Εβλεπα σε τηλεοπτική εκπομπή μια από τις πολιτικούς νέας γενιάς, αυτούς δηλαδή που προέκυψαν από το τουρλομπούκι των τελευταίων εκλογών, χωρίς να το ‘χουν παιδέψει πολιτικά και αναρωτιόμουν από που αντλεί κάποιος τέτοια σιγουριά γι’ αυτά που λέει.
Με στόμφο και με αέρα τόσο που παίρνει τα μυαλά, επαναλάμβανε διαρκώς τα ίδια και τα ίδια με μια εμμονική διάθεση για υποβολή ερωτημάτων και εννοείται χωρίς καμία αντιπρόταση. Ελεγε δηλαδή όσα ο κόσμος (άραγε πως προσδιορίζεται;) θέλει να ακούσει.
Αστραπόβροντα, πυροτεχνήματα σε ένα παραληρηματικό λόγο που θυμίζει απασφαλισμένη βόμβα έτοιμη προς έκρηξη.
Ετσι κάπως έχει διαμορφωθεί σταδιακά ο πολιτικός λόγος. Μόνο που τώρα σε αντίθεση με ότι ίσχυε πριν από μερικά χρόνια, οι ομιλούσες κεφαλές δεν τηρούν καν τα προσχήματα. Ισως, βέβαια, έτσι να είναι και καλύτερα, αφού βλέπουμε αυτό ακριβώς που ψηφίζουμε.
Λένε ότι όσα περισσότερα ξέρει κάποιος, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται την άγνοιά του. Συνήθως η ημιμάθεια παράγει φαινόμενα που η πλήρης άγνοια, λόγω αίσθησής της, αποτρέπει. Φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει πια, αφού η απατηλή αίσθηση της εξουσίας, έρχεται να διαλύσει κάθε ίχνος αυτοσυγκράτησης και μέτρου. Μόνο που έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός των αυθεντιών και των αυτοανακηρυσσόμενων παντογνωστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου