«Πειθαρχικό Δίκαιο Δημοσίων Πολιτικών Διοικητικών Υπαλλήλων και Υπαλλήλων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου.»

H περίοδος αυτή είναι μια δραματική περίοδος για τη χώρα μας… περνούμε μήνες ευθύνης για τον πολιτικό κόσμο. Ευθύνη που έγκειται όχι στο ποιος θα κυβερνήσει, αν θα είναι το ένα κόμμα και με ολίγη από το δεύτερο και λιγότερη από το τρίτο, αν θα είναι μια συγκυβέρνηση ή μια κυβέρνηση ανοχής ή όπως θέλουν να την ονομάσουν, αλλά το πώς θα κυβερνηθεί αυτή η χώρα. Ευθύνη για το αν θα αποφασίσει ο πολιτικός κόσμος να χαράξει στρατηγικές γι’ αυτή τη χώρα, στρατηγικές που θα τις τηρήσει με ευλάβεια για να δημιουργήσει ένα δρόμο με στόχους.

Tο νομοσχέδιο που σήμερα συζητούμε αποτελεί μέρος της απάντησης της σημερινής Βουλής στο ερώτημα: πώς θα αλλάξει το κατά άλλους χρεοκοπημένο, κατά άλλους ξεπερασμένο, πολιτικό μοντέλο της μεταπολίτευσης; Ένα μοντέλο το οποίο αναμφισβήτητα βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο λαϊκισμό, στην εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων, στην αδιαφάνεια, στην αναξιοκρατία, σε ένα πελατειακό κράτος…

…Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν δυο τρόποι αντιμετώπισης της ασυδοσίας που παρατηρείται στο δημόσιο τομέα. Ο ένας, που φοβάμαι ότι δυστυχώς είχε επικρατήσει μέχρι σήμερα, ήταν η απόλυτη ανοχή, η πλήρης ατιμωρησία, η αποδοχή ότι η παραβατικότητα είναι έμφυτη στον Έλληνα και κατά συνέπεια ο δημόσιος υπάλληλος όντας και μόνιμος, όντας και Έλληνας μπορεί κάλλιστα να χρηματίζεται, να κωλυσιεργεί, να μην κάνει τη δουλειά του και να παραμένει ατιμώρητος. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να αναλύσω τα αποτελέσματα αυτού του τρόπου αντιμετώπισης της κατάστασης. Τα έχουμε μπροστά μας, τα ζούμε, είναι εμφανή σε όλο το μήκος και το πλάτος της κρατικής μηχανής.

Ο άλλος τρόπος αντιμετώπισης, αυτός που τώρα επιδιώκουμε να εφαρμόσουμε -και ελπίζω να τον εφαρμόσουμε, όχι μόνο να νομοθετήσουμε- αναμφισβήτητα θα εξυπηρετηθεί από τις διατάξεις του παρόντος νομοσχεδίου που χαρακτηρίζεται από μία μεγάλη ωριμότητα. Στηρίζεται στη θεμελιώδη θέση ότι η ανομία είναι αρρώστια μεταδοτική και πρέπει να αντιμετωπισθεί έγκαιρα. Πρέπει να υπάρξει πρόληψη, αλλά απαιτείται και έλεγχος, άμεση απόδοση ευθυνών και κατ’ επέκταση τιμωρία όσων παρανομούν, προκειμένου να αποφευχθούν παραβατικές συμπεριφορές στο μέλλον.

Είναι γεγονός ότι θα ήταν ευχής έργον να μπορούσαμε να λύσουμε το πρόβλημα με την πρόληψη. Αυτό, όμως, δεν είναι εφικτό ούτε είναι αρκετό. Προς γνώση και συμμόρφωση, λοιπόν, κρίθηκε απαραίτητο να τροποποιηθεί το πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και των υπαλλήλων των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου για την αποφυγή φαινομένων διαφθοράς στο δημόσιο από εδώ και στο εξής.

…Θέλω να σταθώ στις αντιδράσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκπρόσωποι των οποίων απέρριψαν συλλήβδην το νομοσχέδιο, ισχυριζόμενοι, οι μεν του ΚΚΕ ότι κάνει πιο αντιδημοκρατικό και εχθρικό το επίπεδο εργασίας του δημοσίου υπαλλήλου, οι άλλοι δε του ΣΥΡΙΖΑ ότι αποτελούν οι διατάξεις του πράξη του δράματος εξόντωσης των δημοσίων υπαλλήλων.

Θα ήθελα να υπενθυμίσω στους συναδέλφους των δύο Κομμάτων ότι με το να κλείνουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα ούτε βοηθούμε τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά ούτε και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας υπερασπιζόμαστε. Γιατί αποτελεί εξόντωση των υπαλλήλων ή εχθρική συμπεριφορά η απόφαση της πολιτείας να τιμωρούνται αυστηρά όσοι υπάλληλοι, καταχρώμενοι της θέσης τους, λειτουργούν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, αλλά και των συναδέλφων που κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους; Μέχρι πότε θα επιτρέπουμε την ύπαρξη Υπηρεσιακών και Πειθαρχικών Συμβουλίων που αντί τελικά να εφαρμόζουν τους νόμους, προστατεύουν τους ανέντιμους δημοσίους υπαλλήλους;

Θα ήθελα να διαβεβαιώσω όλους ότι κανείς από όσους σήμερα θα υπερψηφίσουμε το παρόν νομοσχέδιο δεν το κάνει γιατί εχθρεύεται τους δημοσίους υπαλλήλους, όπως κάποιοι υποστηρίζουν. Αντιθέτως, στόχος μας είναι να προστατεύσουμε την αξιοπρέπεια όσων ευσυνείδητα κάνουν τη δουλειά τους, να αποκαταστήσουμε την εικόνα του δημοσίου υπαλλήλου στα μάτια της κοινωνίας, που τον στοχοποιεί καθημερινά για ό,τι πάει στραβά σε αυτή τη χώρα. Αυτοί που τάσσονται κατά της αυστηροποίησης του πειθαρχικού δικαίου είναι αυτοί που ουσιαστικά αφήνουν απροστάτευτους τους ευσυνείδητους δημοσίους υπαλλήλους, άγνωστο για ποιο σκοπό, αλλά και ανοχύρωτη ολόκληρη την κοινωνία απέναντι σε υπαλλήλους που καταπατούν απροκάλυπτα το Σύνταγμα, παραβαίνουν το καθήκον τους και τους νόμους και παρασιτούν τελικά σε βάρος της πολιτείας και των πολιτών, καταχρώμενοι της εξουσίας που τους δίνει η θέση τους.