Ξέφραγο αμπέλι

Να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια χώρα στον πλανήτη όπου κάθε τρεις και λίγο καίγεται η πρωτεύουσά της επειδή κάποιοι διαφωνούν με την πολιτική της κυβέρνησης.
Να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια χώρα όπου τα κόμματα διακηρύσσουν την εθελοντική ή επιλεκτική εφαρμογή των νόμων και πάντως την ακυρότητα των νόμων που τους βρίσκουν αντίθετους.

Να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια χώρα όπου δεν καταφέρνουν να εκλεγούν οι διοικήσεις των πανεπιστημίων επειδή κάποιοι γουστάρουν να παρεμποδίζουν βιαίως την εκλογική διαδικασία.
Να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια χώρα όπου ληστεύονται σχεδόν ανεμπόδιστα οι πινακοθήκες και τα μουσεία.

Να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια χώρα όπου οι βίαιες μειοψηφίες έχουν σχεδόν το ακαταδίωκτο και χαίρουν μιας παράξενης ασυλίας είτε δρουν στα πανεπιστήμια είτε στους δρόμους.
Να υποθέσουμε ότι υπάρχει μια χώρα όπου σε ένα κορυφαίο εθνικό ζήτημα υπάρχουν βουλευτές που ψηφίζουν με τα πιο μικροπολιτικά και προσωπικά κριτήρια.

Ερώτηση κρίσεως: Μπορεί να υπάρχει τέτοια χώρα; Μπορεί να επιζεί στον σύγχρονο κόσμο; Και αν υπάρχει και επιζεί, σε ποιο γεωπολιτικό σύνολο οφείλει να ανήκει; Στην Ευρώπη; Ή μήπως στη βαθιά Αφρική;

Δεν χρειάζονται απαντήσεις. Είναι αυτονόητες. Και επειδή αυτή η υποθετική χώρα μοιάζει εντυπωσιακά με κάποια που ξέρω, φοβούμαι ότι δεν μιλάμε για χώρα αλλά για ξέφραγο αμπέλι.

Το ευχάριστο είναι ότι αυτό το αμπέλι βαδίζει σε μια εκλογική αναμέτρηση. Και ότι έχει την ευκαιρία να αποφασίσει τι είναι και τι θέλει να είναι.

Ισως για πρώτη φορά με τόση σαφήνεια.

Να αποφασίσει δηλαδή αν θέλει να είναι μια ελεύθερη δυτική δημοκρατία ή η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης.

Αν θέλει να είναι μια πατρίδα ευνομίας και ευταξίας ή ένας παράδεισος απατεώνων, αλητών και γκάνγκστερ.

Αν θέλει να είναι μια συντεταγμένη, αλληλέγγυα και δίκαιη Πολιτεία ή αν προτιμά να βυθιστεί στον κοινωνικό εμφύλιο που απεργάζονται οι «μαύροι» και «κόκκινοι» κήρυκες του μίσους.

Να αποφασίσει δηλαδή αν το αμπέλι θα παραμείνει ξέφραγο ή αν θα μπουν φραγμοί, όρια και κανόνες.

Προφανώς η αυτονόητη επιλογή της μετατροπής ενός ξέφραγου αμπελιού σε μια σύγχρονη χώρα απαιτεί πολλές θυσίες. Θα έχει τεράστιο κόστος. Και πολλά θύματα.

Αλλά ο άλλος δρόμος οδηγεί στην εθνική αυτοκτονία. Ποιος θα τον επιλέξει;