Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα των Λέξεων !...

 Του Ν. Χρυσολωρά από το Reporter.gr

“Εκτροπή”, “εξορίες”, “Ιουλιανό πραξικόπημα”... Από τον πολιτικό λόγο των δύο κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς, δύο είναι τα πιθανά συμπεράσματα που θα μπορούσε να εξάγει κανείς: είτε δεν αναγνωρίζουν τη δημοκρατική νομιμοποίηση της κυβέρνησης και τις αποφάσεις της Βουλής, είτε αδυνατούν να αντιληφθούν το βάρος των λέξεων. Όπως και να 'χει, το φαινόμενο είναι ανησυχητικό, ιδιαίτερα για τη βασική συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.
Εξάλλου, για το ΚΚΕ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Διακηρυγμένος στόχος της ηγεσίας του κόμματος είναι η κατάλυση του υφιστάμενου Συντάγματος και η επιβολή “δικτατορίας του προλεταριάτου” (όπου ως “προλεταριάτο” νοούνται τα “πεφωτισμένα” μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, οι θέσεις των οποίων, σύμφωνα πάντα με το “Υπουργείο Αλήθειας”, αποτελούν αυθεντική έκφραση της λαϊκής βούλησης).


Είναι επομένως σαφές ότι το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει ότι η παρούσα κυβέρνηση - αλλά και κάθε άλλη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση - είναι νόμιμη, αφού “η επανάσταση δεν έχει χρόνο για εκλογές”. Έτσι, είναι αναμενόμενο να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις δικαστικές αποφάσεις που κρίνουν παράνομη την παρακώλυση των δημόσιων συγκοινωνιών από τους οπαδούς του, ή τη νομοθεσία που επιβάλλει την ονομαστικοποίηση των χορηγιών στα κόμματα. Τέλος, το ΚΚΕ θεωρεί ότι είναι αποκλειστικός επίγονος όσων υπέστησαν διώξεις κατά την ταραγμένη μετεμφυλιακή περίοδο και, ως εκ τούτου, τα σημερινά μέλη του έχουν λουστεί στη Κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Η πεποίθηση αυτή φυσικά δεν αποδεικνύεται από την ιστορική έρευνα, αλλά είναι άδικος κόπος να προβάλλει κανείς λογικά επιχειρήματα σε οπαδούς του Στάλιν.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι ανάλογες θέσεις φαίνεται να υιοθετεί εσχάτως και ο Συνασπισμός, αν κρίνουμε τουλάχιστον από τις δημόσιες τοποθετήσεις των εκπροσώπων του.
Είναι άλλωστε διαφορετικό να αμφισβητεί κάποιος την ορθότητα των αποφάσεων που λαμβάνει η κυβερνώσα παράταξη και να μάχεται για την ακύρωσή τους, είτε από το βήμα της Βουλής, είτε με προσφυγές στη δικαιοσύνη, είτε με πορείες διαμαρτυρίας και διαφορετικό να χαρακτηρίζει “πραξικόπημα” όποια πρωτοβουλία δεν τον βρίσκει σύμφωνο. Στη δεύτερη περίπτωση, νομιμοποιεί εμμέσως με τον πολιτικό του λόγο την απείθεια στις εντολές των δικαστηρίων, τη μαζική ανυπακοή στους νόμους, ακόμη και τη βία ενάντια σε ένα “δικτατορικό” υποτίθεται καθεστώς. Με αυτόν τον τρόπο, η χώρα μετατρέπεται από συντεταγμένο κράτος σε χαμαιτυπείο και αντί να τιμωρείται στις κάλπες η εκάστοτε κυβέρνηση για τις όποιες εσφαλμένες επιλογές της, τιμωρούνται καθημερινά οι πολίτες, επειδή άλλοι πολίτες κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε μία στιγμή κατά την οποία όμοια βάρη μοιράζονται σε ανόμοια εισοδήματα και ο πέλεκυς των αναγκαστικών περικοπών πέφτει επί δικαίων και αδίκων, ο τόπος χρειάζεται μία νηφάλια φωνή από τα αριστερά. Για να γίνει αυτό όμως, το λιγότερο που απαιτείται από τους εκπροσώπους της, είναι να ξέρουν τι λένε. Και αν ορισμένοι εξ αυτών δεν έζησαν στο πετσί τους το τελευταίο πραξικόπημα, όπως άλλωστε και πολλοί από εμάς, θα έπρεπε τουλάχιστον να ρωτήσουν, να διαβάσουν και να μάθουν τι συνέβη τότε, πριν παρασυρθούν σε άστοχους παραλληλισμούς. Δυστυχώς, όμως, ο πολιτικός λόγος της “κινηματικής” αριστεράς δείχνει ότι η αβάσταχτη ελαφρότητα των λέξεων, δεν είναι παρά η θλιβερή έκφραση της αβάσταχτης ελαφρότητας των σκέψεων...