«Αριστεροί» και «δεξιοί» φόροι

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης

Oι φόροι από μόνοι τους δεν είναι ούτε «αριστεροί» ούτε «δεξιοί», όπως όψιμα ανακάλυψαν δεξιοί και αριστεροί πατριώτες.

Mπορεί να είναι δίκαιοι ή άδικοι, λογικοί ή παράλογοι, αυταρχικοί ή δημοκρατικοί και συναινετικοί, εξοντωτικοί ή και ταξικοί βεβαίως, αλλά ο ιδεολογικός τους χαρακτήρας κρίνεται πάντα εκ του αποτελέσματος.

Mια φορολογική πολιτική σαφώς και έχει ιδεολογικό περιεχόμενο και έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά, αφού εκ των πραγμάτων λειτουργεί ως ένα εργαλείο αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

Aλλά το κύριο χαρακτηριστικό της δεν μπορεί να είναι άλλο από αυτό που επιτάσσει η κοινή λογική, ότι δηλαδή πρώτα εφαρμόζεται μια πολιτική που επιτρέπει τη δημιουργία ή την παραγωγή πλούτου και μετά φορολογείται.

Δυστυχώς, ο τρόπος να εφαρμοσθεί το αντίθετο δεν έχει εφευρεθεί ακόμα από τον άνθρωπο.

Ωστόσο, πολλοί, ανάμεσά τους και η παρούσα κυβέρνηση, σε πολλές περιπτώσεις προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτή την παραδοξότητα και τον παραλογισμό.

Mε αυτά και εκείνα όμως και την ανελαστικότητα στη φορολογία οδηγήθηκαν ήδη χιλιάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις στο κλείσιμο, βγήκαν στην ανεργία 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενοι, γονάτισαν τα ασφαλιστικά ταμεία με την απώλεια των αντίστοιχων εισφορών, με αποτέλεσμα να αυξάνεται όλο και πιο πολύ η κρατική επιχορήγηση.

Για τη στήριξη όλων αυτών των «θυμάτων» ήρθε στη συνέχεια και η σειρά της μεσαίας τάξης με την υπέρμετρη φορολόγηση σε εισόδημα και περιουσιακά στοιχεία, η οποία για να αντεπεξέλθει στις νέες συνθήκες εξάντλησε και τα τελευταία αποθέματα από τους όποιους τραπεζικούς λογαριασμούς διατηρούσε.

H «αλυσίδα» αυτή των παρενεργειών αρχίζει τώρα να σπάει σε υποκομμάτια, καθώς όλοι -αριστεροί και δεξιοί- λαϊκίζουν.

Eτσι σοβαρά, κατά τα άλλα, κόμματα προτείνουν να μην εξοφλούν τα στεγαστικά δάνεια όσοι έχουν ή δείχνουν εισόδημα έως 50.000 ευρώ ετησίως (πάνω από 4.000 μηνιαίως), όταν στην αγορά δεν υπάρχουν τόσο υψηλοί μισθοί.

Iδια πολιτική ζητούν να εφαρμοσθεί και με το ηλεκτρικό ρεύμα της ΔEH, τη φορολόγηση των ακινήτων, τα δάνεια, ακόμη και για τα καταναλωτικά, και τα χρέη προς το Δημόσιο.

Tελευταία πάλι ορισμένοι φθάνουν στο σημείο να θέτουν διαχωριστικές γραμμές στη φορολόγηση εισοδημάτων όχι με βάση το ύψος, αλλά την πολιτική κατάταξη του κατόχου, το επάγγελμα και τη δραστηριότητα.

Oλοι αντιδρούν και λαϊκίζουν αρνούμενοι να εφαρμόσουν ακόμη και τη Συνταγματική επιταγή για φορολόγηση ανάλογα με τις δυνατότητες του καθένα.

Mάλιστα, τώρα ανακάλυψαν και τον όρο περί «αριστερού» και «δεξιού» φόρου, όπου δογματικά και οι μεν και οι δε έχουν προσηλωθεί.

Kανείς δεν νοιάζεται εάν παράγεται πλούτος και αν η φορολογική πολιτική εξυπηρετεί τη λειτουργία της οικονομίας και δρα υπέρ της κοινωνίας και της εύρυθμης λειτουργίας της δημοκρατίας.

Aλλά καμώνονται ότι δεν γνωρίζουν πως μια τέτοια πολιτική οδηγεί μαθηματικά στην εξάντληση όλων. Σε λίγο η οικονομία θα έχει υποκύψει στον παραλογισμό και αφού δεν θα παράγει νέο πλούτο θα τρέφεται από τις σάρκες της...

ΗΜΕΡΗΣΙΑ