Η ζωή μου όλη: Λάκης και Λάκης

της Αναστασίας Λαμπρία από το protagon.gr

Οφείλω εξαρχής να πω ότι τρέφω μια μεγάλη προκατάληψη για τα ονόματα Σάκης, Πάκης, Ράκης (με την εξαίρεση μιας άντε δύο περιπτώσεων, του Τάκη Λ.,  του Τάκη Κ. και των αγαπημένων μου Μάκηδων της Πατριάρχου). Δεν είναι δυνατόν να είσαι βαπτισμένος π.χ. Βασίλης και να καταλήγεις έρμαιο της λατρείας της μαμάκας σου που σε θέλει Βάκη. Καλό μου παιδί, μετά τα 18 οφείλεις να προασπίσεις το ελάχιστο της σοβαρότητάς σου, δεν γίνεται να είσαι μονίμως στο απυρόβλητο με ένα υποκοριστικό κολλημένο πάνω σου. Εξ ου και το “τζου ρε Λάκη” με το οποίο στολίζαμε πριν δυο δεκαετίες τους  φλώρους και φλωρούμπους κι ευχαριστώ πολύ έναν σχολιογράφο χτες που μου το θύμισε.

Μέχρι πρότινος οφείλω επίσης να ομολογήσω ότι έπλεα σε δύο παραδοχές. Ότι έχουμε δύο εθνικούς Λάκηδες (δείτε πόσο γελοία γράφεται): ο ένας είναι ο αιχμηρός, ευαίσθητος και εις βάθος σχολιαστής της ζωής μας και ο έτερος είναι είναι μια ακραία κοσμική πορτοκαλόχρους καρικατούρα. Και με τις παρωπίδες του έλληνος βοός πορευόμουν.

Έχει ο καιρός γυρίσματα έλεγε η σοφή γιαγιά μου και ήρθε η μέρα που οι εικόνες άλλαξαν. Τι είν’ αυτό που αναζητούμε στους ανθρώπους και δη σ' αυτούς που διαμορφώνουν και πολύ περισσότερο κατευθύνουν την γνώμη και το γούστο των πολλών; Εγώ θα έλεγα να είναι γνήσιοι και αυθεντικοί, να μην υποκρίνονται, να μην κολακεύουν, να σου δείξουν κάτι που θα ανοίξει μια χαραμάδα στον παχύ στόκο του μυαλού μας. Ζητάω πολλά; Μπορεί, αλλά σίγουρα δεν ζητάω Λαζόπουλο.

“Που είσαι νιότη που λεγες πως θα γινόμουν άλλος” είναι ένας στίχος, του Βάρναλη νομίζω, που είχε “φορεθεί” πολύ στον Τύπο πριν από λίγο χρόνια: μη μου απαντήστε, “Τι λέτε καλέ, η επιτυχία του είναι αποστομωτική, η αποδοχή του τεράστια.” Δεν με ενδιαφέρει, δεν είναι το κριτήριό μου. Εγώ είδα ένα ταλέντο σαρκασμού και σάτιρας να αναλαμβάνει τον “εξαγνισμό” της Δήμητρας Λιάνη (θυμηθείτε την από κοινού ερμηνεία τους από ραδιοφώνου στο κατεξοχήν παρθένο ελληνικό τραγούδι "Χάρτινο το φεγγαράκι" – τότε δεν ήταν που οι στιλίστες έντυναν την κυρία Λιάνη μόνο με λευκά Ντόνα Κάραν;) και στη συνέχεια το Τσαντίρι, το αυτάρεσκο θέαμα που ως προς τη σάτιρά του, έχει την τρομερή τόλμη να τσαλαπατάει ανοιχτές πόρτες: τον Αυτιά (ποια η διαφορά ανάμεσα τους; ο εις πατάει τους γέροντες, ο έτερος τους νεανίες, αλλάζει μόνο ο βαθμός ευστροφίας και χάρης, η τακτική ίδια) κι όλες τις τρας περσόνες της τηλεόρασης: τον ψευτογιατρό που ασχολείται με τις στύσεις που δεν έχει, τον άλλο με τα μούσκουλα τα υπερτροφικά, και πάει λέγοντας.

Είναι έξυπνος, ευρηματικός αλλά λυπούμαι δεν είναι η συνείδησή μας. Ήταν συνείδησή μας όταν υποδυόταν έξοχα τον φοβισμένο, σκυμμένο Μήτσο, κάτι που θυμήθηκε και στο χθεσινό του σώου. Αλλιώς ανακατεύει την ίδια σούπα, ανέξοδη οργή, 6-7 ανέκδοτα, μπόλικα σαχλά σεξουαλικά υπονοούμενα με μπανάνες για δωδεκάχρονους, και μαζί μια παντιέρα ρόσσα, που ακόμη δεν έχω καταλάβει προς τα πού ανεμίζει. Είναι ο Λαζόπουλος εχθρός και υπονομευτής της Εξουσίας; Είναι; Ή έχει γίνει πλέον αυτό που κάθε σοβαρός σατιρικός απεύχεται: “Αχ κύριε Λάκη, πείτε μας ένα αστείο να γελάσουμε!”.

Ανάμεσα στους δυο Λάκηδες της σήμερον, επιλέγω αναφανδόν Λάκη Γαβαλά. Τον άκουσα μέσα στην κυριακάτικη αϋπνία μου, να μιλάει σε“παρουσιάστρια σελέμπριτις” της Κυριακής και ντράπηκα για τις παρωπίδες που είχα. Δεν είναι ο νεόπλουτος με τα Μπέρμπερις, δεν ειναι ο αδηφάγος ψευτο συσταζούμενος νεοέλληνας, ούτε ο φριβόλ που θέλει να πιάσει την καλή. Κλίμα Γουόρχολ; Ναι, γιατί όχι; Τον κοίταζα και τον άκουγα άναυδη: ξέρει να δουλεύει, ξέρει καλά την κοινωνία στην οποία ζει, ξέρει να την ερμηνεύει, δεν λέει μεγαλοστομίες, ξέρει να κοροϊδεύει τον εαυτό του πρωτίστως, κι έχει μάτι ανοιχτό και κυρίως καθαρό και κάτω από την επιδερμίδα των πραγμάτων. Τη δική του επιδερμίδα έχει κάπως κακοποιήσει κάτω από τις λάμπες αλλά άντε τού το συγχωρώ. Τουλάχιστον δεν ανήκει σ αυτούς και σ' αυτές που φωνασκούν: είμαι χειμερινός κολυμβητής, ποτέ δεν έχω μπει σε σολάριουμ!