Του Γιάννη Μεϊμάρογλου Η αυτοβιογραφία του Μίμη Ανδρουλάκη, «Ποιος το ξέρει; Ποιος το ξέρει;», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Οι παρουσιάσεις των - 33 μέχρι σήμερα - βιβλίων του Μίμη Ανδρουλάκη ήταν πάντα μια αφορμή για ένα reunion της γενιάς μας. Μιας γενιάς που - μαζί με τον Μίμη - ηρωποιήθηκε, εξυμνήθηκε αλλά και στοχοποιήθηκε, απομυθοποιήθηκε και λιθοβολήθηκε. Το τελευταίο του πόνημα «Ποιος το ξέρει; Ποιος το ξέρει» που ήταν και το σημείο αναφοράς του Σαββατιάτικου reunion στον Ιανό είναι το τρίτο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του μετά τα «Πριν σβήσουν τα φώτα» και «Κάτω από τις στάχτες» που προηγήθηκαν.
Στην ουσία πρόκειται για την αυτοβιογραφία μιας γενιάς που αποχαιρετάει σιγά σιγά το προσκήνιο αφού καθένας από μας βρίσκει στα απομνημονεύματα του Μίμη ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι της δικής του διαδρομής. Κι ας είμαστε από καιρό διασκορπισμένοι στα τέσσερα - πολιτικά - σημεία του ορίζοντα.Το βιβλίο αυτό του Μίμη Ανδρουλάκη είναι μάλλον το πιο «ιδεολογικοπολιτικό» του αφού αναφέρεται στην περίοδο που προηγήθηκε της κρίσης αλλά και στη διάρκεια της. Οι αναμνήσεις του δεν έχουν πια τον νοσταλγικό χαρακτήρα των δύο πρώτων βιβλίων της αυτοβιογραφίας του - έχει φύγει από τη ζωή και ο Χαρίλαος - αλλά συνυπάρχουν με την κριτική και τις απόψεις του για δυο δεκαετίες περίπου που συγκλόνισαν τον κόσμο και τη χώρα. Άλλωστε, όπως υποδηλώνουν και τα ερωτηματικά στον τίτλο, ο Μίμης εκθέτει την προσωπική του εμπειρία, τη συσσωρευμένη γνώση και τις θέσεις του όχι για να κλείσει την κρίσιμη αυτή ιστορική περίοδο αλλά για να συμβάλλει στην αποκωδικοποίησή της αφήνοντας τα συμπεράσματα ανοιχτά στη συζήτηση που αναπόφευκτα θα ακολουθήσει. Στη διάρκεια του δίωρου και πλέον διαλόγου του με τον Παύλο Τσίμα και την Βίκυ Φλέσσα ο συγγραφέας ήταν όπως πάντα χειμαρρώδης και γλαφυρός.
«Αν σου έλεγαν ότι μπορείς να συνομιλήσεις με κάποιον από τους πρωθυπουργούς αυτής της περιόδου, με ποιον θα επέλεγες να συναντηθείς και τι θα του έλεγες;» ήταν η πρώτη ερώτηση του Παύλου Τσίμα. Την απάντηση δεν πρέπει να την περίμεναν και πολλοί στο ακροατήριο. Ο Μίμης θα επέλεγε να μιλήσει στον Σημίτη για να του πει ότι θα έπρεπε να επιμείνει μέχρι τέλους στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις. «Ο Σημίτης επηρεάστηκε από την οριακή εκλογή του και δίστασε να προχωρήσει αποφασιστικά. Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Γιαννίτση μπήκε με λάθος τρόπο, όπως λάθος ήταν και εγκατάλειψή της». Ωστόσο αναγνώρισε ότι ο Πρωθυπουργός του εκσυγχρονισμού είχε προειδοποιήσει έγκαιρα για τον κίνδυνο του ΔΝΤ που τελικά δεν απετράπη.
Ο Μίμης ήταν αποκαλυπτικός και για την άγνοια κινδύνου με την οποία η Έλληνες πολιτικοί αντιμετώπισαν την πτώχευση της Lehman brothers. «Μόλις άκουσα την είδηση, κατάλαβα τι ερχόταν. Έτρεξα αμέσως στη Βουλή πιστεύοντας ότι θα είχαν αρχίσει οι σχετικές διαβουλεύσεις. Απολύτως τίποτα. Ξέρετε τι συζητούσαν οι βουλευτές; Για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου». Απολαυστικός ήταν ο Μίμης και για άλλους Πρωθυπουργούς. Η ατάκα του για τον Γιώργο Παπανδρέου ήταν χαρακτηριστική: «Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν καλών προθέσεων αλλά δεν ήξερε μπάλα. Όταν άκουσα ότι συμβουλευόταν τους Νομπελίστες Στίγκλιτς και Κρούγκμαν είπα: πάει το ευρώ, πτωχεύσαμε».
Το ίδιο αιχμηρός ήταν και ο σχολιασμός για τον Τσίπρα, στον οποίο πάντως αναγνώρισε το ότι «ήξερε να τριπλάρει»: «Ο Τσίπρας μπήκε σε ένα Ντε σεβό με οδηγό τον Βαρουφάκη και τρέχανε να συγκρουστούν με μια μεγάλη νταλίκα που ερχόταν κατά πάνω τους. Αποτέλεσμα της σύγκρουσης ήταν το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο». Όσο για τον Σαμαρά, τον «περιποιήθηκε» κι αυτόν καταλλήλως: «Ξέρετε γιατί συμπάθησε η Μέρκελ τον Τσίπρα όπως γράφει στα απομνημονεύματά της; Από την αηδία της για τον Σαμαρά». Η «εξομολόγηση» του Μίμη δεν αφήνει περιθώριο να αποσιωπηθούν οι ολέθριες ψευδαισθήσεις που οδήγησαν τη χώρα μας στη σύγχρονη νεοελληνική τραγωδία με πρωταγωνιστές τους πολιτικούς.
Πολλά είναι εκείνα που μπορεί κανείς να προσάψει στον Μίμη Ανδρουλάκη για την πολιτική και συγγραφική του διαδρομή. Δεν είναι λίγες φορές που παλιοί του σύντροφοι και συνοδοιπόροι άσκησαν κριτική στο έργο του. Το σίγουρο πάντως είναι ότι κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι έκρυψε τις ιδέες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Αυτό είναι ίσως και η αιτία που έχει καθιερώσει την έκδοση κάθε βιβλίου του ως ένα σημαντικό γεγονός - ευκαιρία για συζήτηση και αναστοχασμό. Στη διάρκεια της παρουσίασης, ο Μίμης επανέλαβε αρκετές φορές ότι δεν πρόκειται να γράψει άλλο βιβλίο ούτε και να ξαναμιλήσει πολιτικά. Ποιος το ξέρει; Έστω κι έτσι πάντως η προσφορά του στη γενιά μας και στα πολιτικά πράγματα της χώρας θα παραμείνει σημαδιακή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου