Τι μυρίζει τη νύχτα;

Της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Κάθε νύχτα η μυρωδιά από τα τζάκια, τις ξυλόσομπες και τους αυτοσχέδιους θερμαντικούς μηχανισμούς σκεπάζει τις υπόλοιπες, όχι τόσο μέσα στις πόλεις που θερμαίνει η σωτήρια τηλεθέρμανση, όσο στις περιοχές εκτός. Κάθε είδους ξύλο πέφτει στη φωτιά, ανεξάρτητα από την καταλληλότητά του.

Το πρωί δεκάδες άνθρωποι στέκονται στην ουρά των υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας των δήμων, «μπαλάκι» μεταξύ ΔΕΗ και κράτους, για να ζητήσουν επανασύνδεση του ρεύματος που έχει κοπεί.

Οι περισσότεροι με το βλέμμα χαμηλωμένο, διστακτικά ψάχνουν να βρουν κάποιον να μιλήσουν, θαρρείς και ντρέπονται γι’ αυτό που τους έχει συμβεί. Στη θέση τους, όμως, μπορούμε να βρεθούμε όλοι από την ώρα που θα χάσουμε το βασικό μας εισόδημα.

Φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε για τα αυτονόητα. Χωρίς και πάλι καμία λογική βάση, αφού κανείς δεν κάνει τον κόπο να εξηγήσει στον κόσμο ούτε πόσο στοιχίζει ο κάθε τρόπος θέρμανσης, ούτε τι συνέπειες μπορεί να έχει το να καις ότι βρεις μπροστά σου.

Βάλτε θερμοπομπούς προτρέπουν κάποιοι, επαναφέρετε την ξυλόσομπα κάποιοι άλλοι. Σε αρκετές περιπτώσεις αυτό ακούγεται σαν το «αφού δεν έχετε ψωμί, φάτε παντεσπάνι». Στην πράξη αυτό που χρειάζεται είναι μια συγκεκριμένη πολιτική ενημέρωσης και υποστήριξης για τις επονομαζόμενες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες που έχουν γίνει μπαλάκι του πινγκ-πονγκ.