Η διπλή γλώσσα οδηγεί στην παραφροσύνη

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Ηταν η πρώτη φορά που οι πολιτικοί αρχηγοί και πολλοί βουλευτές μίλησαν γλαφυρά για το τι σημαίνει η χρεοκοπία μιας χώρας. Μετέφεραν εικόνες Αργεντινής του 2001, πολιορκία τραπεζών για να αποσύρουν οι καταθέτες τα λεφτά τους, άδεια ράφια και πλιάτσικο στα μαγαζιά. Οι συνήθεις αριστεροί τούς έψεξαν, διότι «τρομοκρατούν τον λαό».
Είναι οι ίδιοι που έψεγαν μέχρι τώρα τους πολιτικούς ότι δεν τόλμησαν να πουν στον λαό την αλήθεια για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Οπως είναι οι ίδιοι που κάθε δύο λέξεις έχουν κι ένα χαρακτηρισμό: «Ζούμε σε κατοχή», «ο λαός θα πεινάσει», «έρχεται εργασιακός μεσαίωνας» κ.ά. Λόγια αριστερά είναι καθαγιασμένα. Οι άλλοι είτε δεν λένε την αλήθεια είτε τρομοκρατούν.

Το αριστερό newspeak έχει κυριαρχήσει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα και συσκοτίζει τα πραγματικά προβλήματα. Σε όλα υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Φαντάζεται κανείς τι θα γινόταν αν βουλευτής της Δεξιάς ή του ΠΑΣΟΚ ούρλιαζε από
το βήμα της Βουλής «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»; Ε, το είπε ο βουλευτής Αχαΐας του ΚΚΕ κ. Νικόλαος Καραθανασόπουλος –την ώρα που τα καλόπαιδα έκαιγαν την Αθήνα και η κ. Παπαρήγα κατήγγειλε προβοκάτορες– και δεν ανατρίχιασε κανείς. Ούτε υπήρξαν καταγγελίες από τους συνήθεις ευαίσθητους.
Η πραγματικότητα είναι πλέον μια ενοχλητική λεπτομέρεια στην ανάλυση της πολυποίκιλης Αριστεράς. Χρόνια ολόκληρα πιπιλίζουν το ίδιο παραμύθι περί τριακοσίων προβοκατόρων που τα κάνουν γης Μαδιάμ σε κάθε διαδήλωση και «δεν τους πιάνουν». Το ’χουμε γράψει και παλιότερα: μόνο στην Ελλάδα κυκλοφορεί ανέγγιχτη η θεωρία ότι «αστυνομικοί δέρνουν αστυνομικούς για να βγάλουν το κακό όνομα στην Αριστερά». Μόνο στην Ελλάδα όλοι οι συλληφθέντες είναι εκ προοιμίου «από τον σωρό», δηλαδή de jure αθώοι, χωρίς κανείς να γνωρίζει τα στοιχεία που οδήγησαν στη σύλληψή τους.
Το αριστερό newspeak έχει εμποτίσει βαθιά τη χώρα, σε βαθμό παραφροσύνης. Για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό, έχει ξεκινήσει μια κουβέντα για τους τοκογλύφους που μας δάνειζαν τα περασμένα χρόνια και τώρα έχουν το θράσος να ζητούν πίσω τα λεφτά τους. Να δεχθούμε ότι είναι τοκογλύφοι, άσχετα αν μας δάνειζαν με 3,5–5%. Μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση σε τοκογλύφους μεταμορφώνονται όλοι οι Ελληνες εργαζόμενοι γιατί και αυτοί δάνειζαν από τα συνταξιοδοτικά τους ταμεία, το αθώο ελληνικό κράτος. Είχαν και άλλες επιλογές· μπορούσαν να τοποθετήσουν τα λεφτά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος με χαμηλό (και προφανώς μη τοκογλυφικό) επιτόκιο. Προς τι λοιπόν ο αγώνας τους να σώσουν μερικούς «τοκογλύφους» από το «κούρεμα»;
Το θεμελιώδες για τη λύση ενός προβλήματος είναι η σωστή περιγραφή του. Οσο στην Ελλάδα θεωρούμε ότι πρόβλημα της χώρας είναι μόνο οι τράπεζες και όχι η χαμηλή παραγωγικότητα, τότε τίποτε δεν θα μας σώσει. Ούτε καν τα νέα δάνεια των τραπεζών. Οταν από τη μια μεριά ζητάμε την «αλληλεγγύη των Ευρωπαίων εταίρων» και από την άλλη θεωρούμε ότι αυτοί είναι κάτι σαν τους ναζί κατακτητές, η σκέψη βραχυκυκλώνει. Οσο ο δημόσιος διάλογος γίνεται με ψέματα, σαν αυτά της ΠΑΣΕΓΕΣ για επάρκεια αγροτικών προϊόντων, δεν θα κάνουμε τίποτε για την αγροτική παραγωγή και με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθούμε στην πείνα.