άποψη, ότι εφόσον μου δίνεται η ευκαιρία παραβίασης νόμων (εν προκειμένω παραοικονομία, φοροδιαφυγή, διαπλοκή κοκ), τότε θα κάνω χρήση της, διότι αν δεν το κάνω εγώ, τότε θα το κάνει κάποιος άλλος. Η άρνησή μου δηλαδή, δε συνιστά ευκαιρία για βελτίωση των συνθηκών, αλλά ευκαιρία διαφθοράς για κάποιον άλλον. Έτσι, αντί να ζητούμε την καταπολέμηση της διαφθοράς, ζητούμε να έχουμε πάντα μια ευκαιρία να συμμετέχουμε σ' αυτήν.
Η ιδιοκτησιακή αντίληψη του πολιτικού συστήματος εξουσίας για το κράτος, είναι η γενεσιουργός αιτία αυτής προβληματικής. Σε ποιον ανήκει το κράτος; Δυστυχώς, το κράτος δεν είναι στην ιδιοκτησία της κοινωνίας (που είναι και πρόταγμα της Δημοκρατίας), αλλά κρατείται στην ιδιοκτησία του πολιτικού συστήματος εξουσίας και εργαλειοποιείται από αυτό. Είναι τσιφλίκι του, φέουδο, το οποίο και το χρησιμοποιεί για να παράγει και να ανακυκλώνει σχέσεις εξουσίας.
Το πολιτικό-κομματικό σύστημα όμως, επιβάλει επιπλέον σχέση εξάρτησης με τον πολίτη. Δηλαδή, η παραπάνω σχέση αλληλεξάρτησης των πολιτών μεταξύ τους και με το κράτος, αντιστρέφεται σε σχέση εξάρτησης των πολιτών από το πολιτικό-κομματικό σύστημα εξουσίας. Έτσι, ο πολίτης καθίσταται όμηρος του πολιτικού συστήματος, εκμαυλίζεται σε πελατειακή σχέση μεταξύ πολίτη-αγοραστή και πολιτικού-πωλητή. Το πολιτικό σύστημα λοιπόν, έχει στήσει μία συνθήκη αιχμαλωσίας, με εργαλείο το κράτος, όπου π.χ. ο πολίτης προτιμά να πηγαίνει στον βουλευτή και όχι στον θεσμό για να του «λύσει το πρόβλημα», όπου ο βουλευτής παρακάμπτει κανόνες, για να ισχυροποιήσει την θέση του ως "αναγκαίος". Κι επειδή η χάρη για τον έναν, είναι αποκλεισμός για έναν άλλον, έχουμε τελικά ένα εχθρικό κράτος, με περισσότερους αποκλεισμούς από τις χάρες.
Έτσι, αυτό το πολιτικό σύστημα γίνεται ο τύραννος, ο "ηγεμόνας" και ο πολίτης, χάνοντας πια αυτή την ιδιότητα, μεταστρέφεται σε υποτακτικό του.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι βαθύτερο. Είναι πρόβλημα λειτουργίας της Δημοκρατίας, η οποία έχει πάψει πια, να εξυπηρετεί τον ίδιο τον σκοπό της, δηλαδή την ευημερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τελικά, πρωτίστως, την κοινωνική ελευθερία.
Αν δε λυθεί αυτό και για να το πούμε στα ίσια, αν δεν αποκατασταθούν οι όροι της Δημοκρατίας (δηλαδή η ίδια η Δημοκρατία), τότε θα κυνηγούμε αενάως την ουρά μας, ρίχνοντας σταγόνες στην καυτή πέτρα.
Α.Τ.
(μέρος πρώτο)
Το 1/5 του ΑΕΠ είναι παραοικονομία στην Ελλάδα, δηλαδή 43 δις (στοιχεία, Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών). Από αυτά, πράγματι, το 38% (17,5 δις) αποδίδονται στην αυτοαπασχόληση (π.χ. ιδιωτικά ιατρεία, φροντιστήρια, υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι κοκ). Έχουμε πρωτιά στην Ευρώπη και εδώ.
Ποιος είναι ο λόγος;
Η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στο κράτος, αλλά και μεταξύ τους. Η διαφθορά, η διαπλοκή, η έλλειψη ανταποδοτικότητας, η κομματοκρτία, η πολυνομία, η γραφειοκρατία, η χαμηλή ποιότητα παρεχόμενων υπηρεσιών, η αναξιοκρατία, η εκ περιτροπής εφαρμογή των νόμων, η ατιμωρησία, οι τεράστιες εκροές κεφαλαίων από τη χώρα προς το εξωτερικό, προς αποπληρωμή δημόσιου χρέους και τοκοχρεολυσίων, η υπερχρέωση των πολιτών, η έλλειψη ίσων ευκαιριών, η κοινωνική αδικία, όλα αυτά, οδηγούν στην παραοικονομία.
Ποιος θέλει να πληρώνει ένα διεφθαρμένο κράτος, χωρίς ανταποδοτικότητα;
Η εμπιστοσύνη όμως είναι πυλώνας και προϋπόθεση της Δημοκρατίας και οι χαλαροί δεσμοί της νοηματοδοτούν και χαλαρό αίσθημα αλληλεξάρτησης. Η Δημοκρατία όμως προϋποθέτει συνείδηση της αλληλεξάρτησής μεταξύ μας, του γεγονότος δηλαδή, ότι ο ένας εξαρτάται από τον άλλον σε σχέση εμπιστοσύνης. Μόνο στα ανελεύθερα, ολοκληρωτικά καθεστώτα οι πολίτες δεν εξαρτώνται ο ένας από τον άλλον, αλλά από τον ηγεμόνα ή τον τύραννο.
Οι πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν αυτή τη συνειδητότητα, αλληλεξάρτησης και εμπιστοσύνης, άρα και συλλογικότητας, αρνούνται ουσιαστικά την ηθική ελευθερία και ηθική αυτονομία, τόσο των ίδιων, όσο και των υπολοίπων. Εφόσον όμως οι σχέσεις μεταξύ τους δε διαμορφώνονται ως σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλεξάρτησης, τότε διαμορφώνονται ως σχέσεις ισχύος και άρα μοιραία ο ισχυρότερος, ο πιο μπαγαπόντης, ο διεφθαρμένος, το κομματόσκυλο, το λαμόγιο, θα επιβληθεί στον ασθενέστερο, στον ευυπόληπτο, στον νομοταγή. Υπονομεύεται η Δημοκρατία, διότι φαλκιδεύεται η κοινωνική συνοχή, εφόσον μοιραία, η "ελευθερία" του ενός γίνεται το αποτέλεσμα της ανελευθερίας ενός άλλου. Η κοινωνία καστοποιείται (νεολογισμός εκ της ινδικής κάστας), άρα η κοινωνική κινητικότητα περιορίζεται. Η σχέση των πολιτών διαμορφώνεται πλέον ως παίγνιο μηδενικού αθροίσματος (δηλ. το κέρδος του ενός είναι χάσιμο για κάποιον άλλον).
Δημοσίευση σχολίου