ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΑΛΙΠΗΣ
Ποτέ άλλοτε στη μεταπολιτευτική
Βουλή δεν ήταν τόσο φτωχός ο πολιτικός λόγος και ποτέ δεν ήταν τόσο
αισθητή η έλλειψη επιχειρημάτων.
Η όλη συζήτηση που διεξήχθη την
τελευταία ημέρα για την πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή με ατάκες,
αστεϊσμούς, προσωπικές επιθέσεις, κοκορομαχίες και περισσή αμετροέπεια,
μόνο θλίψη προκάλεσε.
Αν εξαιρεθεί η μακρά αντιπολιτευτική
περίοδος του Κώστα Καραμανλή που για να γίνει πρωθυπουργός δεν δίστασε
να υβρίζει προσωπικά τον Κ. Σημίτη και να φθάσει να τον αποκαλεί
«αρχιερέα» της διαπλοκής, ουδέποτε οι συζητήσεις στη Βουλή «έπεσαν» σ'
αυτό το χυδαίο, υβριστικό επίπεδο.
Ιστορικά έμεινε στη μνήμη μόνο
το στιγμιότυπο (εκτός Βουλής φυσικά) με τον νεαρό άπειρο και αλαζόνα
βασιλέα τότε Κωνσταντίνο με τον Γεώργιο Παπανδρέου στις ταραγμένες
ημέρες, λίγο πριν ξεσπάσουν τα Ιουλιανά του '65, όταν ο άναξ απαιτούσε
από τον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό υποταγή.