Το παστίτσιο και ο σεξισμός

Του Πάσχου Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Η αλήθεια είναι πως οι άνδρες που γκριζάρισαν μεγάλωσαν «με την πεποίθηση ότι όλες οι γυναίκες είναι πόρνες, εκτός από τη μαμά τους, που φτιάχνει και το καλύτερο παστίτσιο του κόσμου», όπως γλαφυρά έγραψε η κ. Ξένια Κουναλάκη. Αυτό μάλλον δεν ισχύει στις νέες γενιές, οι οποίες είναι πολύ πιο απελευθερωμένες από τις παλιότερες, αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ερώτημα είναι άλλο: Γιατί είναι κακό για μια γυναίκα να είναι πόρνη και είναι καλό να φτιάχνει παστίτσιο; Πόθεν προκύπτει αυτή η ηθική κατηγοριοποίηση, η οποία πρέπει να διαψευσθεί με την πρακτική της πολιτικής ορθότητας, δηλαδή αποσιωπώντας σχόλια ή κατακρίνοντας σκίτσα;
Μήπως και αυτή η ιεράρχηση των αξιών είναι ένα ανδρικό κατασκεύασμα και, επομένως, η προσπάθεια διάψευσής της δεν αναιρεί τον σεξισμό, αλλά περισσότερο αναπαράγει την κατεστημένη ιεράρχηση; Μήπως τελικά τα πράγματα είναι χειρότερα από τη διαπίστωση της φεμινίστριας Γκλόρια Στέινεμ: «Γινόμαστε οι άνδρες που θα θέλαμε να παντρευτούμε», και οι φεμινίστριες γίνονται άθελά τους αναπαραγωγοί του μοντέλου που θέλουν να ανατρέψουν;
Φυσιολογικά, θα πρέπει να περιποιεί τιμή στις γυναίκες πολιτικούς να μην αντιμετωπίζονται ως «ασθενές φύλο» της πολιτικής, έστω αριθμητικά. Θα ήταν μειωτικό να αντιμετωπίζονται σαν κάτι αξιοπερίεργο που χρήζει προστασίας. Το γεγονός ότι τα παπούτσια της κ. Θεοδώρας Τζάκρη σχολιάζονται με τον ίδιο τρόπο που σαρκάστηκε η φόρμα του κ. Γιώργου Παπανδρέου στον προπέρσινο Μαραθώνιο μπορεί να θεωρηθεί και κατάκτηση ισότητας. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αν κάποιοι σάρκασαν τα παπούτσια Louboutin της κ. Τζάκρη. Το πρόβλημα μάλλον είναι να παραμένει ο σχολιασμός στην εμφάνιση, παρά στην ουσία της πολιτικής.
Και αν ο κ. Δημήτρης Χατζόπουλος συνεχίσει να σκιτσάρει τις πασιονάριες της ΕΡΤ ως χορεύτριες σε κέντρο, δεν θα είναι απόδειξη του αναντάμ-παπαντάμ σεξισμού, που λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ; Ισως, αν ο χορός θεωρηθεί κάτι βδελυρό. Αλλά πάλι ο ίδιος σκιτσογράφος αναπαριστά τους χρυσαυγίτες ως γορίλες με ένα κοκκινόμαυρο περιβραχιόνιο στο μπράτσο. Μπορεί να κατηγορηθεί από τις οικολογικές οργανώσεις ότι είναι «μισόζωος»; Μήπως τελικώς ισχύει σε παράφραση αυτό που έλεγε ο W.C. Fields: «Δεν έχω προκαταλήψεις. Τους σαρκάζω όλους το ίδιο». Μήπως η ισότητα και στον σαρκασμό πρέπει να είναι στόχος αντί να προκαλεί αντιδράσεις λόγω της θρυλούμενης γυναικείας αδυναμίας;