Στο καλό...

Του Προκόπη Δούκα

Να πάνε λοιπόν στο καλό. Πρώτοι από όλους, οι λαθρεπιβάτες της δημοκρατίας, αυτοί που θέλησαν να συμμετάσχουν με ακροδεξιό φανφαρονισμό στην κυβέρνηση και να απλώσουν το πάπλωμα τους πολύ πέρα από το διαμέτρημα τους, εκπροσωπώντας με τον πιο παραστατικό τρόπο τη χειρότερη πλευρά του Έλληνα. Όχι μόνο δεν θα λείψουν σε κανέναν, αλλά θα απαλλάξουν την εκτελεστική εξουσία από την παρασιτική και υποκριτική παρουσία τους, παγιδευμένοι μεταξύ της κομπορημοσύνης (“έβαλε η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες”) και του αντιμνημονιακού λαϊκισμού τους
. Οι δημοσκοπήσεις ανάγκασαν τον κουτοπόνηρο αρχηγό τους να εγκαταλείψει ατάκτως την υπερφίαλη συμμετοχή στο παιχνίδι των “υπεύθυνων αρχηγών”, που μόνο τη ΝΔ εξυπηρετούσε, ώστε να μοιράζεται τη φθορά απέναντι στους ψηφοφόρους της λαϊκής δεξιάς πολυκατοικίας.

Στη συνέχεια, όλοι αυτοί οι λαϊκιστές πολιτικοί του βαθέως (και μη) ΠΑΣΟΚ, που επί δύο χρόνια έπαιξαν συστηματικά “κατενάτσιο”, σε υπουργικές θέσεις, κάνοντας το παν για να μην υλοποιηθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές, που ήταν απαραίτητες ώστε τα βάρη να είναι μικρότερα στους ασθενέστερους, όλοι αυτοί που “δεν διάβασαν το μνημόνιο” και ανερυθρίαστα το ομολόγησαν, όλοι αυτοί που επέμειναν στον πελατειακό τους επαρχιωτισμό, που παρίσταναν οτι δεν καταλαβαίνουν. Όλοι αυτοί που όψιμα προσπαθούν δήθεν να αντιληφθούν και να προάγουν τη θέση της Ελλάδας στον παγκόσμιο χώρο, αλλά εξακολουθούν και συμπεριφέρονται σαν Μαυρογιαλούροι, ακόμα κι αν παριστάνουν οτι είναι υπεύθυνοι. Κι ούτε τα στοιχειώδη δεν μπορούν να επιτελέσουν - πόσο μάλλον να ηγηθούν του ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας το σε (οριακά) διψήφια εκλογικά αποτελέσματα...

Ύστερα, όλα αυτά τα πολιτικά στελέχη που αποδεικνύονται καθημερινά κατώτερα των περιστάσεων. Από τους αρχηγούς αριστεράς και δεξιάς, που είτε κάνουν αμίμητες κωλοτούμπες, είτε με το μυαλό στις δημοσκοπήσεις (και πολλές φορές με αδιανόητη ανευθυνότητα) προτείνουν το βερμπαλισμό της “δήθεν σκληρότερης διαπραγμάτευσης”, είτε επιλέγουν το δρόμο της χρεοκοπίας. Ο διαγκωνισμός Σαμαρά και Καρατζαφέρη, την προηγούμενη εβδομάδα, για το “ποιός προέταξε τα στήθια του καλύτερα” για τη σωτηρία του 13ου μισθού ή της χώρας συνολικά, ήταν τραγελαφικός. Και τα όσα λέει το στόμα των στελεχών της παραδοσιακής αριστεράς τις τελευταίες ημέρες εμπίπτει στο χώρο της δεινοσαυρικής φαιδρότητας, που μόνο σε μια χώρα με τόσο υψηλό ποσοστό σταλινικής και ημι-σταλινικής αριστεράς μπορεί να απαντηθεί.

Και όσο για τους βουλευτές, που συστηματικά επί χρόνια υποβαθμίζουν το πολιτικό επίπεδο της Ελλάδας και αρνήθηκαν ή δυσκολεύτηκαν να “σηκώσουν το βάρος της ευθύνης” (λες και τους βουλευτές τους θέλουμε για να κάνουν ευχάριστες βόλτες στα κανάλια) - στο καλό και αυτοί. Στο καλό όσοι δεν μπόρεσαν ούτε καν το ωράριο των φαρμακείων να απελευθερώσουν, υποκύπτοντας σε συντεχνιακά αιτήματα, ακόμα και στο πάρα πέντε της οικονομικής καταστροφής της χώρας. Από την κυρία Βάσω Παπανδρέου ως τον πιο άγνωστο βουλευτή της βόρειας Ελλάδας, από τους ανεπαρκείς διαφόρων τάσεων και ως αυτούς που δεν είχαν το θάρρος να παραιτηθούν από τη βουλευτική τους έδρα, ώστε να υπηρετήσουν τη συνείδηση τους - κι από τους απίστευτους στενούς συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά ως τους πιο φαιδρούς εκπροσώπους του λαϊκισμού, που παγιδεύτηκαν στην αντιμνημονιακή υστερία, μέσα στην οποία τους γαλούχησε ο αρχηγός τους. Για να μη μιλήσουμε για την υποκρισία βουλευτών, που δήλωναν 10 χιλιάδες ευρώ ετήσιο εισόδημα από τη δικηγορία - και τώρα αντιτάχθηκαν στο μνημόνιο.

Στο καλό και τα σύμβολα της αριστεράς και του αντιφασιστικού αγώνα, που επιλέγουν (παρά την υποτιθέμενη σοφία της προχωρημένης ηλικίας), να εξακολουθούν να μπερδεύουν την αντίσταση προς κατακτητές, χουντικούς και ναζί, με την “αντίσταση” προς τους δανειστές (μιλώντας "ελαφρά τη καρδία" για "προδοσία"), που εμείς οι ίδιοι παρακαλούμε να μας προσφέρουν την απαραίτητη ρευστότητα, ώστε να πληρώσουμε μισθούς, συντάξεις και ομόλογα που λήγουν...

Στο καλό και όσοι δικαστικοί χειροκροτούν κραυγές και συνθήματα της οπισθοδρόμησης, αντιδρούν στην κριτική (και αυτοκριτική) για την καθυστέρηση της απονομής δικαιοσύνης, ενώ στις καταγγελίες μιας μάλλον φαιδρής προσωπικότητας για παραποίηση του ελλείμματος από την ΕΛΣΤΑΤ, αντί να καταφύγουν σε σοβαρούς μάρτυρες, στηρίζονται στις μαρτυρίες “του πάνελ του Αυτιά”, όπως έγραψε κάποιος εύστοχα στο twitter.

Στο καλό και αυτοί που ρεζιλεύουν το (απαξιωμένο, εννοείται) επάγγελμα του δημοσιογράφου, κάνοντας τις απίστευτες “κωλοτούμπες”, όταν διαπιστώνουν οτι πρέπει, για λόγους θεαματικότητας του δελτίου, να γίνουν ξαφνικά “αντιμνημονιακοί” - κι επειδή δεν μπορούν να δικαιολογηθούν αλλιώς, καταφεύγουν στον κουτοπόνηρο επαρχιωτισμό της απαξίωσης των εκπροσώπων της τρόϊκας, που “προφανώς δεν είναι τόσο έξυπνοι όσο εμείς οι ξερόλες”. Κι ας πάνε στο καλό και τα μίντια που δεν διστάζουν - ανερυθρίαστα - να αποχαιρετούν από τη ζωή ως “ευπατρίδη”, έναν πολιτικό που καταδικάστηκε τελεσίδικα, σε δεύτερο βαθμό...

Στον αστερισμό της βίας (αστυνομικής και μη), του βανδαλισμού στο πολύπαθο ιστορικός κέντρο της Αθήνας και των πρωτοφανών διαγραφών στη Βουλή (όπως και του αναμενόμενου ανασχηματισμού), οι Έλληνες καλούνται να κατανοήσουν προς τα πού βαδίζουν. Το διατύπωσε πολύ ωραία, τις προάλλες, ο Παύλος Τσίμας, μιλώντας για τους Έλληνες και τους Ευρωπαίους: “Εμείς αγανακτούμε κι αυτοί αγανακτούν που αγανακτούμε. Κι έτσι μεγαλώνει ο φαύλος κύκλος, με τους μεν να μην κατανοούν τους δε”. Μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι πάντα οι άλλοι, οι πολλοί είναι το όλον και το μέτρο.

To να χάνεται η ελληνική κοινωνία στη διελκυστίνδα μεταξύ “μνημονιακού-αντιμνημονιακού” είναι ατελέσφορο: Όσο ανεύθυνο είναι να ψηφίζεις το μνημόνιο, χωρίς να το διαπραγματεύεσαι σοβαρά (πόσο μάλλον να μη το έχεις διαβάσει), άλλο τόσο είναι να μην προτείνεις κανένα τρόπο διάσωσης από τη χρεοκοπία και να απορρίπτεις το δανεισμό, όταν δεν έχεις φράγκο.

Κι όσο ανεύθυνο είναι να μην αναγνωρίζεις το συστημικό πρόβλημα της ευρωζώνης, άλλο τόσο είναι να μην αναγνωρίζεις τις παθογένειες αυτού του δημόσιου βίου (που κοροϊδεύει συστηματικά τους "κουτόφραγκους", μην έχοντας την παραμικρή πρόθεση να τιμήσει ότι υπόσχεται και υπογράφει) και τις ρίζες τους στην κοινωνία. Ας είναι το σοκ αυτής της κρίσης - και της προσέγγισης στο χείλος του γκρεμού - η ευκαιρία για να “σαρωθεί” το πολιτικό/δικαστικό/μιντιακό σύστημα εκ βάθρων. Και να δώσει τη θέση του σε κάτι καινούργιο, σε πιο υγιείς βάσεις...



Update: Επιστρέφω μόλις από μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Η μυρωδιά από τα χημικά και τα καμμένα, οι θλιβερές εικόνες από το πλιάτσικο, τα κατεστραμμένα νεοκλασσικά. Το κατάστημα "Γερμανός" που θα μου έφερνε σήμερα ένα μηχανάκι για το ίντερνετ, άδειο, παραβιασμένο, λείπουν τα πάντα. Το μπακάλικο, καμμένο, "τα τυριά έγιναν καπνιστά", μου λέει με πίκρα ο ιδιοκτήτης. Το "καταραμένο" τετράγωνο της Marfin καμμένο ολοσχερώς, με το "Αττικόν" και το "Απόλλων" στα αποκαίδια. Καφρίλα και πλιάτσικο, του κοινού ποινικού δικαίου- κι από την άλλη τα συνεργεία του Δήμου να δουλεύουν πυρετωδώς. Κόσμος συγκεντρωμένος, σαστισμένος, οι τηλεοπτικές κάμερες φτάνουν για να καταγράψουν την επόμενη μέρα. Ένας πειραγμένος φωνάζει επαναληπτικά "οι Έλληνες δεν κάνουν τέτοια πράγματα". Τίποτε δεν δικαιολογεί αυτό το συνεχιζόμενο έγκλημα κατά της καρδιάς της πόλης - κι όποιος με οποιονδήποτε τρόπο το ανέχεται ή το υποθάλπει, έχει τεράστια ευθύνη.