Η ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ ΚΟΖΑΝΗΣ-ΛΑΡΙΣΑΣ (και η εθνική μας απραξία)

Όλα άρχισαν πριν κάμποσα χρόνια. Το 1993. Όταν κάποιοι αρμόδιοι αποφάσισαν να χαράξουν Νέα Εθνική Οδό Κοζάνης-Λάρισας μέσω Αιανής και Ρυμνίου. Αυτή η νέα εθνική οδός ως κλειστός αυτοκινητόδρομος, δεν έγινε ποτέ. Και εκτός των άλλων, οδηγούσε σε πλήρη απομόνωση το τρίγωνο Πετρανών-Βελβεντού-Σερβίων-Μεταξά. Και έτσι μας έμεινε το αίτημα της περιοχής μας να βελτιωθεί ο υπάρχων δρόμος, αίτημα που αποτέλεσε πάντα ένα σύνθημα για προεκλογικά μπαλκόνια. Το γευτήκαμε σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις.

Εμείς πάντως εδώ από την δική μας περιοχή επιμείναμε πολλές φορές και συμμετείχαμε και σε κινητοποιήσεις που έκαναν ενεργοί πολίτες του τριγώνου Κοζάνης- Βελβεντού-Σερβίων-Καμβουνίων, για την βελτίωση της υπάρχουσας Εθνικής Οδού που περνάει από το Βαθύλακο και την γέφυρα της Λίμνης Πολυφύτου. Αυτόν τον δρόμο που χρησιμοποιούμε καθημερινά όλοι μας και όσοι κινούνται από Κεντρική Ελλάδα για τις δυο γειτονικές χώρες. Αυτόν ακριβώς που σήμερα, μετά το θλιβερό ατύχημα στα Τέμπη, προτείνεται από το κράτος για να περνούν τα μεγάλα φορτηγά που ταξιδεύουν από το Βορρά στο Νότο και αντίστροφα.

Στην Ελλάδα του 2010 ταξιδεύουμε από την Κοζάνη στην Ελασσόνα σ΄ έναν δρόμο επικίνδυνο, έναν δρόμο που μας προσβάλλει όλους. Και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται ακόμα κάποια διευθέτηση του θέματος… Εκτός αν θεωρήσουμε λύση την εφαρμογή της μελέτης που συντάχθηκε πριν 5 χρόνια και σήμερα υλοποιείται τμηματικά από τη Νομαρχία για έναν δρόμο πλάτους 9 μέτρων με ένα μέτρο έρεισμα και από τις δυο πλευρές του αλλά μόνο για 11 από τα 50 συνολικά χιλιόμετρα Κοζάνης-Μεταξά χωρίς να υπολογίσουμε και τα άλλα 40 που αφορούν τη Νομαρχία της Λάρισας. Από το τμήμα των 11 χλμ μέχρι τώρα έγιναν τα 2 χλμ (Σέρβια-Διασταύρωση Βελβεντού) ενώ ετοιμάζεται το τμήμα Βαθυλακκου-Σχολών ΟΑΕΔ. Από το 2004 όμως μέχρι σήμερα οι κυκλοφοριακές ανάγκες της περιοχής ανέβηκαν κατακόρυφα, τα οχήματα που κυκλοφορούν έγιναν πολλαπλάσια, η κινητικότητα των ανθρώπων και οι μεταφορές από και προς την Εγνατία και την ΠΑΘΕ (κεντρική Πατρών-Αθήνας-Θεσσαλονίκης-Ευζώνων) υπερδιπλασιάστηκε. Έτσι και η μελέτη του 2004 για τα 11 χλμ της περιοχής μας φαίνεται ήδη να ξεπεράστηκε, και δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι θα λύσει ουσιαστικά προβλήματα η εφαρμογή της.

Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα πλέον για τον κάθε πολίτη αυτής της περιοχής, αλλά και για τον κάθε αρμόδιο. Ποιος μπορεί να υπολογίσει το αναπτυξιακό έλλειμμα που δημιούργησε στην περιοχή μας αυτός ο πρωτόγονος δρόμος; Ποιος θα απαντήσει στην κοινωνία για τις συνέπειες αυτής της απομόνωσης, που μας φέρνει αυτός ο επικίνδυνος δρόμος δεκαετίες τώρα; Ποιος μπορεί να μας πει έναν πειστικό λόγο γιατί η γραμμή Κοζάνης-Λάρισας έμεινε η μόνη ίσως πανελλαδικά με τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά που είχε από τη γερμανική κατοχή;

Φαίνεται πως στην Ελλάδα του 21ου αιώνα κανείς  αρμόδιος δεν μπορεί να συλλάβει το αυτονόητο. Και το αυτονόητο για την περιοχή μας είναι τόσο απλό. Αυτό το τρίγωνο Αεροδρομίου Κοζάνης- Βελβεντού-Ελασσόνας παρότι κατακλύζεται από κίνηση, παρότι αποτελεί το πέρασμα που ενώνει δυο περιφέρειες, τη Δυτική Μακεδονία με τη Θεσσαλία, ακριβώς στην καρδιά της ηπειρωτικής Ελλάδας, παρότι συνδέει την Αλβανία και τα Σκόπια με την Κεντρική Ελλάδα, παρότι στην περιοχή μας παράγεται ένα σπουδαίο κομμάτι του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος από τις δραστηριότητες της ΔΕΗ αλλά και των αγροτικών και άλλων δραστηριοτήτων, παρότι στηρίζεται εδώ με πολλούς τρόπους η εθνική μας οικονομία, ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ έχει έναν και μοναδικό δρόμο εντελώς επικίνδυνο και ακατάλληλο, βαμμένο με το αίμα εκατοντάδων αθώων θυμάτων. Το 1995 ο καταστρεπτικός σεισμός έφερε κονδύλια στο Νομό για να αποκαταστήσει τις ζημιές και να δώσει αέρα ανάπτυξης στην περιοχή μας. Όμως φαίνεται πως ο δρόμος αυτός δεν αποτέλεσε ποτέ σπουδαία προτεραιότητα για όλους τους αρμόδιους που παρήλασαν αυτά τα χρόνια από τη πολιτική ή την αυτοδιοικητική σκηνή. Η γέφυρα του αεροδρομίου και οι κατηφόρες του ΟΑΕΔ είναι κατάλληλες μόνο για ριψοκίνδυνους σκιέρ το χειμώνα. Και το πέρασμα μεταξύ Βαθυλάκκου και Σχολών ΟΑΕΔ είναι κατάλληλο για να παίζουμε το παιδικό παιχνίδι «κρυφτό», αντί να προσποιούμαστε όλοι μας πως οδηγούμε… με το φόβο πάντα να βρούμε μπροστά μας κάποια διπλωμένη νταλίκα ή κάποιο τροχαίο συμβάν, κατά κανόνα με θύματα.
Αυτή είναι η κατάσταση του δρόμου και δυστυχώς έρχεται να συνδυαστεί και μ΄ άλλα πράγματα που είναι εξίσου επιτακτικά γι΄ αυτό το τρίγωνο. Συνδυάζεται με την αξιοποίηση της λίμνης σε συνεργασία ΔΕΗ και τοπικών κοινωνιών, που φαίνεται βρίσκεται σε διακοπείσα κυοφορία, με την αξιοποίηση του ορεινού όγκου των Πιερίων που παραμένει σχέδιο, (μόλις τέλος του 2007 τελείωσε η ασφαλτόστρωση του δρόμου για το Καταφύγι ενώ η σύνδεση με την Πιερία και την Ημαθία ακόμα δεν ολοκληρώθηκε), με την επέκταση και την αποπεράτωση των αρδευτικών δικτύων για να διευκολύνει αγρότες και συνεταιρισμούς και με μια πολιτική ανάπτυξης για τους παραλίμνιους Δήμους, με την συμβολή της ΔΕΗ η οποία παραμένει απλός παρατηρητής στην περιοχή, παρότι αξιοποιεί τον δημόσιο πλούτο των νερών της λίμνης Πολυφύτου κατακλύζοντας με νερά 100.000 στρέμματα εύφορης  γης, αφαιρώντας  την από χιλιάδες αγρότες το 1974. Η διαπλάτυνση αυτού του εθνικού δρόμου συνδυάζεται τέλος και με μια πολιτική δημιουργίας προαστίων στα Πετρανά, στο Βαθύλακκο, στο Βελβεντό, στα Σέρβια και σε πολλούς ακόμη οικισμούς που είναι δίπλα σ’ αυτό το δρόμο και θα μπορούσαν να προσφέρουν στέγη και ποιότητα ζωής για τους τσαλαπατημένους κατοίκους της υδροκέφαλης πλέον πρωτεύουσας του Νομού μας.

Το 1995, όταν ήμουν νεόκοπος δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Βελβεντού έγραψα και δημοσίευσα ένα άρθρο στις εφημερίδες με όλα όσα αναφέρω και σήμερα. Σήμερα, 15 χρόνια μετά είναι πολύ σκληρό για όλους μας να ζητούμε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Είμαστε πλέον σε κατάσταση απόγνωσης. Και νομίζω πια ότι ήρθε η ώρα για μεγάλες αποφάσεις που να συνοδεύονται και από τα ανάλογα έργα.

Φτάνει πια αυτή η αναμονή.
Συντάσσομαι με τον ανώνυμο και καθημερινό πολίτη αυτής της περιοχής, που είτε ζει είτε ταξιδεύει σ΄ αυτό το τρίγωνο.  
Συντάσσομαι με τον επιχειρηματία που πληρώνει τις μεταφορές με πολλαπλάσιο κόστος από αυτό που θα του αναλογούσε.
Συντάσσομαι με τον αγρότη και τον συνεταιριστή που ψάχνει τρόπο να μεταφέρει φτηνότερα και ασφαλέστερα τα προϊόντα του στα αστικά κέντρα αλλά και στο εξωτερικό.
Συντάσσομαι με τα εκατοντάδες θύματα αυτού του δρόμου και τις οικογένειες που ανάβουν καντηλάκια σ΄ αυτή την διαδρομή εδώ και πάρα πολλά χρόνια.  
Συντάσσομαι με το γονιό που έχασε το παιδί του γιατί έπεσε από πίσω ένα φορτηγό στις Σχολές του ΟΑΕΔ.
Συντάσσομαι με τον αείμνηστο συμπατριώτη μου τον Νίκο Φυλακτό που τον χτύπησε κάποιος κατά μέτωπο στα δυόμισυ μέτρα δρόμου που του αναλογούσαν.
Συντάσσομαι με την νέα κοπέλα από το Βαθύλακο που κατέθετε την απελπισία της πριν τέσσερα χρόνια στις εφημερίδες γιατί έχασε έναν φίλο της 21 χρονών και έναν γείτονά της στην ίδια ηλικία και ρωτούσε όλους εμάς που ασχολούμαστε με τα κοινά για το τι κάναμε.
Δεν έχω να της δικαιολογηθώ με κάτι πειστικό.

Λυπάμαι που το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να της ζητήσω συγνώμη για το τι δεν κάναμε…

Μανώλης Στεργίου, Δήμαρχος Βελβεντού.