Ποιμαντορική Εγκύκλιος επί τω νέω έτει 2010

 Προς 
Τον ευσεβή κλήρον
Τους εντιμωτάτους άρχοντας
Τους γενναιωτάτους Στρατιωτικούς όλων των Σωμάτων
Τους ελλογιμωτάτους εκπαιδευτικούς μας
Τον φιλόθεον και φιλόχρηστον λαόν της αγιωτάτης Μητροπόλεώς μας 

          Αγαπητά μου παιδιά,

 Η αίσθησις του χρόνου είναι κάτι που, μαζί με τα άλλα πολλά, ξεχωρίζει τον άνθρωπον από τα λοιπά ζώα. Ο άνθρωπος έχει και φυσικήν αίσθησιν του χρόνου και ηθικήν περί αυτού αντίληψιν. Ο χρόνος είναι μία διάστασις – η τέταρτη διάστασις, που λαμβάνει την αρχήν, και την ύπαρξιν της συγχρόνως με την αρχήν και την δημιουργίαν του κόσμου.

          Μέσα εις τον χρόνον και τον χώρον δημιουργεί ο άνθρωπος την ιστορίαν του, η οποία είναι αποτέλεσμα της προσπαθείας, του αγώνος και της εμπειρίας των γενεών και η οποία βαίνει και κατευθύνεται προς έναν τελικόν σκοπόν, κατά το σχέδιον και την πρόνοιαν του Θεού.  Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπον «κατ’ εικόνα» και αφήκεν εις αυτόν το «καθ’ ομοίωσιν». Του έδωκε τας προϋποθέσεις και τας δυνατότητας να αυξηθή και να πληθυνθή και να κατακυριεύσει όλην την φυσικήν δημιουργίαν. Όσον καλύτερον χρησιμοποιεί και τρόπον τινά δεσμεύει τον χρόνον, τόσον περισσότερον κατακυριεύει και κατακτά την γην.

          Αλλά δεν είναι του ανθρώπου προορισμός μόνον να κατακυριεύση και υποτάξη την υλικήν δημιουργίαν. Είναι ακόμη να νικήση και κατακτήση εαυτόν, να καλλιεργηθή εσωτερικώς και να εξημερωθή ηθικώς – να ομοιωθή προς τον Θεόν. Διότι ο άνθρωπος είναι μεν εντός, αλλά και υπεράνω της ιστορίας. Ο χώρος και ο χρόνος του βίου είναι το στάδιον της ηθικής τελειώσεώς μας, ο δρόμος δια να φθάσωμεν εις τον ουρανόν – εις τον κόσμον εκείνον, που είναι εκτός των συνθηκών της υλικής κτίσεως, εκτός χώρου και χρόνου.

          Οι τρεις διαστάσεις του χρόνου, το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, συμπίπτουν αντιστοίχως προς τας τρεις μεγάλας αρετάς της Εκκλησίας, την αγάπην, την πίστιν και την ελπίδα. Το παρελθόν είναι κόσμος πίστεως, το μέλλον είναι οι πλατείς ορίζοντες της ελπίδος, το δε παρόν είναι ο αγρός και το στάδιον της αγάπης. Εις την ζωήν του χριστιανού, μάλιστα δε κατά την θείαν Λατρείαν, στην οποία ο παράγων χρόνος παύει να υπάρχη, τα δε γεγονότα της πίστεως μυστικώς αναπαρίστανται και βιούνται εις τας καρδίας των πιστών, «το παρελθόν γίνεται παρόν, αμφότερα δε συμβάλλονται εις το μέλλον». Από της απόψεως αυτής κατανοούμεν έτι μάλλον την σημασίαν της θείας Λατρείας, η οποία είναι αναπαράστασις και βίωσις ιστορικών γεγονότων, αλλά συγχρόνως και προέκτασις της πίστεως, ως ελπίδος και πόθου των πιστών, εις το μέλλον. Ο χριστιανός αγωνιά δια το τέλος του παρόντος σχήματος του κόσμου και προσδοκά την ζωήν του μέλλοντος αιώνος, του καινού ουρανού και της καινής γης, και με τις αξίες του μέλλοντος καταπολεμά τις κακές και διαλυτικές δυνάμεις του παρόντος.

          Εισερχόμεθα πάντοτε εις το νέον έτος με πολύ κοινόν τρόπον· μοιράζομεν τυπικάς ευχάς, «Αίσιον και ευτυχές το νέον έτος» είναι η συνηθισμένη και στερεότυπος ευχή. Πως φαντάζεται βέβαια και πως εννοεί ο καθένας την ευτυχίαν είναι άλλο θέμα. Αίσιον και ευτυχές ευχόμεθα και ημείς το νέον έτος εις όλους τους ανθρώπους, μάλιστα δε εις τους «οικείους της πίστεως». Με την έννοιαν ότι ευτυχία είναι η εσωτερική ικανοποίησις από την εκτέλεση του θείου θελήματος και με την πίστιν ότι η ευτυχία αυτή δεν είναι δώρον της τύχης(! ;), αλλ’ αποτέλεσμα της συνεργασίας της θείας χάριτος και της ανθρωπίνης θελήσεως. Θα κλείσωμεν με τον λόγον του Αποστόλου Παύλου που γράφει στους Φιλιππησίους· «…τα μεν όπισθεν επιλανθανόμενος, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος, κατά σκοπόν διώκω επί το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού».

          Αυτή είναι η ευχή μας με ουσιαστικόν περιεχόμενον δια πάντα χριστιανόν, εις την αρχήν του νέου έτους. 

Με θερμές ευχές, τιμή και αγάπη Χριστού
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Ο ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ