Βουλευτές ή τζογαδόροι;

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Αν κατάλαβα καλά, οι περισσότεροι από τους διαγραφέντες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ υποστηρίζουν την άποψη ότι δεν έπρεπε να επικυρωθεί η δανειακή σύμβαση διότι, ούτως ή άλλως, οι Ευρωπαίοι δεν θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε.

Ως εκ τούτου, απορρίπτοντας τη σύμβαση θα τους υποχρεώναμε να αναζητήσουν για την περίπτωσή μας μια άλλη, ηπιότερη λύση.

Για να είμαι ειλικρινής, η άποψη αυτή δεν είναι μόνο δική τους.

Εχει διατυπωθεί - έτσι ή περίπου έτσι - από διάφορους ιθαγενείς μπαρουφολόγους που υποδύονται τους ειδικούς ή απλώς τους αριστερούς. Αλλά και από ένα σωρό φανατικούς μουλάδες της Χαμάς και της Χεζμπολάχ...

Ως γνωστόν, μια βασική μέθοδος της τζιχάντ είναι να ζώνεται ο βαρεμένος μαχητής με εκρηκτικά και να απειλεί πως αν δεν του κάνουν το χατίρι θα τιναχτεί στον αέρα. Συνήθως δεν του κάνουν το χατίρι και ο βαρεμένος αναχωρεί να συναντήσει τα ουρί του Παραδείσου, παρέα με μερικούς αθώους περαστικούς...

Ειλικρινά, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια τέτοια μέθοδος διαπραγμάτευσης έχει στην Ελλάδα τόσους θαυμαστές. Ισως φταίει η άγνοια. Ισως, η απόγνωση. Ισως, απλώς η βλακεία.

Επί της ουσίας, αυτό που υποστηρίζουν είναι να εκβιάσουμε τους εκβιαστές.

Καμία αντίρρηση. Και μακάρι να πετύχει. Αλλά αν δεν πετύχει; Αν οι εκβιαστές αρνηθούν να εκβιαστούν; Τότε τι θα γίνει;

Και επειδή όλοι μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει, το ερώτημα είναι εξαιρετικά απλό: ποιος παίρνει την ευθύνη να παίξει τη μοίρα του τόπου στο μπαρμπούτι;

Δεν βλέπω να σηκώνονται πολλά χέρια στην αίθουσα. Ξέρετε γιατί; Επειδή τέτοιες ζαριές δεν είναι για πολιτικούς αλλά για τυχοδιώκτες. Αποτελούν προνόμιο των ανθρώπων που συνήθως δεν έχουν καμία ευθύνη για καμία απόφαση.

Και οι οποίοι μπορούν να κάνουν τη φιγούρα τους μόνο και μόνο επειδή κάποιοι άλλοι τους παρέχουν την ασφάλεια να την κάνουν χωρίς επιπτώσεις για τη χώρα, χωρίς επιπτώσεις ούτε καν για τους ίδιους...

Νομίζω ότι αυτό ακριβώς το ζήτημα διευθετήθηκε τελικά με τις διαγραφές στη Βουλή.

Δεν ήταν θέμα πειθαρχίας. Αλλά τζαμπαρίας.

Δεν αφορούσε το δικαίωμα στην άποψη. Αλλά τη διεκδίκηση της ανευθυνότητας.

Υπό αυτή την έννοια, και για πρώτη φορά, όσοι πολιτεύονταν έως τώρα με την άνεση που τους εξασφάλιζε η υπευθυνότητα των άλλων αναγκάστηκαν να καταβάλουν το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών τους.

Αλλωστε (και για να είμαι ειλικρινής…) δεν ξέρω τι χρειάζεται να έχουμε βουλευτές που συνιστούν στα σοβαρά να ζωστούμε τα εκρηκτικά και βλέπουμε. Σε αυτό τον ρόλο οι μουλάδες είναι πάντοτε καλύτεροι…