Ιερή αγελάδα

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Για την οικονομία της συζήτησης θα δεχτώ ότι ο Τσίπρας έχει δίκιο. Και ότι το δίλημμα των εκλογών είναι «συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ή ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ».

Θα δεχτώ επίσης ότι χιλιάδες συμπολίτες μας βλέπουν την αλήθεια στο πρόσωπο του Τσίπρα, απορρίπτουν τη συγκυβέρνηση των άλλων και ρίχνουν δαγκωτό ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη.

Τι θα συμβεί; Υποθέτω ότι θα γίνουμε η πρώτη χώρα στον κόσμο που θα προσπαθήσει να ζήσει χωρίς κυβέρνηση.

Διότι αν δεν κυβερνήσουν ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος ή και οι δυο μαζί, δεν βλέπω σε τι ακριβώς θα βοηθήσει ο «ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ» ή το «ισχυρότερο ΚΚΕ» ή διάφοροι άλλοι φιρφιρίκοι που θεωρούν πολιτικό ζητούμενο τον εαυτό τους.

Για να το πω διαφορετικά: η Αριστερά μπορεί και κοκορεύεται σήμερα χάρη στην ευγενή χορηγία του (εκάστοτε) Σαμαρά ή Βενιζέλου.

Κατέχει το δικαίωμα στο καθημερινό σορολόπ επειδή κάποιοι άλλοι φροντίζουν να πληρώνονται μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, ακόμη και οι κρατικές επιχορηγήσεις των κομμάτων του σορολόπ.

Γιατί όμως να μην κυβερνήσει και η Αριστερά; Μακάρι και καμία αντίρρηση!

Αλλά τότε το πραγματικό δίλημμα των εκλογών δεν είναι αυτό που θέτει ο Τσίπρας.

Είναι «συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ή συγκυβέρνηση Τσίπρα - Παπαρήγα - Κουβέλη» - δεν βλέπω ιδιαίτερο ενθουσιασμό στο ακροατήριο!

Ακόμη περισσότερο που και ο Κουβέλης και η Παπαρήγα έχουν διευκρινίσει ότι δεν μετέχουν του θιάσου. Αρα, πάλι στον ΣΥΡΙΖΑ γυρίζουμε. Ή θα πάρει αυτοδυναμία ή η Ελλάδα θα επιχειρήσει να ζήσει χωρίς κυβέρνηση.

Καλαμπούρια, θα μου πείτε. Ναι, καλαμπούρια. Επειδή κανείς δεν ομολογεί την ωμή πραγματικότητα.

Οτι η Αριστερά έχει κατακτήσει το δικαίωμα να συζητούμε σοβαρά όποια αδιανόητη μπαρούφα εκστομίζει και να αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα όποια μέθοδο φασαρίας επιλέγει - κάτι σαν ιερή αγελάδα της ελληνικής πολιτικής.

Διαφορετικά, αρχίζει την κλάψα για «εμφυλιοπολεμικό κλίμα», «αντικομμουνισμό», «προβοκάτσιες» και άλλα σατανικά που (υποτίθεται) την κυνηγούν.

Ειλικρινά, είναι κρίμα. Και πρώτα για την ίδια…

Διότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η Αριστερά έχει κερδίσει σήμερα ένα σημαντικό ακροατήριο - πρώτη φορά μετά το 1943-44…

Εχει κερδίσει, δηλαδή, μια νέα ευκαιρία να ενσωματωθεί στο εθνικό αφήγημα, έστω σε διακριτό ρόλο.

Τη δεκαετία του '40 κλώτσησε την ανάλογη ευκαιρία με τον πιο άγαρμπο και βάναυσο τρόπο. Ελπίζω να τα καταφέρει αυτή τη φορά καλύτερα.

Αλλά πολύ φοβούμαι πως για να γίνει πραγματική εθνική δύναμη θα πρέπει πρώτα να πάψει να υποδύεται την ιερή αγελάδα. Και να σκύψει πάνω από τα ουσιαστικά προβλήματα και τις πραγματικές ανάγκες του τόπου.

Οχι για τη φιγούρα μιας ανέξοδης καταγγελίας. Αλλά με ειλικρινή διάθεση κατανόησης, συμμετοχής και συνεισφοράς.