Δύο ληστές και μια κηδεία

Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Ενα στοιχείο συζητήθηκε ελάχιστα μετά την ένοπλη ληστεία στο Μουσείο της Ολυμπίας. Στα ρεπορτάζ ακούσαμε για την έλλειψη αρχαιοφυλάκων γενικώς, αλλά δεν μάθαμε τι έγινε, ή τι έπρεπε να γίνει, στην Ολυμπία ειδικώς. Δεν συζητήθηκε δηλαδή ότι την ώρα της ληστείας έπρεπε να υπάρχουν τρεις φύλακες στο μουσείο αλλά υπήρχε μόνο ένας.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ο δεύτερος πήγε σε μια κηδεία και ο τρίτος άργησε να πάει. Η μόνη που πήγε στην ώρα της ξεκλείδωσε τις πόρτες κατά παράβαση του κανονισμού, που προβλέπει δύο τουλάχιστον φύλακες παρόντες όταν ανοίγει ένα μουσείο.

Το γεγονός ότι ο δημόσιος διάλογος δεν εστιάστηκε σ' αυτό το σημείο αναδεικνύει τον τρόπο που δεν επιλύουμε προβλήματα στην Ελλάδα. Πάντα προσεγγίζουμε τα ζητήματα γενικώς και ποτέ ειδικώς κατά περίσταση. Κατά τα ειωθότα, μονίμως φταίει κάποιο σύστημα γενικώς και ποτέ κάποιος συγκεκριμένα. Δεν ξέρουμε από πού προκύπτει και κατά πόσον ισχύει η έλλειψη 1.200 αρχαιοφυλάκων (αυτό λένε οι συνδικαλιστές του υπουργείου Πολιτισμού) αλλά επίσης δεν θα μάθουμε ποτέ αν οι τρεις φύλακες στην πρωινή βάρδια του Μουσείου Ολυμπίας αρκούν. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ο ένας σίγουρα δεν φτάνει. Το δεύτερο στοιχείο που γνωρίζουμε είναι ότι η συγκεκριμένη φύλακας του μουσείου δεν ήταν έφεδρος του ΟΣΕ ή του ΗΣΑΠ. Δεν της έλειπε, δηλαδή, η εκπαίδευση. Σίγουρα διδάχθηκε ότι το πρώτο καθήκον στην αρχαιοφύλαξη είναι η τήρηση των κανονισμών ασφαλείας. Κι όμως, την Παρασκευή αυτοί οι κανονισμοί δεν τηρήθηκαν. Προφανώς κυριάρχησε η ρωμαίικη αντίληψη που λέει «ωχ, βρε αδελφέ! Προτεστάντες είμαστε για να τηρούμε κατά γράμμα τον κανονισμό;». Στη «χώρα του περίπου», λέγαμε τις προάλλες, και οι κανονισμοί ασφαλείας τηρούνται στο περίπου. Ετσι, για να αναρωτιόμαστε κάθε φορά πώς συνέβη το κακό. Μην παρεξηγηθούμε: δεν ξέρουμε τι θα συνέβαινε αν ήταν παρόντες και οι τρεις υπάλληλοι, όπως προέβλεπε η βάρδιά τους. Το λογικό είναι ότι οι τρεις ακινητοποιούνται πιο δύσκολα από τη μία φύλακα. Κάποιος θα προλάβαινε να σημάνει τον συναγερμό.

Το τρίτο στοιχείο είναι η μετάθεση της συζήτησης σε άλλα ζητήματα, εκτός του συγκεκριμένου. Ισως πρέπει να υπάρχει φύλακας ανάμεσα στις δύο βάρδιες (6.00 - 7.30 π. μ.) για να μην επαφίεται η ασφάλεια του μουσείου μόνο στον συναγερμό. Μόνο που η ληστεία έγινε μετά τις 7.30 π. μ. Μήπως να συζητήσουμε πρώτα το βασικό πρόβλημα και μετά να λύσουμε και τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών της Μέρκελ και των «αγορών», που καταγγέλλει με ανακοίνωση της η Ομοσπονδία Εργαζομένων του υπουργείου Πολιτισμού; Οχι τίποτε άλλο, αλλά όπως έχουμε γράψει πολλάκις, ανακυκλώνουμε το βασικό πρόβλημα της χώρας: όλοι θέλουν να σώσουν τον κόσμο, με αποτέλεσμα να μην έχει κανείς ελεύθερο χρόνο για να κάνει τη δουλειά του.

Στην Ελλάδα όλα τα προβλήματα ανάγονται στο έλλειμμα προσωπικού του Δημοσίου (ο ιδιωτικός τομέας ποτέ δεν μας ενδιέφερε). Μόνο που υπάρχει ένα ζήτημα. Και δέκα να είχαν βάρδια το πρωινό της ληστείας, αν δεν πήγαιναν οι εννιά θα είχαμε τα ίδια άσχημα αποτελέσματα. Οπότε, πριν να προσλάβουμε επιπλέον αρχαιοφύλακες μήπως πρέπει να διασφαλίσουμε ότι όλοι οι υπάρχοντες χτυπούν κανονικά κάρτα; Εστω για μία μέρα, για να μετρήσουμε τα κενά.