Του Γιώργου Παγουλάτου*
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί πτώχευσε η Ηλεκτρονική Αθηνών αφήνοντας 450
ανθρώπους στον δρόμο. Διαβάζω ότι είχε μεγάλα ανοίγματα, ήταν
υπερχρεωμένη, όμως είχε κλείσει ένα πλάνο αναδιάρθρωσης, το οποίο τα
capital controls αχρήστευσαν. Οι ξένοι προμηθευτές την εγκατέλειψαν, οι
τράπεζες μπήκαν σε καταστροφική περιδίνηση, η επιχείρηση ποτέ δεν
συνήλθε από τις σωρευμένες ζημίες. Διάβασα ότι πριν πτωχεύσει εξασφάλισε
την πληρωμή των εργαζομένων και το δώρο του Πάσχα – αντίθετα από την
πρακτική άλλων επιχειρήσεων που πτωχεύουν αφού επί μακρόν είχαν αφήσει
τους εργαζομένους απλήρωτους.
Το τέλος μιας επιχείρησης είναι ένας μικρός θάνατος για τους
ανθρώπους της. Για τους ιδιοκτήτες, τα στελέχη, τους εργαζομένους, έχει
συχνά το βάρος απώλειας οικείου προσώπου. Ακόμα κι αν στη μακροκλίμακα
αποτελεί μέρος μιας «δημιουργικής καταστροφής» – επιχειρήσεις κλείνουν,
άλλες ανοίγουν. Ομως εδώ επιχειρήσεις κυρίως κλείνουν, ελάχιστες
ανοίγουν. Η δημιουργική καταστροφή είναι καταστροφή σκέτη.