του Ξενοφώντα Βαΐζογλου
Πάνε χρόνια τώρα που όλα εκείνα τα παλιά έμειναν στο βυθό της λίμνης. Τα πέτρινα και πλίνθινα σπίτια, το σχολείο, η εκκλησία, οι γειτονιές μας. Μαζί και τα παιδικά μας ξεφωνητά, τα παιχνίδια, οι φωνές και η αγάπη των μανάδων μας, οι εικόνες των πατεράδων με την κούραση αλλά και τη γαλήνη στο πρόσωπο, οι παππούδες μας στον φθινοπωρινό ήλιο να κάθονται και να μιλούν για τα τόσα και τόσα που πέρασαν, γνώρισαν και έζησαν. Ακόμη και το μεγάλο μας ποτάμι, ο Αλιάκμονας, με τις λεύκες και τα πουλιά, έσβησε κι αυτός, στο πλατύ γαλαζοπράσινο υδάτινο κόσμο, που σκεπάζει πλέον την κοιλάδα.