Της Βάια Λαμπροπούλου

Οι νέοι μεγαλώνουν μέσα σε ένα πλέγμα εξουσιών και αντιλήψεων που, συχνά, δεν τους αφήνει να αναπνεύσουν. Δεν είναι μόνο οι θεσμοί και το κράτος που επιβάλλουν κανόνες· είναι και οι άνθρωποι μιας παλαιότερης γενιάς, διαμορφωμένοι από την πολιτική, τα οικονομικά συμφέροντα και τη λογική της ασφάλειας με κάθε κόστος.

Αυτοί, από φόβο ή συνήθεια, δυσκολεύονται να επιτρέψουν στα παιδιά να φύγουν από τα στενά δεσμά που οι ίδιοι θεωρούν αναγκαία.Το ίδιο δυσκολεύονται και οι ίδιοι που νιώθουν ως βόλεμα τον βούρκο που τους εγκλωβίζει.

Τα όρια, βέβαια, είναι κάτι θεμελιωδώς καλό. Χωρίς όρια, η ελευθερία μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε χάος και αυτοκαταστροφή. Το ζήτημα δεν είναι η ύπαρξή τους, αλλά η ποιότητά τους: όταν τα όρια λειτουργούν για να προστατεύουν, γίνονται στήριγμα· όταν όμως μετατρέπονται σε τείχη που εξυπηρετούν μόνο φόβους ή συμφέροντα, τότε γίνονται βίαια και καταπιεστικά.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η φωνή του νέου κινδυνεύει να πνιγεί. Κάθε απόπειρα να σκεφτεί διαφορετικά αντιμετωπίζεται ως απειλή. Το αποτέλεσμα είναι μια «γροθιά» που δεν αφήνει σημάδια στο σώμα, αλλά χαράσσει βαθιά το πνεύμα.

Η μεγάλη πρόκληση για την κοινωνία σήμερα είναι να ισορροπήσει ανάμεσα στην ελευθερία και τα όρια. Για να μεγαλώσουν πραγματικά ελεύθεροι και υπεύθυνοι πολίτες, οι νέοι χρειάζονται όρια που στηρίζουν, όχι δεσμά που φυλακίζουν. Μόνο έτσι η διαφορετικότητα θα πάψει να είναι φόβος και θα γίνει πλούτος για όλους μας.

Στις Ελλάδα του σήμερα,στην Κοζάνη του τώρα,της φτωχοποίησης και του κατακερματισμού οι φωνές των νέων οφείλουν να είναι στην πρώτη γραμμή. Χρέος των μεγαλύτερων είναι να τους στηρίζουμε και να τους δίνουμε χώρο να σταθούν •ίσως βρουν τις λύσεις σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο που εμείς σταθήκαμε ανίκανοι να βρούμε.

prlogos.gr