«Μεθυσμένοι» μονομάχοι

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση ξεκινούν από λάθος αφετηρία και καταλήγουν σε λάθος συμπεράσματα.

«Τυφλοί» στην πολιτική αντιπαράθεση και οι μεν και οι δε εμφανίζονται να αγνοούν τα γεγονότα που μεσολάβησαν στα τέσσερα πέτρινα χρόνια, αρνούνται να κάνουν τον απολογισμό και απλώς ξιφουλκούν σαν? μεθυσμένοι μονομάχοι.

Η κυβέρνηση σπεύδει να καταλήξει στη λάθος εκτίμηση ότι έφθασε πια «η αρχή του τέλους» της κρίσης και η αντιπολίτευση να ισχυρίζεται ότι βιώνουμε ακόμη «το τέλος της αρχής».

Κανένας από τους δύο δεν είναι σε θέση να δώσει τις συντεταγμένες της σημερινής κατάστασης και πολύ περισσότερο να ανασχεδιάσει στον χάρτη την πορεία που ακολούθησε η χώρα μέχρι τώρα και αυτή που απομένει έως την τελική έξοδο της χώρας από την κρίση.

Η κυβέρνηση θριαμβολογεί γιατί σώθηκε η χώρα, αλλά αρνείται να παραδεχθεί ότι για τη σωτηρία αυτή έχει ρημαχτεί τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός με πάνω από 1,3 εκατ. ανέργους, με μεγάλες απώλειες στο εισόδημα όλων των άλλων εργαζομένων, με το γκρέμισμα της μεσαίας τάξης και με χιλιάδες λουκέτα σε επιχειρήσεις και καταστήματα.

Και η αντιπολίτευση αναλώνει όλο τον χρόνο και την επιχειρηματολογία της διηγώντας τα δεινά, αλλά όχι το τέλος της οδύσσειας.

Έτσι οι δεύτεροι έμειναν ακόμη στο σύνθημα «ευρώ ή δραχμή», καλώντας τους πολίτες να ψηφίσουν «Μέρκελ ή Ελλάδα» και οι πρώτοι να βαυκαλίζονται με τα success story και για να γίνουν πειστικοί μοιράζουν προεκλογικά επιταγές με κοινωνικά επιδόματα και νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων ακόμη και στον αιγιαλό.

Μέσα σ' αυτό το θολό τοπίο φοβούνται και οι δύο να διατυπώσουν τη δική τους αλήθεια και φυσικά να ομολογήσουν τα δικά τους λάθη.

Η κυβέρνηση να δεχθεί ότι μπορούσε να φθάσει στο ίδιο σημείο σωτηρίας με λιγότερες και πιο στοχευμένες θυσίες.

Ότι μπορούσε με άλλους χειρισμούς και άλλες κινήσεις να περιορίσει τις πρωτοφανείς για καιρό ειρήνης καταστροφές.

Να περιορισθούν τα «θύματα» της ανεργίας, να μη χαθεί το 25% του εθνικού πλούτου και να μην οδηγηθεί στην απόλυτη φτώχεια το 32,3% του πληθυσμού.

Σ' όλα αυτά, έπρεπε να εστιάσει η αντιπολίτευση και να δείξει ότι υπήρχε κι άλλος δρόμος σωτηρίας πάντα μέσα στο ευρώ, αναγνωρίζοντας ότι οι λαοί της Ευρωζώνης διέθεσαν ακόμη και πάνω από το 2% του ΑΕΠ για να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα.

Αλλά στην ελληνική πολιτική σκηνή οι μισές αλήθειες είναι το τελευταίο καταφύγιο.

Γι' αυτό και τα κόμματα κινούνται με... χρονοκαθυστέρηση. Έμειναν τέσσερα χρόνια πίσω, στα γεγονότα του 2010, όταν ξεσπούσαν τα πρώτα μεγάλα κύματα της κρίσης.

http://www.imerisia.gr