Ώδινεν όρος και έτεκε μυν

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΑΛΙΠΗΣ

Να 'μαστε πάλι εδώ στο ίδιο έργο θεατές. Τρία και μισό χρόνια τώρα από το πρώτο μνημόνιο τίποτε δεν έχει αλλάξει.

Η χώρα πορεύεται κάνοντας ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω, χωρίς ποτέ να τελειώνει ό,τι αρχίζει, χωρίς να δίνει οριστικές και αποτελεσματικές λύσεις στα προβλήματα.

Κάθε φορά που επιχειρείται να ληφθεί ένα μέτρο, να διορθωθούν τα κακώς κείμενα, να ευθυγραμμισθεί η χώρα με τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει, η κυβέρνηση παραπαίει και παθαίνει βέρτιγκο.

Στο τέλος η λύση που δίνεται είναι «στρογγυλεμένη», τα μέτρα άνευρα, αναποτελεσματικά και η κυβέρνηση που «ώδινεν όρος» αλλά «έτεκε μυν» είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει πάλι το ίδιο πρόβλημα μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα.

Έτσι ανακυκλώνεται μια μετρολογία που παραλύει την οικονομία, διαχέεται μια αρνητική ψυχολογία σε όλη την αγορά που τρομοκρατεί με τη σειρά της τους βουλευτές.

Τα παραδείγματα είναι άπειρα και όλα δείχνουν τον «ένοχο» που δεν είναι άλλος από το άβουλο, άτολμο και χαλαρό πολιτικό σύστημα, το οποίο αρνείται πεισματικά να αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης, να διαισθανθεί τον κίνδυνο που διατρέχει η χώρα και να προχωρήσει αποφασιστικά σε μόνιμες και ριζικές λύσεις.

Από την αρχή της κρίσης φαινόταν καθαρά ότι σε αντίθεση με τις άλλες χώρες η Ελλάδα οδηγήθηκε στο χείλος του γκρεμού γιατί είχε ένα εκτεταμένο και αδηφάγο δημόσιο τομέα που, για να συντηρηθεί, απαιτούσε όλο και περισσότερο δανεισμό.

Τρεισήμισι χρόνια τώρα, ελάχιστα έγιναν για να νοικοκυρευτεί το ελληνικό δημόσιο και τα περισσότερα από τα μέτρα που ελήφθησαν ήταν σε λάθος κατεύθυνση.

Αντίθετα, αποδιοργανώθηκε και «χτυπήθηκε» ο ιδιωτικός τομέας. Χιλιάδες επιχειρήσεις αναγκάσθηκαν να κλείσουν και ενάμισι εκατομμύριο εργαζόμενοι «συμπλήρωσαν» τη μακρά λίστα των ανέργων.

Ακόμη και στον χώρο της πάταξης της εκτεταμένης φοροδιαφυγής το πολιτικό σύστημα αρνήθηκε να συμβάλει.

Παρά τις αντίθετες διακηρύξεις άνοιξε ομπρέλα προστασίας πάνω από συντεχνίες και κλάδους, προσπάθησε να μεταθέσει φορολογικά το βάρος σε άλλους και να απαλλάξει όσους αντιλαμβανόταν ως πελατεία του.

Ακόμη και τώρα οι «ψηφοσυλλέκτες» βουλευτές χωρίστηκαν σε «επαρχιώτες» και «αστούς» προσπαθώντας οι μεν να μεταφέρουν στους ψηφοφόρους των δε όλο το τεράστιο σε ύψος φόρο ακινήτων.

Άμοιροι οι ίδιοι, αγνοούν την αρχή μιας δίκαιης κατανομής των φορολογικών βαρών, ότι όλοι πληρώνουν σε ένα κράτος δικαίου, ανάλογα με τη φοροδοτική τους ικανότητα και τα περιουσιακά στοιχεία τους, ότι πάντα υπάρχει μια μέση οδός.

Οι βουλευτές επιμένουν στον διαχωρισμό «επαρχιώτες» και «αστοί», όπως άλλοτε «πεδινοί» και «ορεινοί» για να αποδείξουν τελικά ότι είναι οι μόνοι στην Ελλάδα που τόσο καιρό δεν έμαθαν τίποτε, δεν κατάλαβαν τίποτε, ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο.

ΗΜΕΡΗΣΙΑ