Το «αόρατο χέρι» σπρώχνει στον γκρεμό

Του Αλέξη Παπαχελά, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ενα «αόρατο χέρι» μοιάζει να σπρώχνει τη χώρα στον γκρεμό κάθε τόσο. Και αυτό είναι πλέον πολύ επικίνδυνο, γιατί καμία χώρα δεν αντέχει να φλερτάρει για τόσα πολλά χρόνια με την καταστροφή περπατώντας συνεχώς δίπλα ακριβώς στον γκρεμό.
Οι συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί παραπέμπουν στη δεκαετία του 1960 και σε περιόδους ανωμαλίας στη χώρα. Τρομοκρατία και πολιτικές δολοφονίες, πόλεμοι συμφερόντων και παρακρατικών φραξιών, σκάνδαλα, απ’ όλα έχουμε αυτή την περίοδο. Οι πολιτικοί, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το αστικό καθεστώς, επίσης θυμίζουν τις έριδες και τις άσκοπες συνωμοσίες που χαρακτήριζαν εκείνες τις εποχές. Με τη μόνη διαφορά, πως στις περισσότερες περιπτώσεις μοιάζουν με
ηθοποιούς σε πολύ κακό ερασιτεχνικό φιλμ όταν τους συγκρίνει κανείς με τους προδικτατορικούς πολιτικούς. Θεσμοί, που να μπορούν να συγκρατούν τη χώρα, επίσης δεν υπάρχουν. Τα εγχώρια και εντόπια κέντρα εξουσίας που πρωταγωνίστησαν στο παρελθόν δεν υπάρχουν ή δεν διαδραματίζουν κανέναν ρόλο, παρά μόνο στην αρρωστημένη φαντασία των οπαδών των θεωριών συνωμοσίας. Το αποκαλούμενο κατεστημένο δεν ξέρει τι θέλει και παίζει παράλογα και επικίνδυνα προσωπικά παιχνίδια που συμβάλλουν στο τέλμα.
Ποιο μπορεί, λοιπόν, να είναι αυτό το αόρατο χέρι που μας σπρώχνει με τόση επιμονή στον γκρεμό; Μακάρι να ήταν ένα κέντρο ή ένας άνθρωπος για να μπορέσουμε να τον δείξουμε. Εδώ «συνεργάζονται» τυχαία, αλλά άψογα, εντελώς παράταιρες δυνάμεις και άνθρωποι. Ο παράφρων εμμονικός τρομοκράτης κάνει τη θεαματική του επανεμφάνιση με τις προχθεσινές δολοφονίες. Οι αστοί πολιτικοί υπονομεύουν την κυβέρνηση, γιατί ονειρεύονται ότι μπορεί να καθίσουν οι ίδιοι στον θρόνο, έστω και πάνω στα ερείπια. Η τρόικα πιέζει μέχρι τα άκρα, αγνοώντας τους πραγματικούς κινδύνους έκρηξης ή κατάρρευσης. Κάποιοι άλλοι θέλουν να σβήσουν τις αμαρτίες τους, πλασάροντας μυθώδεις θεωρίες συνωμοσίας ως πραγματικά ιστορικά στοιχεία. Ορισμένα κέντρα συνεχίζουν το... βιολί τους λειτουργώντας σαν το λόμπι της δραχμής, σπρώχνοντας συνεχώς στην κατεύθυνση της διάλυσης και της αποσύνθεσης του πολιτικού σκηνικού. Ονειρεύονται, άραγε, ότι έτσι θα τους χαρισθούν τα δάνειά τους ή ότι θα λειτουργούν πλέον κανονικά ως τριτοκοσμικοί ολιγάρχες άνευ αντιπάλου; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιος θέλει τι μέσα σε αυτό το σκοτεινό και απόλυτα τοξικό σκηνικό. Ο τρομοκράτης προφανώς δεν έχει γνωρισθεί ποτέ με κάποιον εκπρόσωπο του λόμπι της δραχμής, αλλά όλοι μαζί σπρώχνουν όσο μπορούν στην ίδια κατεύθυνση.
Θα χρειασθεί πολύ μεγάλη ψυχραιμία και υπευθυνότητα για να αποφύγουμε μεγαλύτερες περιπέτειες, περισσότερο αίμα και μια καταστροφή με ανυπολόγιστες οικονομικές ή εθνικές συνέπειες. Γινόμαστε χρόνια τώρα μονότονοι, ενδεχομένως και γραφικοί, αλλά αν και τώρα δεν καταλάβουν οι πολιτικοί μας και όλοι όσοι έχουν επιρροή σε αυτό τον τόπο την ανάγκη της μεγάλης εθνικής συνεννόησης, κάθε πρόβλεψη για το πού σταματάει αυτός ο κατήφορος είναι παρακινδυνευμένη.